ΓΕΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ – ΑΞΙΟΓΡΑΦΑ

445 § 29. Τα εμπορικά αξιόγραφα του άρθρου 76 ν.δ. 1923 οφειλέτης μπορεί να αντιτάξει κατά του νομιμοποιούμενου κατόχου του αξιογράφου μόνο ενστάσεις που αναφέρονται στην εγκυρότητα της δήλωσής του στο έγγραφο ή προκύπτουν από το περιεχόμενο του ίδιου του εγγράφου ή κατευθύνονται άμεσα κατά του κατόχου του. Πάντως δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του άρθρ. 78 § 2 ν.δ. 1923 και του άρθρ. 17 ν. 5325/1932. Η κυριότερη διαφορά τους είναι ότι το άρθρ. 17 ν. 5325 εξαρτά την προβο- λή προσωπικών ενστάσεων από την καλή πίστη του αποκτώντος. Υποστηρίζεται ότι το ίδιο πρέπει, κατά διορθωτική ερμηνεία, να ισχύσει και για τα αξιόγραφα του άρθρ. 76 ν.δ. 1923, ώστε να υπάρχει ίδια μεταχείριση όλων των αξιογράφων εις διαταγή. 17 Άλλωστε το άρθρ. 17 ν. 5325/1932 εφαρμόζεται κατά ρητή παραπομπή στη θαλάσσια φορτωτική (άρθρο 170 § 3 ΚΙΝΔ) και το δελτίο αεροπορικής μεταφοράς (άρθρο 99 § 4 ν. 1815/88), ενώ η εφαρμογή του συνάγεται και για το αποθηκόγραφο και το ενεχυρόγραφο. Η αρχή του αποκλεισμού των ενστάσεων δεν βρίσκει πλήρη εφαρμογή σε εκείνα τα αξιόγραφα εις διαταγή που ενσωματώνουν απαίτηση ορισμένης συμβατικής μορφής, όπως η απαίτηση από σύμ- βαση αποθέσεως εμπορευμάτων στις γενικές αποθήκες, από σύμβαση μεταφοράς ή από ασφαλι- στική σύμβαση. Συνεπώς, ενστάσεις που απορρέουν από τη διαμόρφωση της συγκεκριμένης σύμ- βασης προτείνονται και κατά του καλόπιστου κομιστή· θεωρούνται δηλ. ενστάσεις που προκύ- πτουν «από το περιεχόμενο του εγγράφου». Έτσι η τυχαία καταστροφή των μεταφερθέντων εμπο- ρευμάτων προτείνεται κατά παντός κομιστή. Το ίδιο αν η ασφαλιστική περίπτωση προήλθε από πρόθεση του ασφαλισμένου. 17. Αντίθετα ΑΠ 582/1977, ΕΑ 1181/79, ΕΕμπΔ 1978, 235, 1980, 453, ΕΛαρ 499/2002, ΕπισκΕΔ 2003,144, ΕΚρητ 763/1997, ΕΕμπΔ 1998,341 παρ. Μάρκου .