Η ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ

H ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ 116 των του Ανθρώπου (Ε.Δ.Δ.Α.) έχει, εξάλλου, ρητώς δηλώσει ότι το εν λόγω άρθρο πρέπει να εφαρμόζεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις και σε ακραίες υποθέσεις, δεδομένου του σκοπού του να εμποδίζει άτομα ή ολοκληρωτικές συλλογικότητες να εκμεταλλευθούν τις αρχές που θέτει η Ε.Σ.Δ.Α: “The Court reiterates, firstly, that “the purpose of Article 17, in so far as it refers to groups or to individuals, is to make it impossible for them to derive from the Convention a right to engage in any activity or perform any act aimed at destroying any of the rights and freedoms set forth in the Convention; ... therefore, no person may be able to take advantage of the pro- visions of the Convention to perform acts aimed at destroying the aforesaid rights and freedoms ...” (see Lawless v. Ireland , 1 July 1961, § 7, pp. 45-46, Series A no. 3). Since the general purpose of Article 17 is, in other words, to prevent individuals or groups with totalitarian aims from ex- ploiting in their own interests the principles enunciated in the Convention ..., this Article is applicable only on an exception- al basis and in extreme cases , as indeed is illustrated by the Court’s case-law” 10 (η έμφαση είναι του γράφοντος). Σε κάθε περίπτωση, η «κατάχρηση» περί της οποίας ρυθμίζει το άρθρο 17 δεν υπεισέρχεται στις διακρατικές σχέσεις, αλλά λειτουργεί σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Κατά συνέπεια, η κατάχρηση του άρθρου 17 Ε.Σ.Δ.Α. δεν θα τύχει μεγαλύτερης ανάλυσης στα πλαίσια της παρούσας μελέτης 11 . Rights Protection?”, Netherlands Quarterly of Human Rights , Vol. 29/1, 2011, σελ. 54-83. 10. ECHR (Grand Chamber), Case of Paksas v. Lithuania (Application no. 34932/04), Judgment, 6 January 2011, παρ. 87. Βλ. επίσης Τ. ΣΤΑΥΡΙΝΑΚΗ, «Άρθρο 17 – Απαγόρευση Κατάχρησης Δικαιώματος», in : Λ.-Α. ΣΙΣΙΛΙΑΝΟΣ (δ. ε.), Ευρωπαϊ- κή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου – Ερμηνεία κατ’ άρθρο , Νομική Βιβλιο- θήκη, 2 η έκδοση, 2017, σελ. 640-652. 11. Στα πλαίσια της Ε.Σ.Δ.Α., η καταχρηστικότητα εμφανίζεται και σε σχέση με τις προϋποθέσεις του παραδεκτού της προσφυγής. Σύμφωνα με το άρθρο 35 παρ. 3 Ε.Σ.Δ.Α. (μετά την τροποποίηση με το 14 ο Πρωτόκολλο), «το Δικαστήριο κη- ρύσσει απαράδεκτη οποιαδήποτε ατομική προσφυγή που υποβάλλεται δυνάμει του άρθρου 34, όταν εκτιμά ότι: α. η προσφυγή είναι ασυμβίβαστη προς τις δι- ατάξεις της Σύμβασης ή των Πρωτοκόλλων της, προφανώς αβάσιμη ή καταχρη- στική, …».