ΔΙΚΑΙΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ

Δίκαιο προστασίας καταναλωτή 541 Κ. ΦΟΥΝΤΕΔΑΚΗ Άρθρο 8 Ν 2251/1994 στη γνωστή διάκριση μεταξύ σύμβασης έργου και σύμβασης εργασίας 4 , δεν είναι θεωρητική, αλλά συνδέεται με σημαντικότατες συνέπειες στο πεδίο της ευθύνης, αφού μόνο στην «ενο- χή αποτελέσματος» η επίτευξη του αποτελέσματος αποτελεί περιεχόμενο της συμβατικής δέ- σμευσης του προμηθευτή των υπηρεσιών, και αντίστοιχα η μη επίτευξή του συνιστά παρά- βαση της σύμβασης. Υπάρχουν εξάλλου και άλλες ρυθμιστικές διαφοροποιήσεις, και μέσα στην ίδια γενική κατηγορία ενοχής. II. Η Πρόταση Οδηγίας του 1990 Σε αυτό το πλαίσιο, η Πρόταση Οδηγίας της Επιτροπής της (τότε) Ευρωπαϊκής Κοινότητας για την ευθύνη του παρέχοντος υπηρεσίες, που εμφανίστηκε στα τέλη του 1990 (στο εξής ΠρΟδηγ) 5 , σαφώς συνιστούσε μια τολμηρή ενοποιητική πρωτοβουλία και ουσιαστικά προω- θούσε μια συνολική αντιμετώπιση της επαγγελματικής ευθύνης, που μέχρι τότε δεν υπήρχε. Το προσχέδιο της ΠρΟδηγ ρύθμιζε την ευθύνη του παρέχοντος υπηρεσίες, κατά το πρότυπο, σε σημαντικό βαθμό, της κοινοτικής ρύθμισης για την ευθύνη του παραγωγού ελαττωματι- κών προϊόντων 6 , δηλαδή προέβλεπε αντικειμενική ευθύνη για αντικειμενικώς ελαττωματική υπηρεσία, η οποία είχε την έννοια της υπηρεσίας που δεν παρέχει την «ευλόγως προσδοκώ- μενη ασφάλεια». Γενικά η Επιτροπή εξαρχής αντιμετώπισε την πρωτοβουλία της για τη ρύθ- μιση της ευθύνης του παρέχοντος υπηρεσίες ως αναγκαία συμπλήρωση της ρύθμισης για τα ελαττωματικά προϊόντα, με σκοπό τη σφαιρική προστασία του καταναλωτή, υπό το δίπτυχο = ελαττωματικό προϊόν = ευθύνη του παραγωγού- ελαττωματική υπηρεσία = ευθύνη του πα- ρέχοντος την υπηρεσία. Το προσχέδιο εγκαταλείφθηκε και η τελική Πρόταση Οδηγίας περιλάμβανε μια ρύθμιση εν πολλοίς όμοια με αυτή που περιείχε το άρθρο 8 στην αρχική μορφή του, πριν την τροποποί- ησή του με το άρθρο 10 Ν 3587/2007, με βασικό χαρακτηριστικό τη συνάρτηση της ευθύνης από την παροχή υπηρεσιών με την «υπαιτιότητα» του παρέχοντος την υπηρεσία. Όταν η ρύθμιση της ΠρΟδηγ τέθηκε προς επεξεργασία και κριτική σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αναμφίβολα δεν έτυχε καλής αποδοχής από τους νομικούς των διάφορων κρατών-μελών και από τις επαγγελματικές τάξεις τις οποίες αφορούσε. Αντίθετα έγινε αποδεκτή από τις ενώ- σεις καταναλωτών. Η κριτική εναντίον της ΠρΟδηγ αφορούσε τόσο τη γενική σύλληψη και λειτουργία της, όσο και τις επιμέρους ρυθμίσεις, όπως κατά κύριο λόγο το «τεκμήριο υπαιτι- ότητας» του παρέχοντος υπηρεσίες, για το οποίο γίνεται λόγος στη συνέχεια (αριθ. 22-28) 7 . Ως προς αρκετά ζητήματα η κριτική πρέπει να θεωρηθεί δικαιολογημένη. Η ΠρΟδηγ εγκατα- 4. Συνηθέστερα με τη μορφή της σύμβασης παροχής ανεξάρτητων υπηρεσιών. Για τη διάκριση βλ. εν- δεικτικά Δεληγιάννη, Σύμβαση έργου, σε Δεληγιάννη Ι./Κορνηλάκη Π., Ειδικό Ενοχικό Δίκαιο, τ. ΙΙ, 1992, 7, Κορνηλάκη, Ειδικό Ενοχικό Δίκαιο ΙΙ, 2 η έκδοση, 2013, 300 επ., Καποδίστρια , σε ΕρμΑΚ, άρθρο 648 αριθ. 91 επ., Καρδαρά , στον ΑΚ Γεωργιάδη/Σταθόπουλου, Εισαγ. άρθρα 681-702 αριθ. 14, Βαλτούδη, σε Απ. Γεωργιάδη ΣΕΑΚ Ι, Εισαγ, άρθρα 681-702 αριθ. 8 επ. 5. COM (90)482- τελικό- SYN 308, ΕΕ 18.1.1991, C 12/8. 6. Οδηγία 85/374/ΕΚ. Βλ. ανωτέρω, Βαλτούδη , στο άρθρο 6. 7. Αρνητική κριτική βλ. λ.χ. σε Deutsch/Taupitz (Hrsg.) , Haftung der Dienstleistungsberufe,1993, 10, 274-275, Littbarski (Ηrsg.), Entwurf einer Richtlinie über die Haftung bei Dienstleistungen,1992, 25 επ., 63 επ., 106 επ. Βλ. επίσης την αρνητική θέση του Bundesrat , (Stellungnahme des Bundesrates) 2 3 4