ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ

374 ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ Εμβαθύνοντας στη θεωρητική πρόταση του Mayer (περί διακρίσεως μεθόδου ως προς κανόνες δικαίου και αποφάσεις) στη διδακτορική διατριβή μου (Pamboukis, L’acte public étranger en droit international privé 927 ), και εκκινώντας από την παρατήρηση πως υπάρχει μεγάλη ποικιλία δημόσιων πράξεων-υβριδίων, οι οποίες δεν είναι ούτε απλώς ιδιωτικές, ούτε αμιγώς δημόσιες και οι οποίες για το λόγο αυτό προτάθηκε να ονομάζονται οιονεί δημόσιες πράξεις ( actes quasi publics ), πρότεινα –όχι χωρίς να προβληθούν στη θέση αυτή αντιρρήσεις 928 – να υπαχθούν όλες, άνευ εξαιρέσεων, οι οιονεί δημόσιες πράξεις στη μέθοδο της αναγνώρισης (την επονομαζόμενη και περιγραφόμενη έτσι στις γενικές μεθοδολογικές αρχές της διατριβής για πρώτη φορά 929 ). Είναι αλήθεια ότι οι οιονεί δημόσιες πράξεις (συμβολαιογραφικά έγγραφα, ληξιαρχικές πράξεις, απο- φάσεις εκουσίας δικαιοδοσίας, δικαστικοί συμβιβασμοί κ.λπ .) θέτουν, λόγω του υβριδικού τους χαρακτήρα, τον προβληματισμό επιλογής μεθόδου (κανόνα σύγκρουσης ή αναγνώρισης) με ιδι- αίτερα χαρακτηριστικό τρόπο. Ως προς τον τρόπο διενέργειας του απαραίτητου ελέγχου, η εφαρμογή της αρχής της ιδιαιτερότη- τας οδηγεί σε διακρίσεις ανάλογα με τη φύση και τη λειτουργία της παρέμβασης της δημόσιας αρ- χής. Η θέση που εκφράζει είναι απλή στη σύλληψή της. Οι προϋποθέσεις ελέγχου ώστε να αναγνωρι- σθεί στην ημεδαπή η ισχύς αλλοδαπών οιονεί δημόσιων πράξεων πρέπει να διαφοροποιούνται ανάλογα με τη φύση και τη λειτουργία της δημόσιας αρχής που συμμετέσχε στην εκπόνηση της οι- ονεί δημόσιας πράξεως. Ίσως σήμερα οι λεπτές διακρίσεις ανάμεσα σε κατηγορίες οιονεί δημό- σιων πράξεων (διαπιστωτικών, επικυρωτικών, διαπλαστικών) να μην είναι χρήσιμες 930 , λόγω της μεγάλης πολυπλοκότητάς τους 931 . Η άποψη αυτή όμως συνέβαλε στη συζήτηση για την επέκταση του καθ’ ύλην πεδίου της μεθόδου της αναγνώρισης αρκετά έτη μετά την εμφάνισή της και χάρη και στις εξελίξεις του ευρωπαϊκού δικαίου, ενός φυσικού χώρου υποδοχής της μεθόδου αναγνώρισης 932 . δ) Το τελικό στάδιο είναι σήμερα η γενικευμένη αποδοχή της μεθόδου αναγνώρισης. Ο Lagarde –όπως και άλλοι βέβαια 933 – συνεισέφερε αποφασιστικά στη συζήτηση μια ενισχυμένη επιχειρη- ματολογία στο πλαίσιο του θετικού ευρωπαϊκού δικαίου, το οποίο φυσικά κινούμενο από τη στο- χοθεσία της ενοποίησης ευνοεί απολύτως τη μέθοδο αναγνώρισης. Ο συγγραφέας αυτός, όχι μό- νο υποστήριξε τη μέθοδο επί της αρχής της, εμφορούμενος από έναν σύγχρονο διεθνισμό, αλλά προχώρησε και στη διατύπωση ενός πρώτου οδηγού χρήσεώς της 934 . Ο Mayer φαίνεται επίσης να παραδέχεται γενικότερα τη χρήση της αρχής της αναγνώρισης, για παράδειγμα, αναφορικά με τις αποκρυσταλλωμένες έννομες σχέσεις 935 –κατά την επιτυχή έκφρα- 927. L’acte public étranger en droit international privé , (Préf. P. Lagarde), LGDJ, 1993. 928. Callé, L’acte public en droit international privé , Economica, 2004, passim . 929. Pamboukis, op.cit. , σ. 112 επ. 930. Βλ. Callé ( op.cit . σε βιβλιογραφία ενότητας σημ. 4) και Ancel ( op.cit. σε βιβλιογραφία ενότητας σημ. 4). 931. Ancel, L’érosion…, op.cit . σε βιβλιογραφία ενότητας. 932. Lagarde, “Développements futurs…”, op.cit. σε βιβλιογραφία ενότητας. 933. Βλ. σχετικές παραπομπές σε βιβλιογραφία ενότητας. 934. Mode d’emploi, op.cit . σε βιβλιογραφία ενότητας. 935. Εν προκειμένω ανιχνεύεται ενδεχομένως ένας δισταγμός ως προς την αποκρυστάλλωση. Αρχικά ο Mayer, ακολουθώντας εν μέρει την ανάλυση του Callé, καταλήγει στο αποτέλεσμα πως δεν συ- νιστά η πράξη το αντικείμενο της αναγνώρισης, αλλά η έννομη κατάσταση, η οποία καθεαυτή έχει 521