ΔΙΚΑΙΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ

922 Δίκαιο προστασίας καταναλωτή Χ. ΛΙΒΑΔΑ Προστασία του δανειολήπτη ως καταναλωτή μεν ότι η χρηματοδότηση φυσικών προσώπων με σκοπό την αγορά αγαθών και υπηρεσιών και την κάλυψη προσωπικών αναγκών επιτρέπεται να γίνεται χωρίς περιορισμούς ή ειδικούς όρους ως προς το ύψος, το επιτόκιο, τη διαδικασία και τη μορφή της χρηματοδότησης και αφετέρου ότι η χρηματοδότηση παρέχεται με βάση τραπεζικά κριτήρια που αφορούν, ιδίως, την αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας των δανειοληπτών και υιοθετούνται και εφαρ- μόζονται από κάθε πιστωτικό ίδρυμα. Η απελευθέρωση αυτή έγινε σταδιακά. Οι κανόνες ουσιαστικού δικαίου για τη χορήγηση πιστώσεων καταναλωτικής πίστης σε ό,τι αφορά τις υποχρεώσεις των πιστωτικών ιδρυμάτων και των πιστωτικών φορέων εν γέ- νει έναντι των καταναλωτών-δανειοληπτών περιέχονται κατά κύριο λόγο στην ΚΥΑ Ζ1- 699/2010, με την οποία ενσωματώθηκε στο ελληνικό δίκαιο η Οδηγία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου 2008/48/ΕΚ 12 . Με την εν λόγω ΚΥΑ καταργήθηκε η ΚΥΑ Φ1-983/1991, η οποία είχε με τη σειρά της ενσωματώσει την πρώτη στη θεματική αυτή εκδο- θείσα Οδηγία 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου 13 . Η στεγαστική πίστη, αντίστοιχα, ρυθμίζεται με τον Ν 4438/2016 14 , με τον οποίο ενσωματώθη- κε στο ελληνικό δίκαιο η Οδηγία 2014/17/ΕΕ σχετικά με τις συμβάσεις πίστωσης για ακίνητα που προορίζονται για κατοικία 15 . Ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφοροποιήσεις που παρουσιάζουν για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, το ρυθμιστικό πλαίσιο της καταναλωτικής και της στεγαστικής πίστης πε- ριέχει κατά κύριο λόγο διατάξεις που αφορούν τις ακόλουθες τέσσερις (4) θεματικές: την πληροφόρηση που πρέπει να παρέχει ο πιστωτικός φορέας στον καταναλωτή (υπό α), τα δι- καιώματα του καταναλωτή από τη σύμβαση πίστωσης (β), την υποχρέωση αξιολόγησης πι- 12. Βλ. ΚΥΑ Ζ1-699/2010 «Προσαρμογή της Ελληνικής νομοθεσίας προς την οδηγία 2008/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης Απριλίου 2008 για τις συμβάσεις κατα- ναλωτικής πίστης και την κατάργηση της οδηγίας 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου που δημοσιεύθη- κε στην Επίσημη Εφημερίδα των ΕΚ, αριθμ. L 133 της 22.5.2008», ΦΕΚ Β΄ 917/23.06.2010, όπως τροποποιήθηκε από την ΥΑ Ζ1-111, ΦΕΚ Β 627/7.3.2012 και Οδηγία 2008/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 23ης Απριλίου 2008, για τις συμβάσεις καταναλωτικής πί- στης και την κατάργηση της οδηγίας 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου, ΕΕ L 133/22.5.2008, 66-92, αντί- στοιχα. 13. Για την Οδηγία 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου, βλ., από την αλλοδαπή βιβλιογραφία, ενδεικτι- κά, Weatherill S. (2005): EU Consumer Law and Policy, 86 επ., Paisant G. (2002): Le credit à la consommation dans l’ Union Européenne: Le droit communautaire, in La nouvelle loi fédérale sur le credit à la consommation (éd. Pierre-Louis Imsand), 3 επ., Reich N. (1993): From Contract to Trade Practices Law: Protection of Consumers’ Economic Interests by the EC, in Perspectives of Critical Contract Law (ed. T. Wilhelmsson), 84 επ., Campens F. (2003), Services financiers de détail et protection des consommateurs: l’approche communautaire, Revue européenne de droit de la consommation 3 , 171 επ. 14. Ν 4438/2016 «Εναρμόνιση της νομοθεσίας με την Οδηγία 2014/17/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 4ης Φεβρουαρίου 2014 σχετικά με τις συμβάσεις πίστω- σης για καταναλωτές για ακίνητα που προορίζονται για κατοικία και την τροποποίηση των οδηγι- ών 2008/48/ΕΚ και 2013/36/ΕΕ και του Κανονισμού (ΕΕ) αριθμ. 1093/2010, και άλλες διατάξεις αρ- μοδιότητας του Υπουργείου Οικονομικών», ΦΕΚ Α, 220/28.11.2016. 15. ΕΕ L 60/28.2.2014. 8 9 10