ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Παραδόσεις Αστικής Ιατρικής Ευθύνης 76 Ο ΚΙ∆ συμπεριέλαβε κατ’ ουσίαν τις προαναφερόμενες ρυθμίσεις της Σύμβα- σης του Οβιέδο στα άρθρα 11 (για την ενημέρωση) και 12 (για τη συναίνεση), τα οποία περιέχουν, πάντως, πιο αναλυτική και διεξοδική ρύθμιση για τη συ- ναίνεση και την ενημέρωση του ασθενούς. Τα άρθρα αυτά του νόμου καθορί- ζουν συγκεκριμένες νομικές - και όχι απλώς δεοντολογικές- υποχρεώσεις για το γιατρό, οπότε δεν δικαιολογείται ο δισταγμός της νομολογίας να τα χρη- σιμοποιεί για τη θεμελίωση της παρανομίας από την παράβαση των αρχών της συναίνεσης του ενημερωμένου ασθενούς, περιοριζόμενη στις διατάξεις του ν. 2619/1996 119 . Το ελληνικό δίκαιο περιέχει πλήρη νομοθετική κατοχύ- ρωση του δόγματος της «συναίνεσης του ενημερωμένου ασθενούς» (διεθνώς γνωστό ως “informed consent” doctrine). Εξαιτίας του αγγλικού όρου, πολλοί και στην Ελλάδα χρησιμοποιούν τον όρο «ενημερωμένη συναίνεση», που όμως μάλλον είναι γλωσσικά ατυχής και ορθώς δεν υιοθετήθηκε από τον ΚΙ∆. Το δικαίωμα του ασθενούς να αποφασίζει, ύστερα από επαρκή ενημέρωσή του, αν θα δεχτεί ή όχι οποιασδήποτε μορφής επέμβαση στο σώμα και στην υγεία του, αποτελεί εκδήλωση της βουλητικής αυτονομίας και αυτοδιάθε- σής του. Έτσι, βρίσκει συνταγματική κατοχύρωση στο πλαίσιο της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και της προστασίας της ανθρώπινης αξίας (άρθρ. 5 § 1, 2 § 1 Σ) και προστατεύεται από το άρθρο 8 της ΕΣ∆Α (προστασία ιδιωτικής ζωής) 120 και το άρθρο 7 του Χάρτη Θεμελιωδών ∆ικαιωμάτων της και τα ανθρώπινα δικαιώματα» (Universal Declaration on Bioethics and Human Rights) της UNESCO (2005) και η ∆ιακήρυξη της Λισαβόνας του Παγκόσμιου Ιατρικού Συλλόγου για τα δικαιώματα των ασθενών (WMA Declaration of Lisbon on the Rights of the Patient) (1981, αναθεωρημένη έκδοση 2015). Επίσης προβλέ- πεται ως συμβατική υποχρέωση του παρέχοντος ιατρικές υπηρεσίες στο «Σχέδιο Κοινού Πλαισίου Αναφοράς» για το ευρωπαϊκό ενοχικό δίκαιο (DCFR) [http:// www.ccbe.eu/ fileadmin/speciality_distribution/ public/documents/EUROPEAN_ PRIVATE_LAW/EN_EPL_20100107_Principles__definitions_and_model_rules_ of_European_private_law_-_Draft_Common_Frame_of_Reference__DCFR_.pdf-] Book II, Chapter 8, IV.C.-8:105, 106.- Το άρθρ. 8 του καταργηθέντος με τον ΚΙ∆ Β∆ 25.6/6.7.1955 «περί του Κανονισμού Ιατρικής ∆εοντολογίας» αναφερόταν γενι- κά στο καθήκον του γιατρού να σέβεται απόλυτα την τιμή και την προσωπικότητα του ανθρώπου, καθώς και να μην προβαίνει σε επέμβαση ή πειραματισμό που μπο- ρεί να θίξει την προσωπικότητα και την ελεύθερη βούληση των ασθενών. 119.  ΑΠ 687/2013. ΑΠ 424/2012. ∆ΕφΑθ 15/2015 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ. ΕφΑθ 6426/2013 ΕφΑ∆Πολ∆ 2014, 44. ∆ΕφΑθ 2244/2009. ΠΠρΑθ 615/2016. ΠΠρΘεσ 16591/2015. ΠΠρΑθ 260/2014 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ. Βλ. όμως εφαρμογή και του ΚΙ∆ σε ΠΠρΘεσ 27115/2010 ΕφΑ∆Πολ∆ 2012, 1063. ΠΠρΘεσ 12941/2014 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ. ΠΠρΑθ 1449/2007 Αρμ 2009, 1006. ΜΠρΘεσ 11595/2017 Αρμ 2017, 1137. 120.  Βλ. τις αποφάσεις Altug v. Turkey, 30.6.2015. H.K. v. Finland, 3.7.2012. V.C. v. Slovakia, 8.11.2011. M.A.K. and R.K. v. United Kingdom, 23.3.2010. Codarcea v.