ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Γενικοί ορισμοί Άρθ. 177 Π. ΚΑΙΣΑΡΗΣ / Π. ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ 1033 ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ στικό δίκαιο και ιδιαίτερα στο ποινικό ΕπισΕΠΔΣΘ 1986, σελ. 61 επ. – Συλίκος Γ., Η ομολογία του κατηγορουμένου στην ποινική δίκη ως αλυσιτελές «αποδεικτικό μέσο», ΠραξΛογΠΔ 2006,195. – Συμεωνίδου-Καστανίδου Ε., Παραβίαση απορρήτου επικοι- νωνιών και αποδεικτικές απαγορεύσεις στην ποινική δίκη, ΠοινΔικ 2015,961 επ. – Τζαννετής Α., Αποδεικτικές απαγορεύσεις και εναλλακτική νόμιμη κτήση αποδείξεων, ΠοινΧρ 1995,5. – Ίδιος, Η αξιόποινη απόκτηση αποδεικτικών μέσων, ΠοινΧρ 1998,105. – Τριανταφύλλου Γ., Αποδεικτικές απαγορεύσεις και αρχή της αναλογικό- τητας, ΠοινΧρ 2007,295. – Τσάτσος Δ./Παπαδαμάκης Α./Χρυσόγονος Κ., Η νομιμότη- τα της κατ’ οίκον έρευνας και της κατάσχεσης στα πλαίσια της προκαταρκτικής εξέτα- σης και οι συνέπειές τους στην ποινική δίκη (γνωμ.), ΠοινΔικ 2003,813. – Τσιούτσιας Π., Το εννοιολογικό περιεχόμενο και οι προϋποθέσεις εφαρμογής της αρχής της ηθι- κής απόδειξης (άρθρο 177 ΚΠΔ), Αρμ 2002,148. – Τσιρίδης Π., Παρατηρήσεις στη ΣυμβΑΠ 1713/2006 ΝοΒ 2007,445. – Τσόλιας Γρ., Η προστασία του ιδιωτικού βίου κατά την πρόσφατη νομολογία του Αρείου Πάγου, ΠοινΔικ 2008,642. – Ίδιος, Παρατηρήσεις στην ΑΠ 1568/2004, ΠοινΔικ 2005,296. – Ίδιος, Το άρθρο 211Α ΚΠΔ, ανάμεσα στην ηθική απόδειξη και στην δεσμευτικότητα των αποδεικτικών απαγορεύ- σεων στην ποινική δίκη, ΠοινΧρ 2002,176. – Τσουκαλάς Κ., Η ελευθέρα εκτίμησις των αποδείξεων, ΕΕΝ 1938,321. – Φαρσεδάκης Ι./Σατλάνης Χ., Η ελεύθερη αντικειμενική εκτίμηση των αποδείξεων και ο σχετικός λόγος αναίρεσης υπέρ του κατηγορουμένου, ΠοινΔικ 2012,901 επ. – Χαραλαμπάκης Α., ΜΜΕ και προσβολή της προσωπικότητας - Ποινικές διαστάσεις, ΠοινΔικ 2010,205. – Ίδιος, Το αξιόποινο των υποκλοπών και η δικονομική μεταχείριση του προϊόντος τους, ΝοΒ 2002,1061. – Χλούπης Γ., Παρατηρήσεις στην ΑΠ 523/1999, ΠοινΔικ 1999,983. – Χριστοφορίδης Χ., Ο κατηγο- ρούμενος και η υπεράσπισή του, ΠοινΧρ 2000,865. – Ψαρούδα - Μπενάκη Α., Παρατηρήσεις στην ΕφΘεσ 189/1981, ΠοινΧρ 1982,554. – Ίδια, Παρατηρήσεις στην ΕφΘεσ 189/1981, ΠοινΧρ 1982,554. – Ίδια, Παρατηρήσεις στην ΑΠ 761/1973, ΠοινΧρ 1973,807. Έννοια και είδη συστημάτων απόδειξης. Σύστημα απόδειξης ονομάζεται η μορφή που λαμβάνει η αποδεικτική διαδικασία επί τη βάσει θεμελιωδών αρχών που την δι- έπουν [βλ. έτσι, Χ. Δέδε, Ποιν. Δικονομ. 1983, σελ. 265]. Τα θεμελιώδη συστήματα αποδείξεων είναι δύο: α) το σύστημα των νομικών αποδείξεων και β) το σύστημα της ηθικής απόδειξης. Με το άρθρο 177 ΚΠΔ καθιερώνεται στο ελληνικό ποινικό δικονο- μικό δίκαιο η αρχή της ηθικής απόδειξης. Το σύστημα των νομικών αποδείξεων. Σύμφωνα με το σύστημα νομικών αποδείξε- ων όταν ο δικαστής διέτασσε αποδείξεις ήταν υποχρεωμένος να αξιολογήσει έκαστο αποδεικτικό μέσο αναλόγως της αποδεικτικής αξίας που είχε προκαθορίσει ο νομοθέ- της, ο οποίος είχε προβεί σε μία «νομική διατίμηση» [βλ. Π. Καίσαρη , ΚΠΔ, τόμ. Γ΄, άρ- θρο 177, σελ. 2253]. Έτσι, προβλεπόταν λ.χ. ότι η κατηγορηματική κατάθεση δύο αυ- τόπτων μαρτύρων αποτελούσε πλήρη απόδειξη. Κατά το σύστημα αυτό ο δικαστής δεν είχε την ευχέρεια να αξιολογήσει τα αποδεικτικά μέσα. 1 2