ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ

910 Ν. ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ ΓΕΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ Άρθ. 110Α ΓΕΝΙΚΟΜΕΡΟΣ ρίας) προβλέπεται ότι ο αρμόδιος εισαγγελέας υποβάλλει 1 μήνα πριν από τη λήξη του προσδιοριζόμενου χρόνου αναπηρίας στο αρμόδιο συμβούλιο την πρότασή του για την επανεξέταση της χορηγηθείσας απόλυσης υπό όρο. Για τον λόγο αυτό, 2 μήνες πριν από τη συμπλήρωση του χρόνου της προσδιορισθείσας αναπηρίας, διατάσσει νέα ειδι- κή πραγματογνωμοσύνη είτε παραπομπή στο αρμόδιο ΚΕ.Π.Α. για τον επανακαθορι- σμό του ποσοστού αναπηρίας. Εάν πλέον δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις των παρ. 1, 2 και 3 του άρθρου 110Α ΠΚ, διατάσσεται η συνέχιση της εκτέλεσης της ποινής. Ο χρό- νος που μεσολάβησε από την απόλυση υπό όρο λογίζεται ως πραγματικός χρόνος έκτι- σης της ποινής. Η επανεξέταση της αναπηρίας και η διακρίβωση των προϋποθέσεων του άρθρου αυτού περατώνεται στο χρονικό διάστημα που προβλέπει το άρθρο 109 ΠΚ για τη διάρκεια της περιόδου δοκιμασίας του υπό όρον απολυθέντος καταδίκου. Με τη ρύθμιση αυτή ο νομοθέτης επιχειρεί να «απαντήσει» στη νομολογιακή αντίδρα- ση που προκάλεσαν οι επιεικείς και ανθρωπιστικά προσανατολισμένες επιλογές του, με τα αρμόδια δικαστικά συμβούλια να διατάσσουν απολύσεις κρατουμένων κατ’ άρ- θρο 110Α ΠΚ μόνον όταν το πιστοποιητικό περί αναπηρίας ή, μετά τον Ν 4571/2018, και η ιατρική πραγματογνωμοσύνη κατέληγαν ότι η αναπηρία δεν έχει περιορισμένο χρονικά χαρακτήρα αλλά είναι αόριστης διαρκείας, δηλαδή όταν διακριβωνόταν ότι η αναπηρία είναι βαριά και μόνιμη, μη αναστρέψιμη [ΣυμβΕφΠειρ 117/2015, αδημ., ΣυμβΕφΠειρ 134/2016, με παρατηρήσεις Ευ. Παπαθανασόπουλου , Τhe Art of Crime, Νοέμβριος 2016]. Για μια ακόμη φορά, ο νομοθέτης και οι εφαρμοστές του νόμου βρί- σκονται σε διάσταση: ο μεν αναγνωρίζει ότι υπό τις συνθήκες λειτουργίας των φυλα- κών η κράτηση σ’ αυτές σοβαρά ασθενών και αναπήρων κάτα τουλάχιστον κάποιο ποσοστό είναι ιδιαίτερα επαχθής ή και ισοδυναμεί με απάνθρωπη μεταχείριση και προωθεί λύσεις επιείκειας που οδηγούν στην αποφυλάκιση, οι δε αναζητούν τρό- πους ώστε οι ευαισθησίες του νομοθέτη να μην καταλήγουν σε «σωφρονιστική κο- λυμβήθρα του Σιλωάμ» και σε ανατροπή του ποινικοδικαιοδοτικού συστήματος με εκπτώσεις της δικαστικά καθορισμένης χρονικής διάρκειας των ποινών. Στο πλαίσιο της ίδιας αντίληψης εγγράφονται και οι νομολογιακές θέσεις ότι το ποσοστό αναπη- ρίας που επιτρέπει την εφαρμογή των παρ. 2 και 3 του άρθρου 110Α ΠΚ, κατά ουσια- στική δικαστική κρίση που διαμορφώνεται από το σύνολο των διαθέσιμων στοιχείων (και όχι μόνο από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης ή, [πλέον, μετά τον Ν 4571/2018: και] το πιστοποιητικό αναπηρίας), πρέπει να οφείλεται σε μια ασθένεια, κατά κανόνα σωματική, που επιφέρει αυτονόητη (σε ποσοστά αναπηρίας 67% και άνω ή 80% και άνω) αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί επιτυχώς εντός του καταστήματος κράτησης και μπορεί, αν συνεχιστεί η κράτηση, να προκαλέσει επιδεί- νωση ή σοβαρή και μόνιμη βλάβη της υγείας ή ακόμη και κίνδυνο ζωής. Επομένως, για να καταφαθεί ότι συντρέχουν οι νόμιμες προϋποθέσεις για την απόλυση του ανά- πηρου κρατουμένου δεν αρκεί το ποσοστό της αναπηρίας του να είναι το αθροιστι- κό αποτέλεσμα περισσότερων διαφορετικών παθήσεων με μικρά ποσοστά αναπη- ρίας («συνολικό ποσοστό αναπηρίας»), εάν μάλιστα κάποια από αυτές είναι ψυχική ή πνευματική πάθηση που με την κατάλληλη φαρμακευτική ή άλλη αγωγή δεν συνε- πάγεται απώλεια των σωματικών δυνάμεων του κρατουμένου [ΣυμβΕφΠειρ 31/2017,