ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ Άρθ. 178 ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ 1046 Π. ΚΑΙΣΑΡΗΣ / Α. ΑΛΑΠΑΝΤΑΣ επ. – Καρράς Α , Κριτική επισκόπηση της ποινικής δικονομικής νομολογίας του Αρείου Πάγου των ετών 1999-2000, ΠοινΧρ 2000,961 επ. – Ίδιος , Ελεύθερη εκτίμηση των αποδείξεων και αναιρετικός έλεγχος, σε «Η απόδειξη στην ποινική δίκη», Πρακτικά ΣΤ΄ Πανελλήνιου Συνεδρίου ΕΕΠΔ, 1998, σελ. 9 επ. – Κωνσταντινίδης Α., Η απόδειξη στην ποινική δίκη, 2012. – Ίδιος, Ελεύθερη εκτίμηση των αποδείξεων, ανέλεγκτη περί πραγμάτων κρίση και ο αναιρετικός έλεγχος της ποινικής αιτιολογίας, ΠΛογ 2009,191 επ. (=Τιμ. τόμος Αργ. Καρρά, 2010). – Κωστάρας Α., Πόσο «ηθική» είναι σήμερα η απόδειξη στην ποινική δίκη; τιμτομ Ν. Ανδρουλάκη, 2003, σελ. 981 επ. – Λεμπέσης Ν., Ένορκοι βεβαιώσεις εις ποινικήν δίκην, ΠοινΧρ 1984,241 επ. – Παπασπύρου Σ., Τα έγγραφα ως αποδεικτικόν μέσον εν τη ποινική δίκη. 1980. – Παύλου Σ., Η υπο- χρέωση αναγνώσεως των «λοιπών» εγγράφων (άρθρο 364 ΚΠΔ) και ο αναιρετικός έλεγχος, Αρμ 1988,1185. – Σπινέλλης Δ., Νέες τεχνικές μέθοδοι αποδείξεως, σε «Η απόδειξη στην ποινική δίκη», Πρακτικά ΣΤ’ Πανελληνίου Συνεδρίου ΕΕΠΔ, 1998, σελ. 21. – Σταμάτης Κ., σε Συστηματική Ερμηνεία του Ποινικού Κώδικα, 2005, άρθρο 13, αρ. 13 επ., σελ. 115. – Σταμούλης Σ., Φωνοληψία και έννομος τάξις, ΝοΒ 1975,262. – Σταραντζής Γ., Οι ενδείξεις στην ποινική δίκη, ΑρχΝ 1991,617 επ. – Συλίκος Γ., Η ομολογία του κατηγορουμένου στην ποινική δίκη ως αλυσιτελές αποδεικτικό μέσο, ΠραξΛογΠΔ 2006,195 επ. – Ίδιος, Το δακτυλικό αποτύπωμα, ΠραξΛογΠΔ 2001,83 επ. – Ίδιος, Είναι αξιόπιστο αποδεικτικό μέσο το σχεδιάγραμμα της Τροχαίας; ΠραξΛογΠΔ 2000,76 επ. – Χαραλαμπάκης Α., Το ελληνικό νομικό πλαίσιο που αφορά τα βασανι- στήρια, Υπερ 1995,660 επ. – Χριστοφορίδης Χ., Ο κατηγορούμενος και η υπεράσπισή του, ΠοινΧρ 2000,865. – Ψαρούδα - Μπενάκη Α., Το μαγνητόφωνον εις την ποινικήν δίκην και η ανάγκη προστασίας του προφορικού λόγου, ΠοινΧρ 1965,397. Σχετικές διατάξεις: 177, 179 ΚΠΔ , 339 ΚΠολΔ . Γενικά. Όπως σαφώς προκύπτει από τη διατύπωση του άρθρου αυτού («κυριότερα» αποδεικτικά μέσα), η απαρίθμηση των αποδεικτικών μέσων στον ΚΠΔ είναι ενδει- κτική [ΑΠ 817/2013 ΠοινΧρ 2014, 347 = Αρμ 2013,2171, ΑΠ 183/2013 ΠοινΧρ 2013, 664, ΑΠ 426/2007 ΠοινΧρ 2008,124], σε αντίθεση με τα ισχύοντα στον ΚΠολΔ (άρθρο 339), όπου η αρίθμηση είναι περιοριστική. Επομένως κάθε διάδικος ή ο εισαγγελέας δικαιούται να επικαλεστεί και να χρησιμοποιήσει, αλλά και ο δικαστής να διατάξει και να λάβει υπόψη του οποιοδήποτε άλλο (μη μνημονευόμενο στο άρθρο 178 ΚΠΔ) απο- δεικτικό μέσο, εφόσον αυτό είναι λογικά πρόσφορο για την ανακάλυψη της αλήθειας και τη βεβαίωση του εγκλήματος, αρκεί να μην απαγορεύεται από το νόμο [ Μπουρόπουλος Α., Ερμηνεία ΚΠΔ, β΄ έκδοση, σελ. 251]. Σχετικές είναι οι διατάξεις του άρθρου 177 παρ. 2 ΚΠΔ «Αποδεικτικά μέσα, που έχουν αποκτηθεί με αξιόποινες πράξεις ή μέσω αυτών, δεν λαμβάνονται υπόψη στην ποινική διαδικασία» και του άρ- θρου 179 εδ. α ΚΠΔ «Στην ποινική διαδικασία επιτρέπεται κάθε είδος αποδεικτικών μέσων». Επομένως, μπορεί να χρησιμοποιηθούν στην ποινική δίκη αποδεικτικά μέσα μη αναφερόμενα στο άρθρο 178 ΚΠΔ, όπως είναι λ.χ. τα δακτυλικά αποτυπώματα, η αναπαράσταση του εγκλήματος, τα υπομνήματα, η βεβαίωση τροχαίων παραβάσεων με ειδικές ηλεκτρονικές συσκευές ή άλλα τεχνικά μέσα (ραντάρ και κάμερες στις 1