TO ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ

10 ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ Ε. ΠΕΡΑΚΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 για τη δυνατότητα διανομών). Ένα από τα βασικά εργαλεία για να επιτευ- χθούν αυτά είναι η αρχή της «συντηρητικότητας» , με βάση την οποία πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και να «λογιστικοποιούνται» στις ετήσιες καταστά- σεις οι κίνδυνοι που απειλούν την εταιρία (κίνδυνοι απομείωσης της αξίας των περιουσιακών στοιχείων της, κίνδυνοι εμφάνισης υποχρεώσεων κ.λπ. ), αλλά και να επιλέγεται κάθε φορά η δυσμενέστερη για την εταιρία λύση. Έτσι π.χ. κατά την αποτίμηση ενός περιουσιακού στοιχείου υιοθετείται η χαμη- λότερη αξία (η αξία κτήσεως του στοιχείου αυτού, καλούμενη «ιστορικό κό- στος» ή η τυχόν μικρότερη, που έχει μεταγενέστερα προκύψει), όχι όμως και η υπερτίμησή του· έναντι των επισφαλών απαιτήσεων πρέπει να σχηματίζο- νται προβλέψεις ενδεχόμενων απωλειών και οι αποσβέσεις πρέπει να λογίζο- νται ακόμη και αν η χρήση υπήρξε κερδοφόρα κ.λπ . Δύο άλλα χαρακτηριστικά του δικαίου των Οδηγιών είναι επίσης ενδιαφέ- ροντα: Το ένα είναι η αντιστοίχιση των λογιστικοποιούμενων περιστατικών με τη νομική τους φύση, π.χ. το μισθωμένο ακίνητο, ως αλλότριο, δεν περι- λαμβάνεται στα περιουσιακά στοιχεία της επιχείρησης. Αυτό αξίζει να κρα- τηθεί, διότι στο σύστημα των ΔΛΠ επικρατεί η αντίθετη αρχή, ότι η νομική μορφή υποχωρεί έναντι της οικονομικής λειτουργίας του κάθε περιουσια- κού στοιχείου (substance over form). Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι η υπο- βολή των οικονομικών καταστάσεων σε δημοσιότητα, ώστε τόσο οι μέτο- χοι όσο και οι τρίτοι να έχουν την αναγκαία πληροφόρηση, προκειμένου π.χ. να δανείσουν την εταιρία, να αποκτήσουν μετοχές ή να τις εκποιήσουν κ.λπ . Αυτή είναι η βασική φιλοσοφία του «κλασικού» λογιστικού δικαίου, όπως ει- σήχθη με τις δύο Οδηγίες. Να σημειωθεί ακόμη ότι οι δύο Οδηγίες τροπο- ποιήθηκαν αρκετές φορές, προκειμένου (κυρίως) να ληφθούν υπόψη (α) οι σύγχρονες ανάγκες, συνέβη δε συχνά οι Οδηγίες να τροποποιηθούν για να προσεγγίσουν το άλλο σύστημα, τους κανόνες δηλ. των ΔΛΠ), αλλά και (β) ορισμένα λογιστικά σκάνδαλα, που είχαν απασχολήσει την αμερικανική και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Τέλος, θα πρέπει να μνημονευθεί και η χωριστή προσπάθεια της ΕΕ για τον έλεγχο των ετήσιων καταστάσεων από πιστοποιημένους ελεγκτές, μια ειδι- κή μέριμνα, που συντελεί στην αξιοπιστία των λογαριασμών. Αρχικά υπήρ- ξε η «όγδοη» Οδηγία 84/253/ΕΟΚ της 10.4.1984, που καταργήθηκε με την νεότερη Οδηγία 2006/43/ΕΚ της 17.5.2006 για τους υποχρεωτικούς λογα- ριασμούς των ετήσιων και ενοποιημένων λογαριασμών. Με βάση την Οδη- γία αυτή εισήχθη ο Ν 3693/2008 περί υποχρεωτικών ελέγχων των ετήσιων και των ενοποιημένων λογαριασμών, υπήρξε όμως και περαιτέρω ενωσια- κή ρύθμιση με την Οδηγία 2013/34/ΕΕ της 26.6.2013 (ενσωμάτωση με το Ν 4336/2015), 2014/56/ΕΕ της 16.4.2014 (ενσωμάτωση με το Ν 4449/2017) και ο Κανονισμός 2014/537/ΕΕ ομοίως της 16.4.2014.