Η ΚΑΛΗ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΗ ΩΣ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΜΙΑΣ ΔΙΚΑΙΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

154 Μορφές εμφάνισης / συνέπειες κακής νομοθέτησης στην Ποινική Δικαιοσύνη Ο Έλληνας νομοθέτης θα πρέπει, εξάλλου, εφεξής να ενσωματώνει κάθε νεότερη ρύθ- μιση στο ως άνω νέο κανονιστικό πλαίσιο, σεβόμενος τις κεντρικές επιλογές που θα κατοχυρώνονται εκεί 46 . Μόνο έτσι θα μπορέσει να διαφυλαχθεί η σαφήνεια και η συνε- κτικότητα αυτού του πλαισίου μακροπρόθεσμα και, κατ’ επέκταση, να αποτραπεί ένας νέος κατακερματισμός της νομοθετικής ύλης, όπως αυτός που χαρακτηρίζει το ισχύ- ον δίκαιο. Ιδίως σε ό,τι αφορά τις ρυθμίσεις διεθνούς ή ενωσιακής προέλευσης, ανα- γκαίο είναι, εξάλλου, να γίνει κατανοητό ότι η επιτυχημένη μεταφορά τους δεν σημαί- νει υποχρεωτικά και την εισαγωγή ολόκληρων νέων ειδικών ποινικών νομοθετημάτων, όπως συμβαίνει κατά κανόνα σήμερα. Συχνά η μεταφορά μπορεί να επιτυγχάνεται και με λίγες απλές διατάξεις ή και χωρίς την προσθήκη οποιασδήποτε νέας διάταξης, όταν η εσωτερική έννομη τάξη καλύπτει ή υπερκαλύπτει ήδη τις σχετικές διεθνείς ή ενωσι- ακές απαιτήσεις 47 . Αν υπάρχει η αντίστοιχη πολιτική βούληση, οι δυνατότητες για να υλοποιηθούν τα πα- ραπάνω υπάρχουν, ακόμη και μέσα σ’ αυτή τη δύσκολη οικονομική συγκυρία που βι- ώνει η χώρα. 46. Η ανάγκη για τη θέσπιση νέων ποινικών ρυθμίσεων δεν μπορεί βέβαια ποτέ να αποκλειστεί. Τούτη μπορεί να πηγάζει, π.χ., από την εξέλιξη της τεχνολογίας, όταν εξαιτίας αυτής ανα- πτύσσονται δυνατότητες νέων τρόπων προσβολής βασικών εννόμων αγαθών, όπως λ.χ. της ιδιωτικότητας, της ανηλικότητας, της έμβιας φύσης ή της ανθρώπινης ταυτότητας. Ακόμη, η διαρκής μεταβολή των κοινωνικοηθικών προτύπων και των πολιτικών και οικονομικών δε- δομένων μπορεί να οδηγούν στην ανάδειξη και νέων (π.χ. υπερατομικών) εννόμων αγαθών, ως άξιων προστασίας, ή, και στην απομείωση της σημασίας παραδοσιακών εννόμων αγαθών, που δεν κρίνονται πλέον ως άξια ποινικής προστασίας. Παραπέρα, η προϊούσα διεθνοποίηση του ποινικού δικαίου (: απότοκο, μεταξύ άλλων, της διεθνοποίησης της εγκληματικότητας, αλλά και των νέων μορφών οικονομικής και πολιτικής ένωσης επιμέρους κρατών), καθώς και οι προσπάθειες που καταβάλλονται αφενός για εναρμόνιση των εθνικών δικαίων και αφετέ- ρου για την ενίσχυση της διεθνούς συνεργασίας, ενδέχεται ενίοτε να επιβάλλουν την εγκατά- λειψη παλαιών εθνικών ρυθμιστικών μοντέλων και την υιοθέτηση νέων. Ωστόσο, τίποτε από τα παραπάνω δεν εμποδίζει τη διατήρηση της συνεκτικότητας του συνολικού εθνικού κανονι- στικού πλαισίου, εφόσον κανείς επιδιώκει συνειδητά κάθε φορά τη συστηματική ενσωμάτω- ση των όποιων νομοθετικών πρωτοβουλιών στο προϋφιστάμενο πλαίσιο. 47. Αυτονόητο είναι, εξάλλου, ότι ακόμη και όταν απαιτούνται νομοθετικές παρεμβάσεις, αυτές δεν θα πρέπει να λαμβάνουν χώρα χωρίς συνεξέταση των δικαιοκρατικών εγγυήσεων που θέ- τουν το ελληνικό Σύνταγμα και άλλα διεθνή κείμενα. Όπως επισημαίνεται π.χ. ορθά (βλ. Κα- ϊάφα-Γκμπάντι , ό.π., ΠοινΧρ 2015, 648), ακόμη και σε σχέση με το ενωσιακό δίκαιο «ούτε ο εθνικός νομοθέτης ούτε ο εφαρμοστής του δικαίου δεσμεύονται από ενωσιακές διατάξεις που υπερβαίνουν τα όρια της εκχωρημένης ειδικής ποινικής αρμοδιότητας της Ένωσης ή παραβι- άζουν τις θεμελιώδεις αρχές του ποινικού δικαίου, και καθένας από αυτούς οφείλει να δρα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του εγκαίρως για τη διαφύλαξή τους». Βλ. γενικότερα Καϊά- φα-Γκμπάντι (επιστ. επ.), ό.π., τόμος ΙΙΙ, σελ. 9 επ.