ΔΙΚΑΙΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ

468 Δίκαιο προστασίας καταναλωτή Α. ΒΑΛΤΟΥΔΗΣ Άρθρο 6 Ν 2251/1994 εντός του ισχύοντος δικαίου, που προαπαιτεί υπαιτιότητα για τη θεμελίωση της αδικοπρακτι- κής ευθύνης (ΑΚ 914). Στην πραγματικότητα όμως η προϋπόθεση της υπαιτιότητας, ακριβέστε- ρα της αμέλειας, υποβαθμίζεται. Ο παραγωγός ευθύνεται σε αποζημίωση, όχι γιατί δεν έλαβε τα προληπτικά μέτρα ασφάλειας του προϊόντος, που μπορούσε να λάβει, κατά την ΑΚ 330 εδ. β΄ 17 (πρβλ. και άρθρο 7 παρ. 1, 4), αλλά απλώς γιατί έθεσε σε κυκλοφορία ένα προϊόν με ελάτ- τωμα. Με άλλα λόγια, ευθύνεται για ένα αποτέλεσμα 18 . Τελικά, η ευθύνη του παραγωγού κατα- λήγει ερμηνευτικά να είναι γνήσια αντικειμενική 19 , αντίθετα προς τον όρο της υπαίτιας πρόκλη- σης της ζημίας της ΑΚ 914. Με την έννοια αυτή, η ερμηνεία της νομολογίας εγείρει αμφιβολί- ες για την ορθότητά της. Ταυτόχρονα όμως δεν δεσμεύει τον Έλληνα δικαστή, ο οποίος, τυπικά τουλάχιστον, δικαιούται να εφαρμόσει στο επίδικο περιστατικό τους γενικούς κανόνες του βά- ρους απόδειξης (ΚΠολΔ 338 παρ. 1, ΑΚ 914) «σε βάρος» των συμφερόντων του ζημιωθέντος. Τις αδυναμίες της παραδοσιακής αστικής ευθύνης, που χαρακτηρίζουν την ελληνική έννομη τάξη όσον αφορά τον παραγωγό ελαττωματικών προϊόντων, συναντούμε και στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά δίκαια. Τις αδυναμίες αυτές επιχείρησε να υπερκεράσει ο κοινοτικός νομοθέτης 20 με την ψήφιση της Οδηγίας 85/374/ΕΟΚ «για την προσέγγιση των νομοθετικών, κανονιστι- κών και διοικητικών διατάξεων των κρατών μελών σε θέματα αστικής ευθύνης λόγω ελαττω- ματικών προϊόντων» 21 , όπως αυτή τροποποιήθηκε το έτος 1999 από την Οδηγία 99/34/ΕΚ 22 , μετά την εμφάνιση της «σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας» σε ζώα, της γνωστής ως ασθένειας των «τρελών αγελάδων» 23 . Γ. Κοινοτική προέλευση του άρθρου 6, έναρξη ισχύος και η σύμφωνη με την Οδηγία ερμηνεία του Η Οδηγία 85/374/ΕΟΚ ενσωματώθηκε στο ελληνικό δίκαιο με το άρθρο 6 Ν 2251/1994, το οποίο αποτέλεσε την τρίτη και πιο επιτυχημένη προσπάθεια ενσωμάτωσης της συγκεκρι- μένης Οδηγίας στο ελληνικό δίκαιο 24 . Πρόσφατα το άρθρο 6, όπως και το σύνολο του Ν δεν αποτελεί ούτε η ΑΠ 1938/2006 (ΧρΙΔ 2007,508, με ενημ. σημ. Νεζερίτη ), γιατί στο επίδικο πε- ριστατικό δεν αποδείχθηκε ότι το προϊόν είχε ελάττωμα. 17. Πρβλ. α.ά. Σταθόπουλο (2004) , παρ. 6 αριθ. 59 επ., 72: «οφείλεται η συμπεριφορά που ένας μέσος άνθρωπος μπορεί να επιδείξει». 18. Καράκωστας (1995) , 76. Ο Πουλιάδης (1988) , 66-8, δικαιολογεί την παραπάνω προσέγγιση μέσω της αντικειμενικοποίησης της αμέλειας. Με την αντικειμενικοποίηση της αμέλειας όμως, η οποία αποβλέπει στις τυπικές ικανότητες της επαγγελματικής ή συναλλακτικής ομάδας, στην οποία ανή- κει ο δράστης, δεν θεμελιώνεται ευθύνη για οποιαδήποτε μορφή ζημιογόνας συμπεριφοράς. Διαφορετικά η ευθύνη από υπαιτιότητα θα μετατρεπόταν σε ευθύνη από αιτιότητα. 19. ΑΠ 1051/2005, ΔΕΕ 2005,467. 20. Κορνηλάκης (2002) , 690. Πρβλ. όμως Πουλιάδη, ΝοΒ 1987,492 ΙΙ. 21. ΕΕ 7.8.1985, L. 210/29. 22. ΕΕ 4.6.1999, L. 141/20. 23. Βλ. και 5η Σκέψη του Προοιμίου της Οδηγίας 99/34. 24. Οι δύο παλαιότερες προσπάθειες ενσωμάτωσης της Οδηγίας 85/374 στο ελληνικό δίκαιο ήταν η κοινή Υπουργική Απόφαση με αριθμό Β.7535/1077/1988 (ΦΕΚ Β΄ 230/22.4.1988) και, κατόπιν, τα άρθρα 7-17 Ν 1961/1991 «για την προστασία του καταναλωτή» (ΦΕΚ Α΄ 132/3.9.1991). 7 8