ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ

906 Ν. ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ ΓΕΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ Άρθ. 110Α ΓΕΝΙΚΟΜΕΡΟΣ του θεσμού της απόλυσης υπό όρο. Το στοιχείο αυτό, έχει εκτιμηθεί ότι «νοθεύει» τον θεσμό, με τρόπο ανάλογο με αυτόν της αναστολής εκτέλεσης της ποινής αλλοδαπών του άρθρου 99 παρ. 2-4 ΠΚ πριν από την κατάργηση των σχετικών ρυθμίσεων. Γι’ αυ- τό υποστηρίχθηκε ότι αυτή η εξαιρετική περίπτωση απόλυσης υπό όρο (τότε η ρύθμι- ση αφορούσε μόνον τους νοσούντες από το σύνδρομο επίκτητης ανοσοποιητικής ανε- πάρκειας) δεν έπρεπε να τεθεί «υπό τη στέγη» του θεσμού [ Σπυράκος , Συστηματική Ερμηνεία ΠΚ, 2005, 1263-1264, σύμφωνα με τον οποίο «εκείνο που προτάσσεται είναι η ανθρωπιστικού χαρακτήρα υποχρέωση της Πολιτείας να επιτρέψει στον κατά- δικο να αντιμετωπίσει τις τραγικές συνέπειες από την εκδήλωση της νόσου σε ένα οι- κείο για τον ίδιο περιβάλλον και να μην επιβαρυνθεί περισσότερο η κατάσταση της υ- γείας του από τις συνθήκες κράτησης»]. Ειδικές προϋποθέσεις για τη χορήγηση της απόλυσης υπό όρο. Όπως προαναφέρ- θηκε, η απόλυση υπό όρο των ασθενών και ανάπηρων καταδίκων σύμφωνα με το άρ- θρο 110Α ΠΚ δεν εξαρτάται από τις κοινές προϋποθέσεις εφαρμογής του θεσμού που ορίζονται στα άρθρα 105 και 106 ΠΚ. Τούτο ίσχυε σε όλες τις περιπτώσεις που ενέπι- πταν στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 110Α ΠΚ μέχρι την εισαγωγή της δεύτερης πα- ραγράφου του, με το άρθρο 6 παρ. 6 Ν 4322/2015, όπως ισχύει σήμερα. Έτσι, ήταν αδιάφορο σε όλες τις περιπτώσεις εάν ο ασθενής ή ανάπηρος κατάδικος είχε εκτίσει κάποιο τμήμα της ποινής του. Μετά τις νομοθετικές παρεμβάσεις του 2015, για τις περιπτώσεις απόλυσης υπό όρο καταδίκων λόγω υψηλού ποσοστού αναπηρίας τίθε- νται προϋποθέσεις που αφορούν τις επαχθείς συνέπειες που έχει η συνέχιση έκτισης της ποινής με στέρηση της προσωπικής ελευθερίας σε συνδυασμό με την αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης του κρατουμένου και ανάλογα με το ποσοστό της αναπηρίας του. Επίσης λαμβάνεται υπόψη το είδος της εκτιόμενης ποινής (πρόσκαιρη ή ισόβια κά- θειρξη), βάσει του οποίου διαφοροποιείται το κατώτατο όριο ποινής που πρέπει να έχει εκτιθεί πριν από τη χορήγηση της απόλυσης υπό όρο. Στις διάφορες μορφές που έχει λάβει η ρύθμιση του άρθρου 110Α ΠΚ, η διαγωγή του καταδίκου κατά την έκτιση της ποινής δεν μπορεί να ακυρώσει τη χορήγηση της απόλυσης, εκτός από την έκτιση ισόβιας κάθειρξης, όπου ο νομοθέτης δεν προβλέπει αποδέσμευση από τις προϋποθέσεις των άρθρων 105 και 106 ΠΚ (επ’ αυτού βλ. και κατωτέρω, στις διακρίσεις που γίνονται για την εφαρμογή των παρ. 2 και 3 του άρ- θρου 110Α ΠΚ). Επίσης, δεν επιτρέπεται να τεθούν στον απολυόμενο κατάδικο υπο- χρεώσεις σχετικά με τον τρόπο ζωής ή διαμονής του, εκτός από την απαγόρευση εξό- δου από τη χώρα, εξαιρουμενης της περίπτωσης της ισόβιας κάθειρξης, όπου είναι δυνατό να επιβληθούν όροι με ανάλογη εφαρμογή του άρθρου 100 παρ. 2 και 3 ΠΚ. Επομένως δεν ισχύει πλέον η παλαιότερα ορθή παρατήρηση ότι δεν υπάρχει έδαφος για την εφαρμογή των διατάξεων περί ανάκλησης της υπό όρο απόλυσης [ Σπυράκος , Συστηματική Ερμηνεία ΠΚ, 2005, 1264]. Και πάλι, όμως, οι περιπτώσεις ανάκλησης περιορίζονται με την πρόσθετη πρόβλεψη ότι αυτή αποκλείεται αν η παραβίαση όρου οφείλεται σε λόγους υγείας [για όλα τα ανωτέρω βλ. Καϊάφα-Γκμπάντι , Δίκαιο των ποινικών κυρώσεων, 2016, 601-602]. 2