ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΗ

[23] ΕΝΣΤΑΣΗ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑΣ 508 Χ. ΜΕΪΔΑΝΗΣ κού δικαίου, που έχει ως αντικείμενο απαλλοτριωτό δικαίωμα, όπως θα συνέβαινε, αν περί του ιδίου δικαιώματος είχε ασκηθεί αγωγή. Η ακύρωση όμως της αναγκαστι- κής εκτελέσεως αφορά τη δημόσια τάξη, αφού πλήττει πράξη των πολιτειακών ορ- γάνων, τα οποία είναι, κατά το δικονομικό μας σύστημα, αρμόδια να προβούν στην πραγμάτωση του δικαιώματος» 53 . Περαιτέρω, ως προς το ζήτημα της δικαιοδοσίας των διαιτητών να αποφαίνονται επί αντιρρήσεων (ενστάσεων γνήσιων και καταχρηστικών), που αφορούν στην εκτε- λούμενη αξίωση, έχουν υποστηριχθεί διαφορετικές απόψεις. Στην απόφαση Ολ ΑΠ 16/2002 54 , το θέμα αντιμετωπίστηκε ιδίως σε σχέση με το εύρος της εξουσίας ελεύθε- ρης διαθέσεως των μερών. Κατά τη μειοψηφία, οι αντιρρήσεις στο στάδιο της εκτέ- λεσης «είτε αφορούν τον τίτλο, είτε τη διαδικασία είτε την απαίτηση, πλήττουν την εκτέλεση, αφού οπωσδήποτε τείνουν στην ακύρωσή της. Άρα πλήττουν τις πράξεις των πολιτειακών οργάνων, τα οποία είναι, κατά το δικονομικό μας σύστημα, αρμό- δια να προβούν στην πραγμάτωση του δικαιώματος με το κύρος των πράξεων των οργάνων της εκτελέσεως». Επίσης, κατά την άποψη της μειοψηφίας, επιβεβλημένο είναι να αποφευχθεί η εισαγωγή διακρίσεων, ανάλογα με το αν αμφισβητείται μόνον η απαίτηση, αν υπάρχουν αναγγελίες τρίτων κ.λπ ., αφού μία τέτοια περιπτωσιολο- γία θα προκαλούσε αβεβαιότητα δικαίου. Η πλειοψηφία όμως έκρινε ότι, όταν πρό- κειται περί αντιρρήσεων που αφορούν στην εκτελούμενη αξίωση, «το δικάζον πολι- τειακό δικαστήριο κατόπιν παραδεκτής προβολής της ενστάσεως υπαγωγής σε διαι- τησία, κατά τα άρθρα 263 και 264 ΚΠολΔ, οφείλει να αναβάλει την έκδοσή της, πε- ρί ακυρώσεως της προσβαλλομένης πράξεως της αναγκαστικής εκτελέσεως, αποφά- σεώς του και να παραπέμψει την εκδίκαση των αντιρρήσεων κατά της απαιτήσεως στη διαιτησία». Στο ίδιο πλαίσιο ο ΑΠ επεσήμανε και την ανάγκη να αποφευχθούν ασυμβίβαστες αποφάσεις, εάν συνεχίσουν να επιλαμβάνονται και οι διαιτητές. Βέ- βαια στην περίπτωση αυτή και αφού κριθεί η υπόθεση στην ουσία της από τους διαι- τητές, θα επανέλθει ως προς το ζήτημα του κύρους της εκτέλεσης και μόνο στο πολι- τειακό δικαστήριo 55 Έχει, επίσης, κριθεί ότι οι αγωγές με τις οποίες διώκεται η καταδίκη σε δήλωση βου- λήσεως (949 ΚΠολΔ) είναι δυνατόν να υπαχθούν σε διαιτησία με συμφωνία των με- ρών, αφού προϋπόθεση εφαρμογής του άρθρου είναι η ύπαρξη της προς δήλωση βουλήσεως αξίωσης, η οποία πρέπει να απορρέει από το ουσιαστικό δίκαιο. Η δι- άταξη αυτή ρυθμίζει στη συνέχεια την πραγμάτωση της δήλωσης βουλήσεως ανα- γκαστικώς 56 . Συνεπώς, η αγωγή, με την οποία ζητείται η καταδίκη σε δήλωση βου- λήσεως, αφορά την απαίτηση, που αποτελεί το υπόβαθρο της εν λόγω αγωγής και 53. ΑΠ Ολ 16/2002 ΔΦΝ 2003, 104 = ΕλλΔνη 2002, 1007 = ΝοΒ 2003, 664 = ΕπισκΕΔ 2003, 111, ΜΠρΑθ 104/2013 ΝΟΜΟΣ. 54. ΔΦΝ 2003, 104 = ΕλλΔνη 2002, 1007 = ΝοΒ 2003, 664 = ΕπισκΕΔ 2003, 111 ό.π. 55. Φιλιώτης , Σχέση πολιτειακών δικαστηρίων και διαιτησίας, ΕΠολΔ 2015, 506-537, 513. 56. Ευθέως και ρητά ΕφΑθ 5385/2007 ΕφΑΔΠολΔ 2008, 988, με παρατ. Κατηφόρη , εμμέσως ΕφΑθ 7124/1984 Δ 16, 208, ΕφΑθ 3227/1994 ΝοΒ 1995, 718. 16 17