TO ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ

4 ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ Ε. ΠΕΡΑΚΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 κων κ.λπ . Συνεπώς οι υπολογισμοί (και μάλιστα όχι οι απλές προσθαφαιρέ- σεις αλλά και οι πιο σύνθετες λογιστικές εργασίες) δεν είναι εκτός των καθη- κόντων του δικαστή (και άρα και του δικηγόρου) – αντίθετα μάλιστα, μπο- ρεί να αποτελούν την ουσία μιας δικαστικής διαμάχης. Εξάλλου, ναι μεν ο δικαστής μπορεί να ορίσει πραγματογνώμονα, όμως το άρθρ. 387 ΚΠολΔ επιτρέπει (και επιβάλλει) στο δικαστή να εκτιμήσει ελεύθερα την έκθεση που θα του υποβληθεί· άρα ο δικαστής οφείλει ο ίδιος να έχει κά- ποια γνώση των πραγμάτων, για να μπορέσει να προβεί στην αξιολόγηση της πραγματογνωμοσύνης. Ορισμός πραγματογνώμονα για την κατανόηση της πραγματογνωμοσύνης δεν υπάρχει. Δ. Γιατί υπάρχει η λογιστική; Για την κατανόηση του λογιστικού δικαίου απαιτείται πρωτίστως η κατανόη- ση του λόγου ύπαρξης της λογιστικής και των αναγκών τις οποίες αυτή εξυ- πηρετεί. Με μία ευρεία προσέγγιση θα μπορούσε να διατυπωθεί η άποψη, ότι η λογιστική γενικά εξυπηρετεί την ανάγκη των οικονομικών μονάδων να γνωρίζουν την κατάσταση της περιουσίας τους και τη διαχείριση των πόρων τους σε μία δεδομένη χρονική στιγμή ή και διαχρονικά. Περαιτέρω όμως η λογιστική αφορά σε μία διαδικασία συγκέντρωσης, καταγραφής, συνένωσης και τέλος επεξεργασίας πληροφοριών. Οι πληροφορίες αυτές περιέχονται σε καταστάσεις, εκθέσεις και αναφορές, για τις οποίες ενδιαφέρονται διάφοροι χρήστες, προκειμένου να τις χρησιμοποιήσουν ως βάση λήψεως αποφάσεων. Οι πληροφορίες, που παράγονται από τη λογιστική, μπορεί να απευθύνο- νται σε εσωτερικούς χρήστες (π.χ. τη διοίκηση μίας οντότητας) ή σε τρίτους. Στην πρώτη περίπτωση γίνεται λόγος για διοικητική λογιστική ενώ στη δεύ- τερη για χρηματοοικονομική λογιστική. Η λογιστική διαδικασία στηρίζεται στην τήρηση των λογαριασμών. Η τήρη- ση των λογαριασμών γίνεται βάσει συγκεκριμένων τεχνικών και μεθόδων, όπως η διπλογραφική τήρηση των λογιστικών βιβλίων (αν η τήρηση δεν γί- νεται με το απλογραφικό σύστημα), η ενημέρωση και ανάπτυξη των ημερο- λογίων και του γενικού και των αναλυτικών καθολικών και φυσικά η σύντα- ξη των επιμέρους αναφορών και των χρηματοοικονομικών καταστάσεων. Οι καταστάσεις αυτές περιλαμβάνουν συνήθως την κατάσταση της χρηματοοι- κονομικής θέσης (ισολογισμός), την κατάσταση της χρηματοοικονομικής επί- δοσης (αποτελέσματα χρήσεως), την κατάσταση των ταμειακών ροών, την κατάσταση των μεταβολών της καθαρής θέσης, αλλά και το προσάρτημα, το οποίο περιλαμβάνει σημειώσεις επί του συνόλου των προαναφερθέντων. Ωστόσο, η λειτουργία της λογιστικής είναι λάθος να εκλαμβάνεται ως μία απλή επιχειρησιακή διαδικασία ρουτίνας. Με μια κάπως διαφορετική προ-