ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ

ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ∆ΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ 84 ση των παροχών σύμφωνα με τις επιταγές ειδικών κανόνων, ώστε να εξυπηρετού- νται οι ανάγκες κυρίως του αθλητή ερασιτέχνη και όχι η δέσμευσή του στην παρο- χή αθλητικών υπηρεσιών. Και τούτο γιατί οι παροχές αφορούν στην κάλυψη εξό- δων αυτοσυντηρήσεως ώστε να ανταποκρίνεται στις αυξημένες αθλητικές απαι- τήσεις του αθλήματος και όχι αμοιβή για αυτήν ταύτην την παροχή αθλητικών υπηρεσιών. Η υποχρέωση του αθλητή δηλαδή ταυτίζεται με τη βούλησή του να θέ- λει να συνεχίζει και για όσο χρονικό διάστημα εκείνος κρίνει στο συγκεκριμένο φο- ρέα. Η βούλησή του είναι ο καθοριστικός παράγων που εκφράζει και το βαθμό της δέσμευσής του. Υπό το πρίσμα του δικαίου των συμβάσεων, ο αθλητής θα πρέπει να έχει το περιθώριο επίκλησης ελαττωμάτων της βούλησης του με αποτέλεσμα την ex nunc ακύρωσή της και συνεπώς την απελευθέρωσή του. Νομοθετική ρύθμι- ση που προσκρούει στην ατομική συμβατική ελευθερία και παράγει άνισες συνθή- κες διαπραγμάτευσης για την Ελλάδα είναι αντισυνταγματική. Κατά τον Π. ∆έδε 481 , ο όρος «μονομερές συμβόλαιο» αντίκειται στις διατάξεις του Αστικού Κώδικα, του Συντάγματος, της Σύμβασης περί δικαιωμάτων του ανθρώ- που, του ∆ιεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα καθώς και της Συνθήκης Ε.Ε. περί ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων. Η νομολογία αρχικώς είχε δεχθεί 482 , ότι ορθώς καθιερωνόταν από το νόμο 483 υπέρ των ΑΑΕ η δυνατότητα μονομερούς καταρτίσεως του πρώτου επαγγελμα- τικού συμβολαίου αθλητών τους, ως εκ του νόμου «δικαίωμα προαιρέσεως», κι ότι υπήρχε ρητή υποχρέωση του αντισυμβαλλόμενου αθλητή να συμπράξει, επει- δή επρόκειτο περί δικαιώματος προαιρέσεως ευθέως εκ του νόμου παρεχόμενο στις ΑΑΕ και συνιστάμενο στην ευχέρειά τους να συνάπτουν εφόσον το επιθυμούν με τον αθλητή τους σύμβαση παροχής αθλητικών υπηρεσιών, θεωρούμενη πλή- ρως και οριστικώς καταρτισθείσα με μόνη την εκ μέρους τους δήλωση ασκήσεως του δικαιώματος αυτού, χωρίς να απαιτείται οποιαδήποτε ενέργεια ή σύμπραξη από την πλευρά του αθλητή. Επίσης 484 είχε κριθεί ότι η θεσπισμένη υπέρ των σω- ματείων δυνατότητα μονομερούς, χωρίς διαπραγμάτευση, ανανεώσεως του συμ- βολαίου με τους αμειβόμενους αθλητές και για διάρκεια χρόνου που κατά περί- πτωση καθορίζεται σ’ αυτές κείται εντός των ορίων των νόμου και δεν παραβι- άζει την οικονομική και ειδικότερα τη συμβατική ελευθερία που κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα 485 , διότι αποβλέπει στην εξυπηρέτηση γενικότερου συμφέροντος, ήτοι στην εξασφάλιση σχετικής σταθερότητας στο αθλητικό δυναμικό του κάθε 481.  ∆έδες, Π. (1999). Μονομερή Αθλητικά Συμβόλαια. Στο ∆. Παναγιωτόπουλος (επιμ.), Το Αθλητικό ∆ίκαιο στον 21 ο αιώνα: Αθλητική δραστηριότητα κατ’ επάγγελμα. Αθήνα: ΙΩΝ, σελ. 367-384. 482.  ΑΣΕΑ∆ 7/2000 (αδημ.), ΣτΕ 1898/1995 Ελλ∆νη 37 (1996), 914, ΣτΕ 296/1994 Ελλ∆νη 35 (1994), 811 - I.S.L.R. Pandektis 1994-95, ΙΙ:3/4, 321, ΕφΘεσ 684/1998 Αρμ 52 (1998), 468. 483.  Με συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 90 παρ. 5, 86 παρ. 1, 87 παρ. 4 και 134 παρ. 1 εδ. α΄ του Ν 2725/1999. 484.  Κατά τις διατάξεις του Ν 1958/1991, άρθρο 72. 485.  Συντ., άρθρο 5 παρ. 1.