ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ ΓΕΝΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΑΣΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

ΑΠ. ΜΑΝΘΟΣ 121 11. Αγωγή προσβολής ζωτικού χώρου λίων σε παραλία, καθώς στερεί από άλλους λουόμενους την ασφαλή χρήση και απόλαυση της θάλασσας 22 · (γ) η επίθεση μπαζών σε κοίτη ποταμού 23 · (δ) ο αυθαίρετος αποκλεισμός της πρόσβασης σε δάσος καθώς και η αλλοίωση της φυσιογνωμίας του τελευταίου 24 · (ε) η επι- κείμενη κοπή δένδρων με απόφαση δημοτικού συμβουλίου, χωρίς να προηγηθεί τεχνική μελέτη περί της εκτίμησης της κατάστασης κάθε δένδρου ξεχωριστά ή οποιαδήποτε μελέτη διαμόρφωσης του χώρου και φύτευσης νέων δένδρων 25 · (στ) η δημιουργία μόνιμων μεταλ- λικών κατασκευών στον αιγιαλό που επιφέρουν αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος 26 · (ζ) η παρεμπόδιση από ιδιοκτήτη εκτροφείου χοίρων της δυνατότητας βόσκησης από άλλα κτηνοτροφικά ζώα των περιοίκων κτηνοτρόφων 27 · (η) η παράνομη λειτουργία σφαγείων 28 · (θ) η παράνομη λειτουργία ΧΥΤΑ 29 κ.λπ . 3. Ύπαρξη διοικητικής άδειας Ενδεχόμενη χορήγηση στον προσβάλλοντα -φορέα επιχειρηματικής δραστηριότητας που ομοίως προστατεύεται βάσει των Σ 5 § 1 και ΑΚ 57 30 - άδειας από διοικητική αρχή -με τη μορ- φή είτε ατομικής διοικητικής πράξης είτε διοικητικής σύμβασης 31 - δεν σημαίνει ότι αίρεται οπωσδήποτε το παράνομο της προσβολής του περιβάλλοντος και εν προκειμένω του δικαι- ώματος του ενάγοντος στην απόλαυση του ζωτικού του χώρου 32 . Άλλωστε, το ιδιαίτερο δι- καίωμα που παραχωρείται με την άδεια της αρχής σε ένα φορέα εκμετάλλευσης δεν είναι δυ- νατόν να οδηγεί σε περιορισμό του -και συνταγματικά κατοχυρωμένου- δικαιώματος χρήσε- ως του ζωτικού χώρου και, κατ’ επέκταση, σε αποκλεισμό της ένδικης προστασίας του 33 . Σχετικές εδώ είναι και οι ρυθμίσεις του ΠΔ 148/2009 για την πρόληψη και την αποκατάστα- ση των περιβαλλοντικών ζημιών. Σύμφωνα με αυτές, όποιος ασκεί μία επαγγελματική δρα- στηριότητα επιβλαβή για το περιβάλλον δεν απαλλάσσεται μόνο από το γεγονός ότι αυτή (δραστηριότητα) στηρίζεται σε άδεια ή έγκριση της Αρχής· εκτός πάλι αν ο φορέας εκμετάλ- δωνοστάσιο. Έτσι και ΑΠ 43/2016 ΤΝΠ ΔΣΑ (obiter dictum). Ομοίως για την περίπτωση έκλυσης έντονης δυσοσμίας στον αέρα βλ. ΕφΠατρ 390/2011 ΑχΝομ 2012, 44 (χοιροστάσιο)· ΜΠρΜεσολ 361/2002 Περ- Δικ 2003, 793 (δυσοσμία από καύση αποβλήτων). 22. ΑΠ 175/2005 ΕλλΔνη 2006, 2023. 23. ΜΠρΡεθ 186/2004 ΤΝΠ ΔΣΑ. 24. ΑΠ 207/2010 ΕλλΔνη 2010, 1030. 25. ΜΠρΗρακλ 3308-1411/2010 ΠερΔικ 2010, 555. 26. ΑΠ 388/2016 ΤΝΠ ΔΣΑ. 27. ΕφΛαρ 189/2015 ΤΝΠ ΔΣΑ. 28. ΕφΛαρ 373/2011 ΤΝΠ ΔΣΑ. 29. ΠΠρΡεθ 8/2008 ΕφΝομΚρ 2008, 351· ΠΠρΑθ 3872/2006 ΤΝΠ ΔΣΑ. 30. Βλ. και Τσολακίδη , ΝοΒ 2011, 1481. 31. Πρβλ. σχετικώς ΣτΕ Ολ 2560/2015 ΠερΔικ 2015, 496. 32. Πρβλ. και ΑΠ 43/2016 ΤΝΠ ΔΣΑ· ΜΠρΧαλκιδικής 126/2007 ΝοΒ 2008, 2063· ΜΠρΧαλκ 1158/2010 ΧρΙΔ 2011, 90: Η ύπαρξη άδειας της αρχής δεν εμποδίζει τον δικαστή να εξετάζει κάθε φορά αν αλλοιώνεται ή καταργείται η κοινή ωφέλεια· Καράκωστα , Το δίκαιο της προσωπικότητας, 145-147, 154. 33. Bλ. και Παππά, AK Γεωργιάδη/Σταθόπουλου, άρθρο 970 αρ. 51. Εδώ πρόκειται για σύγκρουση του δικαι- ώματος της επιχειρηματικής ελευθερίας με το δικαίωμα στο περιβάλλον, στο οποίο φαίνεται να δίνεται το προβάδισμα (βλ. σχετικώς Τσολακίδη , ΝοΒ 2011, 1483-1484, ο οποίος όμως επισημαίνει ότι τα δικαστήρια δεν θα πρέπει να αρκούνται στη μονομερή θυσία ενός από τα συγκρουόμενα δικαιώματα).