ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

ΕΝΔΙΚΑ ΜΕΣΑ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ 619 Αίτηση αναίρεσης Εισαγ. παρατ. 482 του ή τον απαλλάσσουν για έμπρακτη μετάνοια [τέτοιο βούλευμα είναι ζήτημα αν εί- χε ποτέ εκδοθεί, αν είχε δε, θα αποτελούσε σπάνιο είδος· βλ. Ανδρουλάκη , ό.π.], ο δε πολιτικώς ενάγων μόνο κατά των απαλλακτικών βουλευμάτων για κακούργημα. Έτσι ο κατηγορούμενος δεν είχε πια δικαίωμα αναιρέσεως κατά του βουλεύματος που τον παραπέμπει ακόμα και για κακούργημα, όπως δεν είχε τέτοιο δικαίωμα ούτε ο πολιτι- κώς ενάγων κατά του απαλλακτικού βουλεύματος για πλημμέλημα. (iii) Η τροποποίηση του Ν 1941/1991 από το Ν 2172/1993: Το άρθρο 34 παρ. 12 του Ν 2172/1993 επανέφερε την αρχική διατύπωση του άρθρου 482 παρ. 1 ΚΠΔ και έτσι ο κατηγορούμενος και ο πολιτικώς ενάγων είχαν πάλι το ένδικο μέσο της αναιρέσεως κατά βουλευμάτων στην έκταση που τους το αναγνώριζε αρχικά ο ΚΠΔ. Ουσιαστικά και τυπικά ο Ν 2172/1993 είχε το χαρακτήρα ενός «αντι-1941/1991» νόμου - ενός «αντι-πολυνόμου» στον πολυνόμο 1941/1991». Χαρακτηριστικό προς αυτή την κα- τεύθυνση είναι το ακόλουθο απόσπασμα της Εισηγητικής Εκθέσεως [ό.π.] του Ν 2172/1993: «Καταργούνται και τροποποιούνται διατάξεις του Ποινικού Κώδικα, του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, καθώς και Ειδικοί Ποινικοί Νόμοι. Οι καταργούμενες διατάξεις υποβάθμιζαν μαζί με άλλες θεμελιώδεις έννοιες, προπάντων την υποχρέωση της Πολιτείας να διατηρεί αναλλοίωτες τις βασικές συνιστώσες του Κράτους Δικαίου. Συνέπεια, βεβαίως, ήταν ότι οι καταργούμενες διατάξεις παρέβλεψαν το καθήκον της Πολιτείας, εν όψει του σεβασμού της αξίας του ανθρώπου και του τεκμηρίου αθωό- τητας, να αντιμετωπίζει τον κατηγορούμενο ως υποκείμενο της ποινικής δίκης με πλή- ρως κατοχυρωμένη τη δυνατότητα άσκησης των δικαιωμάτων του. Οι παρούσες δια- τάξεις που προτείνονται με το σχέδιο νόμου επιδιώκουν την άμεση αποκατάσταση των δικονομικών εγγυήσεων της δίκαιης δίκης καθώς και την υποκατάσταση του δικαιοκρατικού χαρακτήρα της Δικαιοσύνης. Χωρίς να θεωρείται ότι εξαντλούν το εξαιρετικά πολυσύνθετο πρόβλημα της προσαρμογής στις σύγχρονες δημοκρατικές/ δικαιοπολιτικές απαιτήσεις, καταφάσκουν στην επιτακτική αξίωση άμεσης παρέμβα- σης στη δραστική υποβάθμιση των δικαιικών αξιών. Τέλος, στοχεύουν στην εκ νέου ανάδειξη της ζωτικής σημασίας των δικονομικών εγγυήσεων στο χώρο της απονομής της Ποινικής Δικαιοσύνης και της αναζήτησης της ουσιαστικής αλήθειας στο πλαίσιο νόμιμων κανόνων από τα ποινικά δικαστήρια». Σωστά, πάντως, σε τούτο το σημείο ο Ανδρουλάκης [ό.π., σελ. 399] παρατηρεί πως «ό,τι απέμεινε από αυτήν την περιπέτεια ήταν, θα έλεγε κανείς, ο κλονισμός της αυθε- ντίας του νομοθέτη, που θίγεται κατεξοχήν από τις άκριτες αλλεπάλληλες τροποποιή- σεις βασικών νομοθετημάτων, όπως ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας». (iv) Οι τροποποιήσεις του Ν 3160/2003: Με τον Ν 3160/2003 επικράτησαν πά- λι, και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση, περιοριστικές τάσεις για χάρη του «κάθε τό- σο αναθρώσκοντος ενδιαφέροντος για «επιτάχυνση» της ποινικής διαδικασίας» [ Ανδρουλάκης , ό.π.]. Έτσι σύμφωνα με το άρθρο 478 παρ. 1 ΚΠΔ ο κατηγορούμενος είχε δικαίωμα να ζητήσει την αναίρεση του βουλεύματος που τον παραπέμπει για κα- κούργημα και ακόμη του βουλεύματος που παύει προσωρινά την ποινική δίωξη ε- ναντίον του. Αντίθετα, το δικαίωμα του πολιτικώς ενάγοντος σε άσκηση αναιρέσεως κατά βουλεύματος καταργήθηκε ολοκληρωτικά και αυτή ήταν η πλέον επίμαχη από