ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΈΝΩΣΗΣ

818 ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ Ωστόσο, το Δικαστήριο φάνηκε επιφυλακτικό στην περίπτωση των υπηρεσιών και ειδι- κότερα της πνευματικής ιδιοκτησίας, θεωρώντας ότι η ρύθμισή τους δεν υπάγεται στην έννοια της ΚΕΠ. 1579 Το Δικαστήριο κλήθηκε να γνωμοδοτήσει εάν η Ένωση είχε αρμο- διότητα να συνάψει τις νέες συμφωνίες που τα κράτη διαπραγματεύτηκαν στο πλαίσιο της GATT (Γύρος Ουρουγουάης) και οι οποίες έθεταν κανόνες ρύθμισης του εμπορίου υπηρεσιών (GATS) και του εμπορίου των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας (TRIPS). Οι νέες συμφωνίες οδήγησαν άλλωστε στην ίδρυση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπο- ρίου, η συστατική συμφωνία του οποίου υπεγράφη στο Μαρακές το 1994. 1580 Το Δικα- στήριο έκρινε ότι το άρθρο 113 ΣΕΚ δεν μπορούσε να αποτελέσει τη νομική βάση σύνα- ψης των νέων συμφωνιών, με αποτέλεσμα το σύνολο των νέων συμφωνιών να προσλά- βει τη μορφή «μικτής συμφωνίας», λόγω της από κοινού αρμοδιότητας που είχαν η Ένω- ση και τα κράτη μέλη. Η στάση αυτή κατακρίθηκε από τη θεωρία, η οποία έκρινε ότι έτσι το Δικαστήριο έθετε εν αμφιβολία την ίδια τη νομολογία του σχετικά με την αρχή της παραλληλίας των εσω- τερικών και των εξωτερικών αρμοδιοτήτων της Ένωσης. Πράγματι, κατά το Δικαστήριο, εφόσον η Ένωση έχει την αρμοδιότητα να ρυθμίσει ένα θέμα όσον αφορά τις συναλλα- γές μεταξύ κρατών μελών, πρέπει να της αναγνωριστεί αρμοδιότητα να συνάπτει σχετι- κές συμφωνίες με τρίτα κράτη. 1581 Μάλιστα, εν συνεχεία έκρινε ότι δεν είναι αναγκαία η λήψη ενός «εσωτερικού» μέτρου, προκειμένου να συναφθεί ένα «εξωτερικό». 1582 Επο- μένως, δεδομένων των διατάξεων της Συνθήκης που ρυθμίζουν την ελεύθερη παροχή υπηρεσιών, όπως και ευρύτερα την αποτελεσματική λειτουργία της αγοράς, μέσω υιο- θέτησης εναρμονιστικών ρυθμίσεων, θα έπρεπε η Ένωση να έχει αρμοδιότητα σύναψης συμφωνιών τουλάχιστον στον τομέα των υπηρεσιών. Ωστόσο, το Δικαστήριο επέμενε στη θέση που υιοθέτησε στη Γνώμη 1/94, κρίνοντας με- ταγενέστερα με αφορμή τη λήψη εμπορικών μέτρων ότι αυτά δεν θα θεωρούνται μέτρα εμπορικής πολιτικής εάν επιδιώκουν άλλους σκοπούς, όπως εκείνους που αφορούν το περιβάλλον. 1583 Τελικά, το Δικαστήριο φαίνεται να αποστασιοποιείται μερικά από τη Γνώ- μη 1/94, στο βαθμό που έκρινε ότι η Ένωση διαθέτει αποκλειστική αρμοδιότητα εάν αυτή αποδεικνύεται αναγκαία για την εκπλήρωση των στόχων μιας κοινής πολιτικής και η σχε- τική σύναψη διεθνών συνθηκών αποτελεί ένα υποχρεωτικό προηγούμενο προκειμένου να υιοθετηθούν εν συνεχεία «εσωτερικά» μέτρα νομοθεσίας. 1584 1579. ΔΕΚ, Γνώμη 1/94, Συλλογή, Ι-5267. 1580. Βλ. σχετικά την ιστοσελίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, http://www.wto.org. 1581. ΔΕΚ, 31.3.1971, Επιτροπή κατά Συμβουλίου (AETR), 22/70, Συλλογή, 262. 1582. ΔΕΚ, 14.7.1976, Kramer, 3/76, Συλλογή, 1279. 1583. ΔΕΚ, 6.12.2001, Γνώμη 2/2000, Πρωτόκολλο της Cartagena, Συλλογή Ι-9713. 1584. ΔΕΚ, 5.11.2002, Επιτροπή κατά Ηνωμένου Βασιλείου, Σουηδίας, Φινλανδίας, Βελγίου, Λουξεμβούρ- γου, Αυστρία και Γερμανίας, C-466 έως 476/98, Συλλογή Ι-9427.