Η ΚΑΛΗ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΗ ΩΣ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΜΙΑΣ ΔΙΚΑΙΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

Θεόδωρος Παπακυριάκου 149 επιβάλλεται από το δικαστήριο 32 . Για να εξισορροπήσει την παραπάνω κατάσταση, η οποία κλονίζει προφανώς τη γενικοπροληπτική δραστικότητα των ποινικών κανό- νων, ο νομοθέτης καταφεύγει συστηματικά στην ευρεία τυποποίηση κακουργημάτων και στην απειλή βαρύτατων ποινών κάθειρξης, ακόμη και όταν πρόκειται για συμπε- ριφορές οι οποίες, με βάση την κρατούσα κοινωνική αντίληψη και την πρακτική των περισσοτέρων ευρωπαϊκών χωρών, ανήκουν στην κατηγορία της μεσαίας παραβατι- κότητας 33 . Κατ’ αποτέλεσμα, το ποινικό σύστημα εμφανίζει προς τα έξω μια διπολι- κή-σχιζοειδή εικόνα , με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται και για την αξιοπιστία του. Αφενός, δηλαδή, εμφανίζεται να θεσπίζει ολοένα και βαρύτερες ποινές, εκφράζο- ντας έτσι μια έντονα τιμωρητική διάθεση, και αφετέρου προβαίνει σε μια ολοένα και πιο ήπια διαχείριση των επιβαλλόμενων ποινών, επιδεικνύοντας έτσι μια υπερβολική διάθεση εύνοιας. Την αυτή εικόνα ενισχύουν και οι επαναλαμβανόμενα θεσπιζόμενες διατάξεις περί ειδικής παραγραφής 34 , που κατατείνουν στην προσωρινή αποφόρτιση του ποινικού δικαιοδοτικού μηχανισμού από υποθέσεις ήσσονος βαρύτητας, προκει- μένου αυτός να μπορεί να ασχοληθεί εκ νέου με ανάλογες υποθέσεις, οι οποίες είναι πιθανό, αφού εκδικαστούν, να καταληφθούν και πάλι από νέες διατάξεις περί ειδι- κής παραγραφής. Από την επισκόπηση των κυριότερων προβλημάτων της σύγχρονης ποινικής νομο- θεσίας δεν μπορεί να απουσιάζει, τέλος, και ένα ακόμη χαρακτηριστικό της, το οποίο συνίσταται στη συνειδητή εργαλειοποίηση του ποινικού οπλοστασίου για την αντιστάθ- μιση των διαρθρωτικών αδυναμιών που εμφανίζουν οι μηχανισμοί διοικητικής και ανα- γκαστικής εκτέλεσης στους άλλους κλάδους του δικαίου . Το πλέον εύγλωττο παράδειγ- μα, εδώ, το παρέχουν εκείνες οι ποινικές διατάξεις, οι οποίες είτε μετατρέπουν το ποι- νικό δίκαιο σε θεραπαινίδα του εκτελεστικού διοικητικού μηχανισμού, προβλέποντας π.χ. την χρήση του ως μέσου για την είσπραξη οφειλών από το Δημόσιο και τους ασφα- λιστικούς οργανισμούς, είτε διανοίγουν τη δυνατότητα ενεργοποίησής του για την εκ- καθάριση απλών ιδιωτικών διαφορών 35 . Με τον τρόπο αυτό η εμβέλεια του ποινικού δικαίου επεκτείνεται στην επίτευξη στόχων που είναι καταρχήν ξένοι προς τη φύση και τον προορισμό του, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει και για τη διατήρηση του κύρους του. Με την ως άνω νομοθετική πρακτική, εξάλλου, και ενόψει του γεγονότος ότι οι οι- κείες ποινικές διατάξεις διαπλάθονται κατά κανόνα ως λευκοί ποινικοί νόμοι , οι οποίοι παραπέμπουν για τη συμπλήρωση της νομοτυπικής περιγραφής τους σε διατάξεις του διοικητικού και ιδιωτικού δικαίου, μεταφέρονται κατ’ ανάγκη στο ποινικό δίκαιο και όλα τα προβλήματα που συνδέονται με την κακή νομοθέτηση στα άλλα δικαιικά πεδία. 32. Βλ. διεξοδικά τη μελέτη της Τ. Τζαννετάκη , Η Στρατηγική Έμμεσης Μείωσης των Ποινών: Η εξάντληση των ορίων της και η ανάγκη αλλαγής παραδείγματος, Τhe art οf Crime, τεύχος 1 (Νοέμβριος 2016), ενότητες 3, 5.1. (α)-(β) και 6, διαθέσιμη στον ιστότοπο «theartοfcrime.gr» . 33. Πρβλ. Παύλου , ό.π., ΠοινΔικ 2012, 924, Συμεωνίδου-Καστανίδου , ό.π., ΠοινΧρ 2015, 484-485. 34. Πρβλ. Μυλωνόπουλο , ό.π., σε: http://www.mylοnοpοulοs.gr (ενότητα ΙV.7.), Συμεωνίδου- Καστανίδου , ό.π., ΠοινΧρ 2015, 482. 35. Βλ. Καϊάφα-Γκμπάντι (επιστ. επ.), Οικονομικό έγκλημα & διαφθορά στο δημόσιο τομέα, τό- μος ΙΙ [2014], σελ. 56, Ε. Συμεωνίδου-Καστανίδου , ό.π. ΠοινΧρ 2015, 482-483, 486, Ο. Ναμία , ΠοινΧρ 2017, 236 επ., 239.