ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ (Ν 4512/2018)

Στέφανος Καραμέρος 117 ματαιώσει την ορισθείσα πρώτη συνεδρία και να καλέσει εκ νέου τα μέρη, κα- θορίζοντας νέα ημερομηνία και ώρα, ώστε αυτά να εμφανισθούν μετά των πλη- ρεξουσίων δικηγόρων τους στη νέα συνεδρία. Στη διακριτική ευχέρεια του δια- μεσολαβητή θα απόκειται πάντως η κρίση, αν πρόκειται στην περίπτωση αυτή για ματαίωση της διαδικασίας, αν απαιτείται να καλέσει εκ νέου τα μέρη, πόσες φορές δύναται τούτο να συμβεί κ.ο.κ. Δεύτερον , πώς αποδεικνύεται η κλήτευση του διαδίκου με τρόπο αδιαμφισβή- τητο, ώστε να επέρχονται οι εις βάρος του συνέπειες της επιβολής της χρηματι- κής ποινής, δεδομένου ότι αυτή δεν διενεργείται με δικαστικό επιμελητή αλλά με οποιονδήποτε άλλο τρόπο (email, fax κ.ο.κ.), με συνέπεια να μη αποκλείε- ται η έλλειψη πραγματικής γνώσεώς του; Ο διαμεσολαβητής εδώ θα πρέπει βε- βαίως να είναι σε θέση να αποδείξει κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο την κλήτευ- ση των μερών. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να γίνει δεκτό ότι το απολιπόμε- νο μέρος θα δικαιούται στην επακολουθούσα δίκη, κατά την οποία μπορεί να του επιβληθεί χρηματική ποινή, όπως προαναφέρθηκε, να αποδείξει πρωτίστως ότι δεν έλαβε γνώση της ορισθείσας πρώτης συνεδρίας και κατά δεύτερο λόγο ότι είχε μεν λάβει γνώση αυτής, αλλά εμποδίσθηκε να προσέλθει από γεγονός ανώτερης βίας 2 . Τρίτον , η τελική ήττα του διαδίκου στην επακόλουθη διαγνωστική δίκη συνι- στά προϋπόθεση για τη δυνητική ευχέρεια επιβολής της χρηματικής ποινής των 120-300 ευρώ ή όχι; Η εν λόγω ποινή θα μπορεί λ.χ. να επιβληθεί εις βάρος του εναγομένου, όταν η αγωγή τελικώς απορρίπτεται, αυτός όμως, όπως συνήθως θα συμβαίνει, ήταν το μέρος που δεν παρέστη κατά τη συνεδρία της διαμεσολα- βήσεως; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να είναι αναμφίβολα κατα- φατική. Και τούτο διότι, κατά τη σαφή διατύπωση του νόμου, η ήττα στην επα- κόλουθη διαγνωστική δίκη συνιστά προϋπόθεση αποκλειστικώς και μόνο για γική απόφαση (βλ. συγκεκριμένα το άρθρο 8 περ. β΄ και γ΄ της Οδηγίας και το άρθρο 9 περ. β΄ και γ΄της ΥΑ, αντιστοίχως) και β) επί των μικροδιαφορών (άρθρο 182 παρ. 4 Α Ν 4512/2018)· η τελευταία νομοθετική πρόβλεψη έλαβε υπόψιν της τη σχετική διάτα- ξη της εν λόγω Οδηγίας και την ως άνω υπουργική απόφαση, με την οποία αυτή μετα- φέρθηκε στο εσωτερικό μας δίκαιο· για τον τρόπο συμμετοχής των διαδίκων στη διαδι- κασία της διαμεσολαβήσεως, αντί άλλων βλ. αναλυτικά Γιαννόπουλο , Η απόπειρα εξω- δικαστικής επίλυσης της διαφοράς μέσω διαμεσολάβησης ως όρος του παραδεκτού της συζήτησης κατά το Ν 4512/2018 (2018), σελ. 27 επ., 122 επ. – Την Οδηγία 2013/11/ΕΕ ερμήνευσε και εφάρμοσε η απόφαση ΔΕΕ 14.6.2017, Menini και Rampanelli , C-75/16, EU:C:2017:457, σκ. 64 επ., που έκρινε ότι η Οδηγία « έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση, όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, η οποία προβλέ- πει ότι, στο πλαίσιο τέτοιας διαμεσολαβήσεως, οι καταναλωτές πρέπει να επικουρού- νται από δικηγόρο… »· βλ. σχετικώς Κόμνιο , Παρατ. στην απόφαση ΔΕΕ υπόθ. C-75/16 απόφ. της 14.6.2017, ΕφΑΔΠολΔ 2018.84 ΙΙ, 86-87· Καστανίδη , Παρατ. στην απόφαση ΔΕΕ 14.6.2017, Menini and Rampanelli, C-75/16, EU:C:2017:457, ΕΠολΔ 2017.562 επ. 2. Πρβλ. Γιαννόπουλο , προηγ. σημ., σελ. 121-122· Κόμνιο , προηγ. σημ., ΕφΑΔΠολΔ 2018.87 ΙΙ επάνω.