ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

ΕΝΔΙΚΑ ΜΕΣΑ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ 601 Αίτηση αναίρεσης Εισαγ. παρατ. 482 Ανθρώπου, 1995. – Ίδιος, Παρατηρήσεις στην ΑΠ 14/2001, ΠΛογ 2001,835 επ. – Παπαδαμάκης, Πόσο αναγκαία είναι η επιτάχυνση της ποινικής διαδικασίας; Σκέψεις με αφορμή το πρόσφατο Σχ. Νόμου για την επιτάχυνση της ποινικής διαδικασίας, ΠοινΔικ 2003,668 επ. – Ίδιος, Λειτουργία «παρατράπεζας» με πλαστογραφίες κατ’ εξακολού- θηση. Ποίων τα έννομα αγαθά βλάπτονται και πώς κολάζεται ποινικά η πράξη; Αρμ 2005,143 επ. – Σαρμάς, Νομολογία του ΕΔΔΑ και της Επιτροπής, 1998. – Σεβαστίδης, Τροποποιήσεις του Ν 3160/2003 στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, 2004. – Ίδιος, Οι νέες τροποποιήσεις του Ν 3346/2005 στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, 2005. – Σοφουλάκης Κ., Αμφισβητήσεις και διορθώσεις εσφαλμένων εγγραφών στο ΔΠΜ, ΑρχΝ 2002,550 επ. – Σταθέας, Άσκηση αναιρέσεως κατά βουλεύματος με το οποίο κρί- νεται ο έλεγχος της προσωρινής κρατήσεως από τον κατηγορούμενο, ΠοινΧρ 1998,936 επ. – Συμεωνίδου-Καστανίδου, Ο Ν 2928/2001 «για την προστασία του πολίτη από αξι- όποινες πράξεις εγκληματικών οργανώσεων». Βασικά χαρακτηριστικά και πρώτη ερ- μηνευτική προσέγγιση, ΠοινΔικ 2001,694 επ. – Τζανακάκης, Προβλήματα εφαρμογής του άρθρου 307 ΚΠΔ, ΠοινΧρ 1969,649 επ. – Τσιρίδης, Ο νέος νόμος για την επιτάχυν- ση της ποινικής δίκης (Ν 3346/2005), 2005. – Χαραλαμπάκης, Παρατηρήσεις στο νέο νομοσχέδιο για την απονομή της Ποινικής Δικαιοσύνης, ΠοινΧρ 2005,193 επ. Προϊσχύσαν δίκαιο. Η προϊσχύσασα Ποινική Δικονομία αναγνώριζε τη δυνατότη- τα προσβολής των βουλευμάτων με το ένδικο μέσο της αναιρέσεως (: “cassation”). Συγκεκριμένα, το άρθρο 263 όριζε: «Οι εν τω άρθρω 260 αναφερόμενοι διάδικοι (: οι κατηγορούμενοι και οι πολιτικώς ενάγοντες) δύνανται να ζητήσουν την αναίρε- σιν του βουλεύματος του συμβουλίου, αλλά μόνον: 1. ένεκα μη προσηκούσης συν- θέσεως του συμβουλίου κατά τα άρθρα 247 και 262· 2. ένεκα μη γενομένης παραθέ- σεως του (ανήκοντος άρθρου) ποινικού νόμου· 3. ένεκα ψευδούς ερμηνείας ή ψευ- δούς εφαρμογής του νόμου. Η προς αναίρεσιν προθεσμία διαρκεί εικοσιτέσσερας ώρας, αρχομένη, κατά μεν την περίπτωσιν του άρθρου 260 από της παρελεύσεως της προς ανακοπήν προθεσμίας, κατά δε την του άρθρου 262 από της ημέρας της εκ- δόσεως του βουλεύματος» [ενδεικτική νομολογία: ΑΠ 278/1901 Θέμις ΙΓ΄,405, ΑΠ 99/1906 Θέμις ΙΖ΄,653, ΑΠ 76/1910 Θέμις ΚΑ΄,408, ΑΠ 308/1911 Θέμις ΚΓ΄,198, ΑΠ 352/1916 Θέμις ΚΗ΄,116, ΑΠ 95/1919 Θέμις Α΄,293, ΑΠ 278/1919 Θέμις ΛΑ΄,49, ΑΠ 41/1923 Θέμις ΛΔ΄,130, ΑΠ 326/1926 Θέμις ΛΖ΄,456, ΑΠ 409/1927 Θέμις ΛΘ΄,84, ΑΠ 369/1928 Θέμις ΛΘ΄,516, ΑΠ 490/1929 Θέμις Μ΄,836, ΑΠ 612/1930 Θέμις ΜΑ΄,811, ΑΠ 232/1931 Θέμις ΜΒ΄,390, ΑΠ 267/1932 Θέμις ΜΓ΄,899, ΑΠ 33/1935 ΕΕΝ β΄,538]. Προπαρασκευαστικές εργασίες. Στο Διάγραμμα του Σχεδίου Κώδικος Ποινικής Δικονομίας (: Ιανουάριος 1932), και δη στο Τμήμα του Βιβλίου ΣΤ΄ του Κώδικος Ποινικής Δικονομίας «περί Ενδίκων Μέσων» (εισηγητής: Α. Μπουρόπουλος), τονί- ζονται [Ελληνική Ποινική Δικονομία, έκδοση Ζαχαρόπουλου, 1950, σελ. 342] τα εξής: «Προτείνομεν την διατήρησιν της σχετικής διατάξεως του άρθρου 263 της ισχυού- σης δικονομίας, ως ετροποποιήθη διά του άρθρου 1 του νόμου 3804 του 1931. Κατ’ ακολουθίαν όμως των εν σχέσει προς το δικαίωμα του εκκαλείν τα απαλλακτικά βου- λεύματα προτεινομένων φρονούμεν ότι πρέπει να παρασχεθή τω κατηγορουμένω το δικαίωμα να ζητή την αναίρεσιν των απαλλακτικών δι’ ανεπάρκειαν αποδείξεων ή 1 2