ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ Με ιδιαίτερη χαρά αποδέχθηκα την πρόταση του μαθητή μου και παλαιού μου πανεπιστημιακού συνεργάτη κ. Γιαννίκου Πιτσιρίκου να προλογίσω το πα- ρόν πόνημα για το Σύμφωνο Συμβίωσης , ένα νομικό μόρφωμα που προκάλε- σε ποικίλες αντιδράσεις. Τις δικές μου προσωπικές απόψεις για τον θεσμό –τό- σο de lege lata, όσο και de lege ferenda- τις έχω εκφράσει σε διάφορα μελε- τήματα. Παρέχει λοιπόν ικανοποίηση η ευκαιρία να παρακολουθεί κανείς επι- στημονικώς πλείστες άλλες οπτικές γωνίες, τόσες, που ίσως μόνον ένας κλά- δος σαν το οικογενειακό δίκαιο εκκαλεί. Στην ανάπτυξη της ύλης του βιβλίου ο συγγραφέας προτάσσει ορθώς από μεθοδολογική σκοπιά την συνταγματική ανάλυση των θεσμών-τύπων του γά- μου και της οικογένειας. Επιλέγει να αφορμηθεί από την ιστορική προσέγγιση της Σ 21 (πρβλ. την αναδρομή του στην φυσιογνωμία του γάμου και της οικο- γένειας σε παλιότερες εποχές) και τη συνδέει με τη συστηματική ερμηνεία των προϋποθέσεων του υποστατού και του κύρους του γάμου ως έννομης σχέσε- ως αστικού δικαίου. Υπό το πρίσμα αυτό επιστρέφει στην προνομοθετική έν- νοια της οικογένειας, διαχωρίζοντας την οικογένεια των εγγάμων από κάθε άλλη μορφή συμβιωτικών σχέσεων ή καταγωγής, κάνοντας συλλήβδην λόγο για «παραοικογενειακές» ή «οιονεί οικογενειακές» σχέσεις και δη αδιακρίτως αν αυτές στηρίζονται σε επώνυμη σύμβαση (σύμφωνο συμβίωσης) ή πρόκειται για ελεύθερες ενώσεις. Ομοίως προτιμά να χαρακτηρίζει τον γάμο ως θεσμό, ενώ το σύμφωνο συμβίωσης ως απλό νομικό μόρφωμα. Η θέση του αυτή είναι μεν λογικώς συνεπής, συνεπέστερη ενδεχομένως και από εκείνην του ιστορι- κού νομοθέτη του N 4356/2015 (που στο άρθρ. 6 εξομοιώνει μερικώς την ελεύ- θερη ένωση με τον γάμο και το σύμφωνο συμβίωσης ως προς την συμμετοχή στα αποκτήματα). Σαν τέτοια όμως χαρακτηρίζεται από την μετωπική αντιπα- ράθεσή της προς άλλες αξιολογικές παραμέτρους, τις οποίες ο συγγραφέας δεν παραγνωρίζει μεν, αλλά σταθμίζει σε ήσσονα μοίρα. Ιδιαιτέρως εκτενής και κατατοπιστική είναι η ανάπτυξή του για το προϊσχύ- σαν νομικό καθεστώς του Ν 3719/2008, ο οποίος επέτρεπε το σύμφωνο συμβί- ωσης μόνον μεταξύ των ετερόφυλων προσώπων. Ο συγγραφέας πραγματεύε- ται ενδελεχώς το ζήτημα της κήρυξης ως ανυπόστατων των πολιτικών γάμων της Τήλου μεταξύ ομόφυλων (ΠΠρΡοδ 114 και 115/2009), καθώς και την από- φαση του ΕΔΔΑ 8.11.2013, με την οποία καταδικάσθηκε η Ελλάδα (λόγω πα- ραβάσεως των ΕΣΔΑ 8, 14) κατόπιν προσφυγών ομοφύλων ζευγών. Μάλιστα καταπιάνεται διεξοδικώς με τις αρχές που ακολουθεί το ΕΔΔΑ στις κρίσεις του για παραβάσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων (π.χ. αρχή της επικουρικότητας της προσφυγής στο ΕΔΔΑ, ως προς το δικονομικό μέρος, αρχή της αναλογικότητας ως προς την αποδοχή τυχόν περιορισμών στα ατομικά δικαιώματα, ως προς το ουσιαστικό μέρος κ.λπ. ), με την πληθώρα παραπομπών στην ελληνική και

RkJQdWJsaXNoZXIy NDg3NjE=