Η ΚΑΛΗ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΗ ΩΣ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΜΙΑΣ ΔΙΚΑΙΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

144 Μορφές εμφάνισης / συνέπειες κακής νομοθέτησης στην Ποινική Δικαιοσύνη εξάλλου, αφενός οι διαρκείς νομοθετικές παλινωδίες 19 ή πειραματισμοί σε διάφο- τικότητα του νομοθετικού έργου («εγκλωβισμός … σε επαναλαμβανόμενες προτεραιότητες δι- αψεύσιμης διάσωσης του εν κοπώσει τελούντος δικονομικού συστήματός μας»). 19. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα παρέχει εδώ η νομοθετική παλινωδία των διαδοχικών τρο- ποποιήσεων της διάταξης του άρθρου 263Α ΠΚ, που έλαβε χώρα με τους νόμους 4254/2014 και 4262/2014. Ειδικότερα, στην αρχική της μορφή η ρύθμιση του άρθρου 263Α στοιχ. δ΄ ΠΚ ενέτασσε στην ποινική έννοια του δημοσίου υπαλλήλου, για τις ανάγκες εφαρμογής του 12ου κεφαλαίου του ΠΚ («Εγκλήματα σχετικά με την υπηρεσία»), μεταξύ άλλων και όσους υπη- ρετούν σε ΝΠΙΔ, στα οποία μπορούν κατά τις κείμενες διατάξεις να διατίθενται από το Δημό- σιο, από ΝΠΔΔ ή από ημεδαπές Τράπεζες επιχορηγήσεις ή χρηματοδοτήσεις. Συνέπεια της ως άνω ρύθμισης ήταν, μεταξύ άλλων, και το γεγονός, ότι οι προσβολές της περιουσίας των πα- ραπάνω ΝΠΙΔ υπάγονταν αυτόματα στις αυξημένες ποινές (: που φτάνουν μέχρι και την ισό- βια κάθειρξη) του Ν. 1608/1950 για τους καταχραστές της δημόσιας περιουσίας, αφού ο συ- γκεκριμένος νόμος οριοθετεί το πεδίο εφαρμογής του με αναφορά σε όλα τα νομικά πρόσω- πα του άρθρου 263Α ΠΚ. Τόσο η «αφύσικη» υπαγωγή καθαρά ιδιωτικών υπαλλήλων στο πε- δίο εφαρμογής των ποινικών διατάξεων σε σχέση με τη δημόσια υπηρεσία, όσο και η συνα- κόλουθη επέκταση των βαρύτατων ποινών του Ν. 1608/1950 σε περιπτώσεις προσβολής της περιουσίας ΝΠΙΔ, κατακρίνονταν έντονα από τη θεωρία ως επιλογές δογματικά και δικαιοπο- λιτικά αθεμελίωτες (βλ. Αναγνωστόπουλο , Ζητήματα απιστίας [2η εκδ., 2003] σελ. 99–100, Μπιτζιλέκη , Υπηρεσιακά Εγκλήματα [2η έκδ. 2001],σελ. 104 επ., Στ. Παύλου , Η «δημόσια πε- ριουσία» ως προνομιακός στόχος του οικονομικού εγκλήματος: καθορισμός του (εννοιολογι- κού) εύρους της και (ανάγκη;) διακρίνουσας προστασίας της, ΠοινΧρ 2011, 412 επ.]. Με την ψήφιση του Ν. 4254/2014 (ΦΕΚ Α΄ 85 / 7.4.2014) ο Έλληνας νομοθέτης φάνηκε προς στιγμή να συμμερίζεται την παραπάνω πάγια κριτική, καθώς προχώρησε σε διαγραφή από το άρθρο 263Α ΠΚ της παραπάνω ρύθμισης (βλ. υποπαρ. ΙΕ.12 του άρθρου πρώτου Ν. 4254/2014), το- νίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό επιθυμεί να περιορίσει την «ισχύουσα, υπερβολική διεύρυνση της έννοιας του υπαλλήλου» (βλ. την εισηγητική έκθεση στο σχέδιο του Ν. 4254/2014, σελ. 59: «Στην νέα παράγραφο 1 αντικαθίσταται η περίπτωση δ΄ κατά τρόπο ώστε να περιορίζε- ται η ισχύουσα, υπερβολική διεύρυνση της έννοιας του υπαλλήλου»). Ωστόσο, λίγες βδομά- δες μόνο αργότερα, ενόψει του «θορύβου» που ξέσπασε, καθώς η παραπάνω αλλαγή φαι- νόταν να ευνοεί την ποινική αντιμετώπιση εκκρεμών υποθέσεων, ο νομοθέτης επανήλθε και, χαρακτηρίζοντας πλέον ως « παραδρομή » την παραπάνω διαγραφή, επανέφερε με τροπολο- γία, που ενέταξε στον Ν. 4262/2014 (ΦΕΚ Α΄ 114/10.5.2014), την αυτή ρύθμιση (βλ. την αι- τιολογική έκθεση στη συγκεκριμένη τροπολογία, όπου αναφέρονται τα εξής: «Με την προτει- νόμενη ρύθμιση επαναφέρεται σε ισχύ η περίπτωση δ του άρθρου 263 Α του Ποινικού Κώδι- κα, η οποία από παραδρομή παραλείφθηκε κατά τη μεταφορά του άρθρου αυτού, όπως τρο- ποποιείτο, στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Οικονομικών, το οποίο ψηφίσθηκε ως νόμος του Κράτους και έλαβε τον αριθμό 4254/2014»). Η παραπάνω παλινωδία δημιούργησε σοβα- ρά ερμηνευτικά ζητήματα διαχρονικού δικαίου, τα οποία τελικά επέλυσε η ΟλΑΠ 3/2016, δε- χόμενη ότι « η απάλειψη της διάταξης της περ. δ΄ του άρθρου 263Α του ΠΚ […] και η αιτιολό- γηση γι’ αυτήν, ότι οφείλεται σε απλή “παραδρομή” του νομοθέτη, δεν αντέχουν στη λογική και υποκρύπτουν συγκεκαλυμμένη αμνηστία ». Έτσι η συγκεκριμένη απάλειψη κρίθηκε τελικά ως αντισυνταγματική (: προσκρούουσα στις διατάξεις των άρθρων 47 παρ. 3-4 και 26 Σ) και αποκλείστηκε η δυνατότητα αναδρομικής εφαρμογής του ευνοϊκού καθεστώτος που δημιουρ- γήθηκε με τον Ν. 4254/2014 σε αδικήματα τελεσθέντα πριν την ψήφισή του, αλλά και για το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μέχρι την ψήφιση του Ν. 4262/2014. Βλ. για μια κριτική θεώρηση της παραπάνω απόφασης του Ακυρωτικού Ν. Μπιτζιλέκη , Νομοθετική πολιτική και δικαστικός έλεγχος: Η περίπτωση της κρυπτοαμνηστίας, ΠοινΧρ 2016, 747 επ. Βλ. επίσης για επιμέρους δικαστικές κρίσεις που προηγήθηκαν της επίμαχης Λ. Μαργαρίτη , σε Μαργαρίτης / Παρασκευόπουλος – Νούσκαλης, Ποινολογία [8η έκδ. 2016], σελ. 330 επ.