Η ΠΟΙΝΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ

7 Πρόλογος 1ης έκδοσης Η δικαιικά μονόπλευρη προσπάθεια ερμηνευτικής προσεγγίσεως ενός, όποιο περιεχόμενο και αν έχει αυτός, ειδικού ποινικού νόμου ούτε θεωρητική πληρότητα μπορεί να έχει, ούτε τις επιτακτικού χαρακτήρα απαιτήσεις της πράξεως είναι δυνατό να ικανοποιήσει απόλυτα. Το αυτονόητο δεν επιτρέπεται και δε συγχωρείται να αποσιωπάται στα πλαίσια μιας αντιλήψεως που αποπνέει θεωρητική αυταρέσκεια, αλλά προκαλεί πρακτική δυσφορία. Όσο η αυταρέσκεια εκδηλώνεται, άλλο τόσο η δυσφορία θα συντηρείται. Στο μέτρο ωστόσο που η παραπάνω επιστημονική αυταρέσκεια δεν απολακτίζεται, η εφαρμοσμένη δυσφορία θα πολλαπλασιάζεται. Τι άλλο άραγε χρειάζεται για τη διαιώνιση (: ακόμη και διεύρυνση) του «δόγ- ματος» που παραστατικά εκφράζεται και συχνά ψιθυρίζεται (: αν όχι φωναχτά ακούγεται) ότι «άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη». Ένα «δόγ- μα» που η ανατροπή του μ ’ έναν όρο μπορεί να επιτευχθεί: την εγκατά- λειψη από τη μια του θεωρητικού απομονωτικού αναχωρητισμού και από την άλλη του πρακτικού εμπειρισμού. Ο θεωρητικός του δικαίου ούτε τις ανάγκες της πράξεως δικαιούται να παραβλέπει, ούτε εργαστηριακά μπορεί να δουλεύει. Σε διαφορετι- κή περίπτωση είναι βέβαιο ότι πορεύεται το δρόμο της «αυταπάτης». Ο εφαρμοστής του δικαίου, πιεζόμενος από τις αδήριτες ανάγκες της πραγματικότητας, όσο δε βρίσκει συγκεντρωτικά αυτά που του χρειά- ζονται συνήθως ακολουθεί την οδό της «απομονώσεως». Με τούτα και με κείνα, όμως, ένα είναι βέβαιο: ο επιστημονικός μόχθος δεν έχει ουσι- αστικό αντίκρυσμα και η πρακτική ασφυκτικότητα εμφανίζεται να λει- τουργεί ως παράγοντας δικαιοδοτικής αποστεώσεως· φαινόμενο που ούτε τη μία πλευρά ικανοποιεί ούτε το άλλο μέρος προάγει.