ΔΙΚΑΙΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ

464 Δίκαιο προστασίας καταναλωτή Α. ΒΑΛΤΟΥΔΗΣ Άρθρο 6 Ν 2251/1994 η αποκατάσταση του συνόλου των ζημιών, που ενδέχεται να προκαλέσει το ελάττωμα ενός προϊόντος. Ενώ δηλαδή οι περιουσιακές ζημίες από την πρόκληση θανάτου ή σωματικών βλαβών αποκαθίστανται πλήρως (με βάση τις ΑΚ 928-929), αντίθετα, οι υλικές ζημίες, δηλα- δή οι ζημίες από τη βλάβη ή καταστροφή περιουσιακών στοιχείωνκ συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος χρήσης των περιβαλλοντικών αγαθών, αποκαθίστανται μόνο εφόσον i) προκλήθηκαν σε περιουσιακό στοιχείο άλλο πέρα από το ίδιο το προϊόν, ii) σε περιουσι- ακό στοιχείο που προορίζεται από τη φύση του και πραγματικά χρησιμοποιήθηκε από τον ζημιωθέντα για προσωπική χρήση ή κατανάλωση και iii) υπερβαίνουν (εν. οι υλικές ζημίες) το ποσό των 500 €. Έως το ποσό των 500 € οι υλικές ζημίες αποκαθίστανται σύμφωνα με τους γενικούς κανόνες της αδικοπρακτικής ευθύνης (ΑΚ 914, 925). Χρηματική ικανοποίη- ση λόγω ηθικής βλάβης ο ζημιωθείς δικαιούται με τις προϋποθέσεις του άρθρου 6 και όχι, απαραίτητα, με τις προϋποθέσεις των ΑΚ 914, 925. δ) Δικαιούχος της αποζημίωσης δεν είναι αναγκαία ο αγοραστής ή ο χρήστης του ελαττωματικού προϊόντος. Δικαιούχος της αποζη- μίωσης είναι κάθε πρόσωπο, ακόμη και ο τρίτος, που έτυχε να υποστεί σωματικές βλάβες ή υλικές ζημίες από το ελαττωματικό προϊόν («innocent bystander» κατά τους αγγλοσάξονες). Η έννοια συνεπώς του καταναλωτή, ως τελικού αποδέκτη του προϊόντος (βλ. άρθρο 1 παρ. 4 περ. α΄), ή οι άξιες προστασίας καταστάσεις, που χαρακτηρίζουν τον τύπο του καταναλωτή 2 , δεν φαίνεται να ενδιαφέρουν και να επηρεάζουν την ερμηνεία του άρθρου 6. Ακόμη και ο περιορισμός της αποζημίωσης σε πράγματα ιδιωτικής χρήσης ή κατανάλωσης (άρθρο 6 παρ. 6) δεν εξυπηρετεί τα λεγόμενα «καταναλωτικά» συμφέροντα, αν, μεταξύ άλλων, ληφθεί υπό- ψη ότι οι υλικές ζημίες που δεν ξεπερνούν το ποσό των 500 €, με άλλα λόγια οι τυπικές «κα- ταναλωτικές ζημίες», εξαιρούνται από το πεδίο εφαρμογής του άρθρου 6 3 . Κατά συνέπεια, η ένταξη του άρθρου 6 στον Ν 2251/1994 για την προστασία του καταναλωτή δεν είναι επιτυ- χής. Διευκολύνει τον εντοπισμό του ειδικού άρθρου (με την έννοια του λεγόμενου «εξωτερι- κού συστήματος»), χωρίς όμως να συμβάλει -γεγονός που κυρίως ενδιαφέρει- στην ανάδειξη των γενικών αρχών ενός δικαίου προστασίας του καταναλωτή (με την έννοια του λεγόμενου «εσωτερικού συστήματος») 4 . 2. Πρβλ. Δέλλιο, Προστασία των καταναλωτών και σύστημα του ιδιωτικού δικαίου, τ. Ι, Ο καταναλω- τής ως υποκείμενο έννομης προστασίας, 2005, 69, 75, 117-8, 176 και αναλυτικά, για τη μεθοδολογι- κή έννοια του «τύπου» του καταναλωτή, 210-283. 3. Βαλτούδης, To Νέο Σχέδιο Νόμου για την ευθύνη του παραγωγού ελαττωματικών προϊόντων και τη γενική ασφάλεια των προϊόντων, ΧρΙΔ 2007, σημ. 28. 4. Πρβλ. α.ά. Larenz, 26 επ.: Το κρίσιμο για την αρχή του δικαίου είναι η καταλληλότητά της να δικαι- ολογήσει και να χαρακτηρίσει μια ρύθμιση («seine Eignung als Rechtsfertigungsgrund und seine Ausprägung in einer Regelung ... ist für das Prinzip entscheidend»). Για τις έννοιες του «εξωτερι- κού» και του «εσωτερικού συστήματος» βλ. Δωρή, Εισαγωγή στο Αστικό Δίκαιο, τεύχ. Α΄, 1991, 40- 8. Σούρλα, Justi atque injusti scientia, Μια εισαγωγή στην επιστήμη του δικαίου, 1995, 173-180, Π. Παπανικολάου, Μεθοδολογία του Ιδιωτικού Δικαίου και Ερμηνεία των Δικαιοπραξιών, 2000, αριθ. 209 επ. Εκτενώς για την έννοια του «εσωτερικού συστήματος» Καράση, Οφειλή εις ολόκληρον, τ. Ι, Η έννοια, 2 1990 , 41-8. H αναπόφευκτη έκθεση του πολίτη σε έναν κίνδυνο, δεδομένο που χα- ρακτηρίζει τις περιπτώσεις της ευθύνης από διακινδύνευση (πρβλ. Κορνηλάκη, Η ευθύνη από δια- κινδύνευση, 1982 , 141-2) και, περαιτέρω, στο πλαίσιο του άρθρου 6, η αναπόφευκτη έκθεση του πολίτη στον κίνδυνο του ελαττωματικού προϊόντος δεν φαίνεται να καθιστά ούτε τον δικαιούχο της αποζημίωσης «καταναλωτή» αλλά ούτε και την ανάγκη προστασίας του δικαιούχου χαρακτηριστική ενός δικαίου προστασίας του καταναλωτή.