ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

ΕΝΔΙΚΑ ΜΕΣΑ Εισαγ. παρατ. 482 ΕΝΔΙΚΑ ΜΕΣΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΜΑΤΩΝ 612 Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ σία παρέμεινε ανοικτό, αξιώνοντας μια βαθύτερη και συστηματικότερη διερεύνηση [ Μαργαρίτης , ό.π., Υπερ 1994,488 επ.]. (iv) Με το άρθρο 41 παρ. 1 του Ν 3160/2003 (: «επιτάχυνση της ποινικής διαδικασίας και άλλες διατάξεις»), η παρ. 1 του άρθρου 482 του ΚΠΔ αντικαταστάθηκε ως εξής: « 1. Ο κατηγορούμενος έχει δικαίωμα να ζητήσει την αναίρεση του βουλεύματος όταν: α) τον παραπέμπει στο ακροατήριο για κακούργημα. Σε εγκλήματα που συρρέουν ή είναι συναφή, ο κατηγορούμενος μπορεί να ζητήσει την αναίρεση για όλα, έστω και αν το ένδικο αυτό μέσο επιτρέπεται μόνο για ένα από αυτά και β) παύει προσωρινά την ποινική δίωξη εναντίον του». Στο αντίστοιχο Σχέδιο Νόμου, το άρθρο 482 ΚΠΔ καταργούνταν ολοκληρωτικά [ Παπαδαμάκης , Πόσο αναγκαία είναι η επιτάχυνση της ποινικής διαδικασίας; Σκέψεις με αφορμή το πρόσφατο Σχ. Νόμου για την επιτάχυνση της ποινικής διαδικασίας, ΠοινΔικ 2003,668 επ.] και αυτό με στόχο [βλ. Εισηγητική Έκθεση του Ν 3160/2003 σε Σεβαστίδη , Τροποποιήσεις του Ν 3160/2003 στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, 2004, σελ. 395 επ.] την επιτάχυνση της ποινικής διαδικασίας στο στάδιο της προδικασίας. Η ουσία της συντελεσθείσας μεταβολής έγκειται στο ότι απαλείφθηκαν οι προβλέψεις για άσκηση αναιρέσεως από τον πολιτικώς ενάγοντα και τον εκκαλέσαντα τρίτο στην περίπτωση του άρθρου 310 παρ. 2 εδ. τελευταίο ΚΠΔ· η κατάργηση του δικαιώματος του τρίτου συνάγεται και από την απάλειψη της σχετικής προβλέψεως από το άρθρο 310 παρ. 2 ΚΠΔ. Συνακόλουθα, με το νέο καθεστώς δικαίωμα αναιρέσεως είχε μόνο ο κατηγορούμενος, γεγονός που θα έπρεπε να οδηγήσει, πράγμα που δεν έγινε λό- γω νομοτεχνικής προχειρότητας, σε αλλαγή και του τίτλου του άρθρου από «πότε επι- τρέπεται στους διαδίκους» σε «πότε επιτρέπεται στον κατηγορούμενο» [ Σεβαστίδης , ό.π., σελ. 308 επ.]. Η συγκεκριμένη νομοθετική παρέμβαση έτυχε επιφυλακτικής υποδοχής στο χώρο της θεωρίας του ποινικού μας δικονομικού δικαίου. Έτσι: Η κατάργηση του αντίστοιχου δικαιώματος μόνον του πολιτικώς ενάγοντος θεωρήθηκε αντισυνταγματική, ως προ- σκρούουσα στην αρχή της ισότητας των διαδίκων, λόγος για τον οποίο προτάθη- κε το ενεργό του δικαιώματος στα κακουργήματα [ Καρράς , Ο Ν 3160/2003 «για την επιτάχυνση της ποινικής διαδικασίας». Μια πρώτη ερμηνευτική προσέγγιση, ΠΛογ 2003,447 επ.]. Εξάλλου, η σκοπιμότητα της καταργήσεως του δικαιώματος του κατη- γορουμένου για προσβολή των βουλευμάτων που αποφαίνονται να μη γίνει κατηγο- ρία, δεχόμενα έμπρακτη μετάνοια χαρακτηρίστηκε ελέγξιμη και τούτο διότι η οικεία δυνατότητα ανταποκρίνεται στην ανάγκη προστασίας της προσωπικότητας του κατη- γορουμένου και δεν επιδιώκει την παρέλκυση της δίκης [ Σεβαστίδης , ό.π., σελ. 309]. Ολοκληρώνοντας την παρουσίαση της μεταβολής, σημειώνουμε: αφενός ότι καταργή- θηκε το δικαίωμα αναιρέσεως στην περίπτωση του άρθρου 476 παρ. 2 ΚΠΔ (: κατά βουλεύματος που απορρίπτει ως απαράδεκτη έφεση κατά βουλεύματος) και αφετέρου ότι ανακαθορίστηκαν οι διατυπώσεις ασκήσεως αναιρέσεως κατά του διατάσσοντος σύλληψη και προσωρινή κράτηση βουλεύματος, αφού η παρ. 2 του άρθρου 482 ΚΠΔ παρέπεμπε πάντοτε στην εκάστοτε ισχύουσα διάταξη του άρθρου 478 παρ. 2 ΚΠΔ και η τελευταία τροποποιήθηκε με το άρθρο 39 του Ν 3160/2003 [ Σεβαστίδης , ό.π., σελ. 310].