ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

ΕΝΔΙΚΑ ΜΕΣΑ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ 611 Αίτηση αναίρεσης Εισαγ. παρατ. 482 Το αναφερόμενο μάλιστα σ’ αυτήν ότι «πρόκειται απλώς για παραπομπή του κατηγο- ρουμένου» δείχνει σαφή υποτίμηση των δυσμενών συνεπειών της παραπομπής του κατηγορουμένου σε δίκη με κακουργηματική κατηγορία, αλλά και της εξέχουσας ση- μασίας του αναιρετικού ελέγχου της κατηγορίας … Ως μοναδικό άξιο λόγου επιχείρη- μα των πολεμίων της κλασικής ενδιάμεσης διαδικασίας απομένει έτσι η ανάγκη επιτα- χύνσεως της ποινικής διαδικασίας…». (iii) Με το άρθρο 34 παρ. 2 του Ν 2172/1993 (: Τροποποίηση και αντικατάσταση διατάξεων του Ν 1756/1988 «Κώδικας Οργανισμού Δικαστηρίων και Κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών», του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, του Ποινικού Κώδικα, του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και άλλες διατάξεις»), η παρ. 1 του άρθρου 482 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, όπως αντικαταστάθηκε με το (ως άνω) άρθρο 13 παρ. 4 του Ν 1941/1991, αντικαταστάθηκε ως εξής: « 1. Εκτός από τις περιπτώσεις της παρ. 2 του άρθρου 310 και της παρ. 2 του άρθρου 476, έχουν δικαίωμα να ζητήσουν επίσης την αναίρεση του βουλεύματος: Α. Ο κατηγορούμενος, όταν το βούλευμα: α) τον πα- ραπέμπει στο ακροατήριο για κακούργημα. Σε εγκλήματα που συρρέουν ή είναι συ- ναφή ο κατηγορούμενος μπορεί να ζητήσει την αναίρεση για όλα, έστω κι αν το ένδι- κο αυτό μέσο επιτρέπεται μόνο για ένα, σύμφωνα με τα στοιχεία α΄, β΄ και γ΄, β) παύει προσωρινά την ποινική δίωξη εναντίον του, γ) αποφαίνεται ότι δεν πρέπει να γίνει κατηγορία, δεχόμενο έμπρακτη μετάνοια. Β. Ο πολιτικώς ενάγων με τους όρους του άρθρου 480 παρ. 2, όταν το βούλευμα: α) παύει προσωρινά ή οριστικά την ποινική δίωξη κατά του κατηγορουμένου, β) αποφαίνεται ότι δεν πρέπει να γίνει κατηγορία ε- ναντίον του ή κηρύσσει την ποινική δίωξη απαράδεκτη. Γ. Ο τρίτος που άσκησε έφεση κατά του βουλεύματος των πλημμελειοδικών στην περίπτωση του άρθρου 310 παρ. 2 εδάφιο τελευταίο». Στην Εισηγητική Έκθεση του νόμου [βλ. αυτή σε Μαργαρίτη , Ο Νόμος 2172/1993, Βιβλιοθήκη «Υπερ», 1925, σελ. 82] διευκρινίζεται σχετικά: «Η τρο- ποποιούμενη διάταξη αποτελούσε δραστικό περιορισμό των δικαιωμάτων του κατη- γορούμενου, αφού στερούσε το δικαίωμα να ασκεί αναίρεση κατά των βουλευμάτων, που τον παραπέμπουν για κακούργημα, «χάριν της ταχύτερης εκδικάσεως των ποι- νικών υποθέσεων». Η άποψη αυτή, απλουστευτική και έντονα προβληματική για τις αξίες του δικαίου, παραγνωρίζει το ιδιαίτερο εύλογο δικαίωμα του κατηγορουμένου να διασφαλίσει την απειλούμενη προσωπική του ελευθερία, αλλά και την υποχρέωση της Πολιτείας να προστατεύει τον πολίτη από μία ενδεχομένως άδικη δίωξη. Με τη νέα διάταξη δίνεται, επίσης, το δικαίωμα στον πολιτικώς ενάγοντα να ζητήσει την αναίρε- ση των βουλευμάτων, που αποφαίνονται ότι δεν πρέπει να γίνει κατηγορία εναντίον του κατηγορουμένου για πλημμέλημα ή παύουν οριστικά ή κηρύσσουν απαράδε- κτη την ποινική δίωξη για πλημμέλημα, ώστε να μην αφήνονται αμφιβολίες σχετικά με την ορθότητα των κρίσεων που έχουν προηγηθεί». Με τις τελευταίες σκέψεις, ο Ν 2172/1993 επανέφερε στην προ του Ν 1941/1991 μορφή της τη διάταξη του άρθρου 482 παρ. 1 ΚΠΔ, αναγνωρίζοντας στους διαδίκους (: κατηγορούμενο - πολιτικώς ενά- γοντα) το σχετικό δικαίωμα. Τούτος ο αποκαταστατικός χαρακτήρας της παρεμβάσε- ως κινείται, κρινόμενος αυτοτελώς, σε θετική κατεύθυνση. Το γενικότερο πρόβλημα, ωστόσο, των ενδίκων μέσων που πρέπει να αναγνωριστούν στην ενδιάμεση διαδικα-