ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

ΕΝΔΙΚΑ ΜΕΣΑ Εισαγ. παρατ. 482 ΕΝΔΙΚΑ ΜΕΣΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΜΑΤΩΝ 618 Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ και μετά. Για καθένα απ’ αυτά τα διαστήματα θα μπορούσαν διαγραμματικά να ειπω- θούν τα εξής: (i) Το μέχρι το Ν 1941/1991 χρονικό διάστημα: Η ενδιάμεση διαδικασία των δικα- στικών συμβουλίων δεν τελείωνε με την έκδοση του βουλεύματος του Συμβουλίου Εφετών επί ασκηθείσας εφέσεως, όπου αυτή επιτρεπόταν. Ο νόμος προέβλεπε και δυ- νατότητα ευρείας χρήσεως του ενδίκου μέσου της αναιρέσεως ενώπιον του Αρείου Πάγου. Έτσι, σύμφωνα με το άρθρο 482 παρ. 1Α΄ ΚΠΔ, ο κατηγορούμενος είχε σε κάθε περίπτωση το δικαίωμα να ασκήσει αναίρεση κατά βουλεύματος, προπάντων του συμβουλίου εφετών (: αλλά και του συμβουλίου πλημμελειοδικών, εφόσον πα- ρέλειπε την άσκηση εφέσεως, λόγος για τον οποίο το τότε άρθρο 473 παρ. 1 εδ. τε- λευταίο ΚΠΔ όριζε ότι «η προθεσμία για αίτηση αναίρεσης κατά βουλεύματος αρχί- ζει από τη λήξη της προθεσμίας έφεσης»), που τον παρέπεμψε στο ακροατήριο για κα- κούργημα , ενώ δεν είχε τέτοιο δικαίωμα επί παραπομπής για πλημμέλημα. Επιπλέον, είχε το δικαίωμα αναιρέσεως κατά του παύοντος προσωρινά τη δίωξη βουλεύματος και του απαλλακτικού λόγω έμπρακτης μετάνοιας. Σε σχέση με την αναίρεση, ο νόμος έδινε στον πολιτικώς ενάγοντα ευρύτερα απ’ όσα στον κατηγορούμενο δικαιώματα. Συγκεκριμένα μπορούσε να αναιρεσιβάλλει όλα ανεξαίρετα τα κάθε είδους απαλλα- κτικά βουλεύματα, άσχετα με το αν αφορούσαν κακούργημα ή πλημμέλημα (: άρθρο 482 παρ. 1Β΄ ΚΠΔ). Τέλος, δικαίωμα αναιρέσεως είχε και η εισαγγελική αρχή (: εισαγ- γελέας πλημμελειοδικών, εφετών και Αρείου Πάγου - άρθρο 483 ΚΠΔ). Το παραπάνω σύστημα ενδίκων μέσων κατά βουλευμάτων –παρά τις συχνά, ιδίως από μέρους δικαστικών και εισαγγελικών κύκλων, ακουγόμενες μεμψιμοιρίες για το «πολυτελές» και χρονοβόρο του [ Ανδρουλάκης , Θεμελιώδεις έννοιες της ποινικής δί- κης, σελ. 398]– ίσχυσε αλώβητο επί τριάντα (30) σχεδόν χρόνια, όταν σειρά νόμων άρ- χισε εδώ και εκεί να περιτέμνει και αλλοιώνει την ενδιάμεση διαδικασία των συμβου- λίων στο σύνολό της ή στις επιμέρους φάσεις της. Ολοκληρωτική κατάλυσή της εισή- γαγαν για κατηγορίες εγκλημάτων διάφοροι, καθιερώσαντες την απευθείας κλήση στο ακροατήριο, ειδικοί νόμοι (: 663/1977, 1419/1984, 1729/1987 και 1916/1990), ενώ περικοπή τμημάτων της επέφερε ο Ν 1738/1987, ο οποίος ανέθεσε σε μόνο το συμ- βούλιο εφετών να κρίνει αμετακλήτως την απαλλαγή ή παραπομπή των κατηγορουμέ- νων για παράβαση του Ν 1608/1950 περί «καταχραστών του Δημοσίου». (ii) Οι τροποποιήσεις του Ν 1941/1991: Στις αρχές του έτους 1991, «στα καλά κα- θούμενα» [ Ανδρουλάκης , ό.π., σελ. 398], χωρίς να προηγηθεί καμιά δημόσια συ- ζήτηση και κανένας έλεγχος από τον κόσμο της νομικής θεωρίας και πράξεως, όπως θα άρμοζε σε θέματα τέτοιας σοβαρότητας, ο Ν 1941/1991 –παράλληλα με μια σει- ρά άλλων, κατά το πλείστον άκριτων τροποποιήσεων του Ποινικού Κώδικα και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας– κατάργησε στη μεγαλύτερή του έκταση το ένδικο μέσο της αναιρέσεως κατά βουλευμάτων, επιβάλλοντας έτσι [όπως χαρακτηριστικά παρα- τηρεί, ο Ανδρουλάκης , ό.π.] σε σημαντικό βαθμό «και … αναγκαστική αργία στα μέλη των Ποινικών Τμημάτων του Αρείου Πάγου». Συγκεκριμένα, κατά το άρθρο 13 παρ. 4 του εν λόγω νομοθετήματος, ο μεν κατηγορούμενος είχε πια δικαίωμα αναιρέσε- ως μόνο κατά των βουλευμάτων που παύουν προσωρινά την ποινική δίωξη εναντίον