ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ

Ν. ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ 905 ΓΕΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ Αναστολή της ποινής υπό όρο και απόλυση υπό όρο Άρθ. 110Α Καστανίδου Ε. (2014), Απόλυση καταδικασθέντων που πάσχουν από σοβαρές ασθέ- νειες: Επιλεκτική εύνοια, ΠοινΔικ 17, 145. Σχετικές διατάξεις: 105, 106 ΠΚ , 183 επ., 557 ΚΠΔ , ΚΥΑ 39067/4.6.2015 (ΦΕΚ Β΄ 1067/5.6.2015) «Διαδικασία της ειδικής πραγματογνωμοσύνης του άρθρου 110Α του Ποινικού Κώδικα». Σκοπός και χαρακτήρας της κατ’ εξαίρεση απόλυσης υπό όρο βαριά ασθενών και ανάπηρων καταδίκων. Εξαίρεση από τις κοινές προϋποθέσεις χορήγησης της απόλυ- σης υπό όρο στην κατεύθυνση της επιεικούς μεταχείρισης ασθενών και ανάπηρων κα- ταδίκων για οποιοδήποτε έγκλημα [και όχι με άστοχες ρυθμίσεις προσωρινής εφαρ- μογής και επιλεκτικής εύνοιας, όπως στην περίπτωση του άρθρου 19 Ν 4242/2014: Συμεωνίδου-Καστανίδου , 2014, 145-146] οι οποίοι πάσχουν από συγκεκριμένες ασθένειες ή αναπηρίες, εισάγεται με το άρθρο 110Α ΠΚ [ Καϊάφα-Γκμπάντι , Δίκαιο των ποινικών κυρώσεων, 2016, 600]. Το άρθρο αυτό προστέθηκε στον ΠΚ με το άρθρο 33 παρ. 3 Ν 2172/1993 και τροποποιήθηκε αρχικά με το άρθρο 20 του Ν 3727/2008 για να λάβει τη σημερινή μορφή του με τα άρθρα 4 παρ. 1-2 Ν 4274/2014, 6 παρ. 6 Ν 4322/2015, 23 του Ν 4356/2015 [ Μαργαρίτης Λ. , Ποινολογία, 2016, 750-751, 753 επ.] και 14 Ν 4571/2018. Η ρύθμιση αφορούσε στην πρώτη εκδοχή της μόνο καταδίκους νοσούντες από το σύνδρομο επίκτητης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας. Ακολούθως το πεδίο εφαρμογής της επεκτάθηκε σε καταδίκους, οι οποίοι είναι τετραπληγικοί ή πά- σχουν από χρόνια νεφρική ανεπάρκεια και υποβάλλονται σε τακτική αιμοκάθαρση, πάσχουν από ανθεκτική φυματίωση ή από κίρρωση του ήπατος με αναπηρία άνω του εξήντα επτά τοις εκατό (67%) ή από γεροντική άνοια έχοντας υπερβεί το ογδοηκοστό έτος της ηλικίας τους ή από κακοήθη νεοπλάσματα τελικού σταδίου και συμπληρώ- θηκε με ασθένειες και αναπηρίες αντίστοιχης βαρύτητας, ώστε να περιλαμβάνει πλέον και άλλες εξίσου βαριές περιπτώσεις, όπως π.χ. η μεταμόσχευση ήπατος, μυελού και καρδιάς ή η σκλήρυνση κατά πλάκας που έχει οδηγήσει σε υψηλό βαθμό αναπηρίας, αλλά και ασθένειες μικρότερης βαρύτητας. Η προδήλως ανθρωπιστικού χαρακτήρα ρύθμιση που υπό την αρχική διατύπωσή της είχε χαρακτηρισθεί «καθολικής συναινέ- σεως πρόβλεψη» [ Μαργαρίτης Λ. , Ποινολογία, 2016, 753, επικαλούμενος και τους Μανωλεδάκη , Παρασκευόπουλο ] είναι προσανατολισμένη στην προστασία της αξιο- πρέπειας των καταδίκων [ Δημήτραινας, 1995, 1231, Κονταξής , Ποινικός Κώδικας - Ερμηνεία κατ’ άρθρον, 2000, 1279] που πάσχουν από σοβαρές ή και ανίατες, με προ- διαγεγραμμένο τέλος, ασθένειες και αναπηρίες και έχουν ανάγκη υποβολής σε συνε- χείς και εξειδικευμένες θεραπείες, που δεν είναι δυνατόν να παρέχονται αποτελεσμα- τικά στα καταστήματα κράτησης, ακόμη και στα θεραπευτικά καταστήματα ή και σε νο- σηλευτικές μονάδες εκτός καταστημάτων κράτησης ή είναι υπερήλικες και η ασθένειά τους δεν τους επιτρέπει να κατανοούν τι συμβαίνει στο περιβάλλον τους. Επιπλέον, η κατ’ εξαίρεση επιεικής μεταχείριση αυτών των καταδίκων δικαιολογείται και λόγω της κατάστασής τους, που θεωρείται ότι αντικειμενικά δεν τους επιτρέπει να προσβάλουν την έννομη τάξη [ΣυμβΠλημΠειρ 645/2010, αδημ., Καϊάφα-Γκμπάντι , Δίκαιο των ποι- νικών κυρώσεων, 2016, 601]. Έτσι, παρακάμπτονται τα ειδικοπροληπτικά κριτήρια 1