ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ ΓΕΝΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΑΣΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

120 ΑΠ. ΜΑΝΘΟΣ Β. ΦΥΣΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ - ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ των με ένταση άνω των επιτρεπόμενων ντεσιμπέλ 17 κ.ά.) είτε προσβάλλει την κοινή ωφέλεια από συγκεκριμένο περιβαλλοντικό αγαθό (π.χ. απόλαυση καθαρού αέρα) είτε καθιστά αδύ- νατη τη χρήση του τελευταίου. Δεν απαιτείται επομένως ειδικότερη θεμελίωση του παρα- νόμου, διότι η προσβολή της κοινής χρήσης ή ωφέλειας περιβαλλοντικών αγαθών συνιστά αυτή καθαυτή παράνομη συμπεριφορά. O εναγόμενος όμως μπορεί από την πλευρά του να ισχυριστεί ότι με τις ενέργειές του δεν παραβιάστηκε η κοινοχρησία. Για παράδειγμα ο εναγόμενος (λ.χ. φορέας εκμετάλλευσης μπαρ σε παραλία) μπορεί να ισχυριστεί ότι η ξύλινη λ.χ. κατασκευή επί της παραλίας δεν εί- ναι μόνιμη και δεν παραβιάζει τον προορισμό της τελευταίας ως κοινόχρηστου πράγματος ούτε αλλοιώνει τη φυσική της μορφολογία (βλ. και άρθρο 2 §§ 3 και 4 καθώς και άρθρο 13 § 1 Ν 2971/2001) 18 . Επίσης, ο εναγόμενος (λ.χ. ιδιοκτήτης χοιροτροφείου) μπορεί να ισχυ- ριστεί ότι τηρεί όλα τα προβλεπόμενα μέτρα όπως π.χ. διοχέτευση των λυμάτων, λειτουργία στεγανών βόθρων, σύστημα βιολογικού καθορισμού κ.λπ . 19 Δεν αποκλείεται τέλος η παρεμπόδιση της ελεύθερης χρήσης του ζωτικού χώρου να συνο- δεύεται από παράλληλη προσβολή και της ανθρώπινης υγείας. Το τελευταίο συμβαίνει λ.χ. στις περιπτώσεις ύπαρξης επιβλαβών ηλεκτρομαγνητικών πεδίων λόγω εγκατάστασης π.χ. κεραιών κινητής τηλεφωνίας ή πυλώνων ΔΕΗ 20 . 2. Περιπτωσιολογία προσβολών Ενδεικτικώς, έχει κριθεί από τη νομολογία ότι συνιστά παράνομη προσβολή του ζωτικού χώρου: (α) Η πρόκληση ηχορύπανσης, δηλαδή η διάχυση του ατμοσφαιρικού αέρα με θο- ρύβους που υπερβαίνουν τα ανεκτά όρια 21 · (β) το λούσιμο σκύλου χωρίς περιλαίμιο εμβο- 17. ΕφΛαρ 134/2015 ΤΝΠ ΔΣΑ. 18. Ειδικώς για τις τουριστικές μονάδες που εκμεταλλεύονται τον αιγιαλό ή την παραλία βλ. ΣτΕ 2797/2012 ΝοΒ 2013, 208. 19. Aυτά δεν συνέτρεχαν ωστόσο στην ΕφΠατρ 390/2011 ΑχΝομ 2012, 44. 20. Αποφασιστικό κριτήριο εδώ είναι αν υπάρχει καταρχάς σχετική άδεια από την αρμόδια αρχή καθώς και πράξη έγκρισης περιβαλλοντικών όρων (βλ. ενδεικτικώς ΣτΕ 848/2014 ΠερΔικ 2014, 60· ΣτΕ 259/2014 ΠερΔικ 2014, 275· ΣτΕ 173/2007 ΠερΔικ 2007, 420· ΔΕφΠειρ 129/2008 ΠειρΝ 2009, 430· ΠΠρΧαλκιδι- κής 126/2007 ΝοΒ 2008, 2063)· περαιτέρω κατά πόσο θα αποδειχθεί ότι οι επίμαχες εκπομπές εμπίπτουν στα διεθνώς επιτρεπτά όρια ασφαλείας· επίσης κατά πόσο υπάρχουν επιβεβαιωμένα περιστατικά δι- αταραχής της ψυχοσωματικής υγείας των περιοίκων (λ.χ. πονοκέφαλοι, αϋπνίες κ.ά.)· ακόμη, αν υπάρ- χουν στην επίμαχη περιοχή ομάδες ευπαθούς πληθυσμού (π.χ. παιδικοί σταθμοί, σχολεία, νοσοκομεία) κ.ο.κ. Βλ. ενδεικτικώς και ΕφΑθ 5560/2013 ΤΝΠ ΔΣΑ (πυλώνες ΔΕΗ)· ΠΠρΗρακλ 109/2009 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ· ΠΠρΘεσ 23951/2009 ΤΝΠ ΔΣΑ· ΠΠρΠειρ 187/2004 ΝοΒ 2004, 1251· ΜΠρΑθ 2122/2007 ΔiΜΕΕ 2008, 509· ΜΠρΘεσ 19938/2006 Αρμ 2006, 1076 (νηπιαγωγείο και δημοτικό σχολείο)· ΜΠρΚερκ 1764/2005 ΠερΔικ 2007, 100· ΜΠρΑθ 14316/1995 ΠερΔικ 2/1997, 231. Βλ. συνολικά και Καράκωστα , Το δίκαιο της προσωπικότητας, 199 επ. (203): Τεκμήριο υπέρ της ανθρώπινης υγείας εν όψει και της αρχής της προφύ- λαξης (έτσι και ΕφΑθ 5560/2013 ΤΝΠ ΔΣΑ· ΠΠρΛαρ 100/2007 ΠερΔικ 2007, 587· ΜΠρΧαν 34/2008 ΝοΒ 2009, 513· βλ. επίσης Καράκωστα/Τσεβρένη , ΧρΙΔ 2005, 579). Βλ. όμως και Τσολακίδη , ΝοΒ 2011, 1492: Συνολική εκτίμηση του εκάστοτε προβλήματος υπό το φως και της αρχής της αναλογικότητας· πρβλ. επί- σης Σιούτη , ΠερΔικ 2004, 458: « Μια απόλυτη απαγόρευση δεν αποτελεί αναλογική λύση σε μια δυνητική διακινδύνευση ». 21. ΑΠ 718/2001 ΕΔΠολ 2003, 273· ΕφΛαρ 134/2015 ΤΝΠ ΔΣΑ (μπαρ)· ΠΠρΘεσ 29/2007 ΝοΒ 2007, 626· ΜΠρΧαλκ 91/2004 ΝοΒ 2005, 320· ΜΠρΒόλ 1214/2003 ΕλλΔνη 2004, 601: Ανεκτοί οι θόρυβοι από κω-