ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ Στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα που εξελίσσεται αλματωδώς δη- μιουργούνται νέες μορφές κοινωνικής συμβίωσης, οι οποίες χρήζουν ρυθμί- σεως από τον νομοθέτη με σαφείς, ειδικές και συγκεκριμένες ρυθμίσεις που θα καλύπτουν, κατά το δυνατόν, κάθε κενό νόμου ή δικαίου. Η εξέλιξη των ηθών οδήγησε στην εμφάνιση ελεύθερων ενώσεων ακόμη και σε μια αυστηρά χριστιανική και παραδοσιακή κοινωνία, όπως η ελληνική. Με την πάροδο των ετών ανέκυψε η ανάγκη ρύθμισής τους με ad hoc θεσπιζόμενους κανόνες δι- καίου, με ενδεχόμενη ολική ή μερική επέκταση των κανόνων του Οικογενεια- κού (π.χ. προϋποθέσεις υποστατού και κύρους του γάμου, παθολογία του γά- μου ως συμβάσεως, περιουσιακές σχέσεις συζύγων: συνεισφορά στις οικογε- νειακές ανάγκες, διατροφή, αξίωση συμμετοχής στα αποκτήματα, προσωπι- κές σχέσεις συζύγων: αμοιβαία υποχρέωση για συμβίωση, αρχή της συναπό- φασης, σχέσεις γονέων-τέκνων: επώνυμο τέκνων, διατροφή, γονική μέριμνα κ.λπ. ), αλλά και του Κληρονομικού Δικαίου [π.χ. ποσοστά κλήσεως στην εξ αδιαθέτου διαδοχή, ποσοστά κλήσεως στην αναγκαστική διαδοχή (νόμιμη μοί- ρα)] για τον γάμο και στις ελεύθερες ενώσεις. Αυτή την ανάγκη ήρθε αρχικά να καλύψει ο Ν 3719/2008 επιτρέποντας τη σύναψη συμφώνου συμβίωσης μόνον μεταξύ ετερόφυλων προσώπων και προ- βαίνοντας σε μερική επέκταση (in concreto, με συγκεκριμένες διατάξεις) του πεδίου εφαρμογής των διατάξεων του Οικογενειακού και του Κληρονομικού Δικαίου και στους υπό σύμφωνο συμβίωσης ελευθέρως ετερόφυλους συμβιού- ντες. Εντούτοις, η επέκταση του πεδίου εφαρμογής των διατάξεων του Οικογε- νειακού και Κληρονομικού Δικαίου για τον συνταγματικά προστατευόμενο θε- σμό του γάμου και στο νομικό μόρφωμα του συμφώνου συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων προσώπων, έστω «κατ’ επιβολήν» της απόφασης ΕΔΔΑ 8.11.2013 αποτελεί ένα νομοθετικό βήμα αντίθετο προς τις αρχές της παραδοσιακής και χριστιανικής, κατά συντριπτική πλειοψηφία, ελληνικής κοινωνίας, η οποία δεν είναι σε καμία περίπτωση υποχρεωμένη να ακολουθήσει τα « προοδευτι- κά » πρότυπα ευρωπαϊκών χωρών που έχουν αποδεχθεί το σύμφωνο συμβίω- σης μεταξύ ομοφύλων. Σκοπός του παρόντος βιβλίου δεν είναι σε καμία περίπτωση να επικρίνει τον Έλληνα νομοθέτη για το προαναφερθέν άλμα, που ομολογουμένως υπό πίεση και ίσως «χωρίς τη θέλησή του» έκανε, αλλά να παράσχει στον δικαστή τα με- θοδολογικά εργαλεία για τη μη εφαρμογή της επέκτασης διατάξεων του οικο- γενειακού και του κληρονομικού δικαίου τουλάχιστον στο σύμφωνο συμβίω- σης μεταξύ ομόφυλων προσώπων με κρίση απρόσβλητη αναιρετικά στο πλαί- σιο μιας επιτρεπτής νόθου contra legem ερμηνείας (Συντ. 26 § 3 σε συνδυασμό με ΚΠολΔ 559 αρ. 1) του Ν 4356/2015 σύμφωνης προς τη γενική ρήτρα των