ΔΙΚΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ

XI ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ παιδείας μας. Τυχόν αισθήματα έστω βραχυπρόθεσμης αυτάρκειας θα αποτε- λούσαν ασυγχώρητη φενάκη. Σε πείσμα των ανωτέρω, στο ανά χείρας εγχειρίδιο φιλοδοξήθηκαν όσα τι- μητικώς του πιστώνονται στον πρόλογο του Καθηγητή Λ. Κοτσίρη : μεταφορά του στίγματος της σύγχρονης συζήτησης στην Ευρώπη, ιδίως στην Γερμανία, συμπτυκτική πραγμάτευση των ειδικών ρυθμίσεων στο πλαίσιο των γενικών, πραγμάτευση των ενωσιακών και διεθνών ρυθμίσεων στο πλαίσιο των εθνι- κών, ήτοι της lex lata, προς αποφυγήν επαναλήψεων, ήτοι ανάλυση με αποδέ- κτη τον εφαρμοστή του δικαίου, τον δικαστή και δικηγόρο της πράξης, αλλά και τον φοιτητή (με διάσημα παραδείγματα εργασίας με πρωταγωνιστές φημι- σμένους δημιουργούς και καλλιτέχνες κ.ά.). Για αυτονόητους λόγους συναιρώ ειπείν προσωπικές αναφορές και ευχαρι- στίες, ακόμη και οφειλόμενες σε δασκάλους και συναδέλφους, αρχαιοτέρους και νεοτέρους. Πρώτη εξαίρεση αρμόζει στον επιβλητικό πατριάρχη του κλά- δου Γεώργιο Κουμάντο , που σε θέματα επιστημονικού ενδιαφέροντος κατεί- χε και την τέχνη του γόητος. Στο πλαίσιο αυτό πριν από πολλά χρόνια με πα- ρήνεσε να ασχοληθώ μονογραφικώς με το αντικείμενο, με χαριτωμένο ύφος παρακινήσεως σε αταξία. Τον θυμήθηκα, καθ’ όσον μάλιστα η μνήμη του δεν έπαυσε ποτέ να συνοδεύει την άμπελόν του. Θερμές ευχαριστίες και όχι μόνον για τον τιμητικό πρόλογο αρμόζουν στον Ομότιμο Καθηγητή Λάμπρο Κοτσίρη , έναν εκ των Δασκάλων, που πείθουν ότι η μαθητεία δεν έχει την ανάγκη του ομοχώρου και ομοχρόνου. Θα ήθελα ακόμη να εκφράσω τους αρμόζοντες φι- λόφρονες λόγους στους Καθηγητές του κλάδου (κατά σειράν αρχαιότητος) Μιχαήλ-Θεόδωρο Μαρίνο και Διονυσία Καλλινίκου . Στην Λίλα και τον Αντώνη Καρατζά για την εκδοτική πρωτοβουλία τους, κα- θώς και στους αφοσιωμένους και ευγενέστατους συνεργάτες τους -μεταξύ των οποίων στην κ. Κ. Χατζηκωνσταντή , που επιμελήθηκε του λημματικού ευρετη- ρίου- αξίζουν ασφαλώς οι δέουσες ευχαριστίες. Αποληκτικώς δεν είναι η πρώτη φορά που ο γράφων προβληματίζεται περί την σημασία της αφιερώσεως, ιδίως ως αποϊερώσεως, κοινώσεως. Περιορίζο- μαι λοιπόν να αναφέρω εδώ σε ποιούς θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το βιβλίο· σε αυτούς, που ολιγότερον του δέοντος παρ’ εμοί φοιτούν και παρ’ αυτοίς φοι- τώ, δηλαδή αντιστοίχως στους Νίκο , Μαρία και Αθηνά , Απόστολο , Σπύρο , Ιωάν- νη Ευαγγέλου , λαμπαδηφόρο δηλότερο πατρίου ρέζειν επί την τέχνη, το βαθύ επίκεντρο του πονήματος τούτου. Αθήνα, Οκτώβριος 2018 Κωνσταντίνος Χριστοδούλου