ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ (Ν 4512/2018)

14 Υποχρεωτική διαμεσολάβηση – Ο θεσμός αντιμέτωπος με τα δικαιοκρατικά όριά του ΙV. Υποχρεωτικότητα της διαμεσολάβησης κατά τον Ν 4512/2018 1. Διαφορές υπαγόμενες σε υποχρεωτική διαμεσολάβηση (άρθρ. 182 §1) 2. Εκφάνσεις της υποχρεωτικότητας του θεσμού V. Ζητήματα συμβατότητας της διαμεσολάβησης -και ιδίως της υποχρεωτικής- με τις δικαιοκρατικές εγγυήσεις των άρθρ. 6 ΕΣΔΑ, 47 ΧΘΔΕΕ και 20 Συντ. 1. Διαφορές απρόσφορες να υπαχθούν σε διαμεσολάβηση -κατά μείζονα λόγο υποχρεωτική Α. Διαφορές μεταξύ εμφανώς ανίσων μερών Β. Διαφορές με προέχοντα μείζονα ζητήματα νομιμότητας Γ. Διαφορές με αντικείμενο αξιώσεις αναντικατάστατης πράξης (ΚΠολΔ 946), παράλειψης ή ανοχής (ΚΠολΔ 947) – Έλλειψη εκτελεστότητας του Πρακτικού Διαμεσολάβησης 2. Καταβλητέα ελάχιστη αμοιβή του διαμεσολαβητή για την πρώτη υποχρεωτική συνεδρία (άρθρ. 194 §§2-3) 3. Εύλογη αιτία απουσίας κατά την πρώτη υποχρεωτική διαμεσολαβητική συνεδρία (άρθρ. 182 § 2 Β) VI. Καταληκτικές παρατηρήσεις Ι. Εισαγωγή: Από τον Ν 3898/2010 στον Ν 4512/2018 (άρθρ. 178-206) Η διαμεσολάβηση, ως θεσμός εναλλακτικής επίλυσης διαφορών, εισήχθη στην χώρα μας το πρώτον με τον Ν 3898/2010, με τον οποίο μεταφέρθηκε στο ελλη- νικό δίκαιο η ευρωπαϊκή Οδηγία 2008/52/ΕΚ της 21.5.2008 1 για την διαμεσο- λάβηση σε διασυνοριακές αστικές και εμπορικές διαφορές . Με τον Ν 3898/2010 καθιερώθηκε η δυνατότητα των μερών να υπάγουν σε διαμεσολάβηση, βάσει σχετικής έγγραφης συμφωνίας τους, ιδιωτικές (αστικές και εμπορικές) διαφο- ρές τους, όχι μόνο διασυνοριακού χαρακτήρα, στις οποίες αφορούσε η Οδη- γία, αλλά και καθαρά εγχώριες. Περαιτέρω, σε μία προσπάθεια εμφατικής νο- μοθετικής προώθησης του θεσμού, με τον Ν 4335/2015 (άρθρ. 1 άρθρ. πρώτο παρ. 3) προστέθηκε στο Κεφάλαιο των «Θεμελιωδών δικονομικών αρχών» του ΚΠολΔ το νέο άρθρ. 116 Α, με το οποίο θεσπίσθηκε, ως καταστατική πλέον αρχή της πολιτικής δίκης, ότι «το δικαστήριο ενθαρρύνει σε κάθε στάση της δίκης και σε κάθε διαδικασία» (όχι μόνο τον συμβιβασμό μεταξύ των μερών, έχοντας την ευχέρεια να διατυπώνει και σχετικές προτάσεις συμβιβασμού, αλλά ειδικά και) «την επιλογή της διαμεσολάβησης 2 ως μέτρου εξώδικης επίλυσης της διαφο- 1. ΕΕ 24.5.2008, L 136/3. 2. Η ένταξη της ρύθμισης στις θεμελιώδεις δικονομικές αρχές της πολιτικής δίκης έχει ιδιά- ζουσα δικαιοπολιτική βαρύτητα. Η άσκηση της ευχέρειας ειδικά ως προς την υπόδειξη για την διευθέτηση της διαφοράς ενώπιον ιδιώτη διαμεσολαβητή, θα πρέπει να ερμηνευθεί