ΔΙΚΑΙΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ

466 Δίκαιο προστασίας καταναλωτή Α. ΒΑΛΤΟΥΔΗΣ Άρθρο 6 Ν 2251/1994 σεων και τη μετακύληση μέρους των ασφαλίστρων στο τίμημα των προϊόντων 8 . Το ερώτη- μα όμως είναι, πώς θα αποδειχθεί η παράνομη και, ιδίως, η υπαίτια συμπεριφορά του πα- ραγωγού (βλ. ΚΠολΔ 338 παρ. 1) 9 . Η συμβατική ευθύνη του παραγωγού, που θα εξασφάλι- ζε την αντιστροφή του βάρους απόδειξης του πταίσματος του παραγωγού υπέρ του δικαιού- χου, αποτελεί σπάνιο ενδεχόμενο, αφού ο παραγωγός μόνο κατ’ εξαίρεση συνδέεται συμβα- τικά με τον δικαιούχο 10 . Το ίδιο όμως δεν ισχύει με την αδικοπρακτική ευθύνη. Ο παραγω- γός, που δεν λαμβάνει τα οφειλόμενα από τις περιστάσεις μέτρα για την οργάνωση της παρα- γωγής και τον έλεγχο της ιδιοσυστασίας του προϊόντος και θέτει σε κυκλοφορία ελαττωμα- τικά προϊόντα, παραβιάζει τους άγραφους κανόνες πρόνοιας και ασφάλειας στις συναλλα- γές και, με την έννοια αυτή, παρανομεί κατά την ΑΚ 914. Η ευθύνη συνεπώς του παραγωγού ελαττωματικών προϊόντων είναι κατά κανόνα αδικοπρακτική. Αυτή μάλιστα είναι η κρατού- σα και ορθότερη στην επιστήμη γνώμη 11 . Έτσι βέβαια το πρόβλημα του βάρους απόδειξης, τόσο της παρανομίας όσο και, κυρίως, της υπαιτιότητας, παραμένει. Το αδιέξοδο όμως του ζημιωθέντος αίρουν τα ελληνικά δικαστή- ρια, ήδη από το έτος 1978: Δεδομένου ότι, όπως προαναφέρθηκε, κανείς δεν ελέγχει τον χώρο της παραγωγής καλύτερα από τον ίδιο τον παραγωγό, θεωρήθηκε δίκαιο τα ουσιώδη περιστατικά, που διαδραματίζονται στον χώρο της παραγωγής, να αποδεικνύονται από τον εναγόμενο παραγωγό (θεωρία των σφαιρών), και όχι από τον ενάγοντα ζημιωθέντα, όπως θα επέβαλε ο θεμελιώδης κανόνας της ΚΠολΔ 338 παρ. 1 12 . Αν συνεπώς ο ζημιωθείς αποδείξει 8. Κορνηλάκης (2002) , 686. Πρόκειται για τον μεθοδολογικό «τύπο του Calabresi», που προέρχεται από την οικονομική ανάλυση του δικαίου· Βαλτούδης (1999) , 120-1. 9. Βάσει της ΚΠολΔ 338 παρ. 1, κάθε διάδικος φέρει το βάρος να επικαλεστεί και να αποδείξει τα περι- στατικά, που πληρούν τις προϋποθέσεις των ευνοϊκών γι’ αυτόν κανόνων δικαίου («θεωρία του κα- νόνα δικαίου», «Normentheorie»). Αν δεν ανταποκριθεί στο βάρος αυτό, το αίτημά του θα απορρι- φθεί ως ουσία αβάσιμο (actore non probante reus absolvitur)· Γέσιου-Φαλτσή, Δίκαιο Αποδείξεως, 3 1985, αριθ. 82 επ., Νίκας, Πολιτική Δικονομία, τ. ΙΙ, 2005 , παρ. 77 αριθ. 3 επ. 10. Κορνηλάκης (2002) , 686-8, Πουλιάδης (1988) , 9-15, Καράκωστας (1995) , 39-51, Απ. Γεωργιάδης, Ενοχικό Δίκαιο, Γενικό Μέρος, 1999 , παρ. 66 αριθ. 5-6, Φίλιος (2005) , 507-8, Βαλτούδης (1999) , 26-39. Πρβλ. όμως Σταθόπουλο, Γενικό Ενοχικό Δίκαιο, 2004, 4 παρ. 4 αριθ. 69. Για τις απόπειρες συμβατικής θεμελίωσης της ευθύνης πρβλ. Πουλιάδη (1988), 9 επ., Βαλτούδη (1999), 28 επ. 11. Βλ. ΑΠ 891/2013 ΧρΙΔ 2013,741 ∙ ΑΠ 1505/2008 ΕλλΔνη 2011,782 ∙ ΑΠ 1051/2004 ΔΕΕ 2005,467 = Αρμ 2006,596 (παρατ. Χατζημιχαήλ ), ΕφΘεσ 794/2012 Αρμ 2012,1671, ΕφΑθ 7878/2005 ΕλλΔνη 2006,1492, ΕφΑθ 47/2006 ΕλλΔνη 2006,910, ΕφΘεσ 1852/2003 Αρμ 2004,1150, ΕφΘεσ 3141/2002 ΧρΙΔ 2003,135, ΕφΘεσ 930/1986 Αρμ 1986,138, Κορνηλάκης (2002) , 688-690, Πουλιάδης (1988) , 15-31, Καράκωστας, Η ευθύνη του παραγωγού ελαττωματικών προϊόντων, 1995 , 53-64, Απ. Γεωργιάδης (1999) , παρ. 66 αριθ. 7-8, Φίλιος (2005) , 506-7, Λιβάνης, Ευθύνη από διακινδύνευση, 2001, 83. 12. Έτσι η νομολογία των δικαστηρίων μας ήδη από την ΕφΘεσ 1259/1977 Αρμ 1978,121. Βλ. ακό- μη ΑΠ 891/2013 ΧρΙΔ 2013,741 ∙ ΑΠ 1505/2008 ΕλλΔνη 2011,782 ∙ ΑΠ 1051/2004 ΔΕΕ 2005,467 ∙ ΕφΠειρ 138/2012 ΔΕΕ 2013,380 ∙ ΕφΘεσ 794/2012 Αρμ 2012,1671 ∙ ΕφΘεσ 165/2012 ΕπισκΕΔ 2012,990 ∙ ΕφΑθ 6151/2011 Αρμ 2013,757 ∙ ΕφΛαρ 133/2010 ΕπισκΕΔ 2011,145 ∙ ΕφΑθ 1782/2010 ΕφΑΔΠολΔ 2012,839 ∙ ΕφΑθ 5479/2009 ΕλλΔνη 2010,229 ∙ ΕφΑθ 757/2008 ΕλλΔνη 2011,556 ∙ ΕφΘεσ 1215/2008 ΕπισκΕΔ 2008,1154 ∙ ΕφΑθ 47/2006 ΕλλΔνη 2006,910, ΕφΑθ 7878/2005 ΕλλΔνη 2006,1492· ΕφΑθ 7827/2005 ΔΕΕ 2006,198, ΕφΘεσ 3141/2002 ΧρΙΔ 2003,135, ΕφΠειρ 301/2001 ΔΕΕ 2001,1147 (με σημ. Καράκωστα ), ΕφΑθ 7453/1988 ΕλλΔνη 1990,848 ∙ ΠΠρΘεσ 7590/2011 5