Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΣΥΜΒΑΣΗΣ

Η ΦΑΙΝΟΜΕΝΗ ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΟΤΗΤΑ: ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ; 47 όταν λόγω της σιωπηρώς συναγομένης συμπεριφοράς του κυρίου της υπό- θεσης η οποία στερείται δικαιοπρακτικής συνείδησης γεννάται στο πρόσω- πο του τρίτου συναλλασσόμενου η εντύπωση ότι ο πρώτος έχει χορηγή- σει πληρεξουσιότητα στο παρένθετο πρόσωπο, η συμπεριφορά αυτή ταξι- νομείται, κατ’ αρχήν, είτε ως ακυρώσιμη είτε ως ανύπαρκτη δήλωση βου- λήσεως, η οποία οδηγεί στην αποκατάσταση του αρνητικού διαφέροντος. 92 Ωστόσο, σύμφωνα με τους κανόνες της φαινόμενης πληρεξουσιότητας, η ασυνείδητη συμπεριφορά του κυρίου της υπόθεσης που γεννά την εντύπω- ση ότι αυτός έχει χορηγήσει πληρεξουσιότητα στο παρένθετο πρόσωπο συ- νεπάγεται για τον ίδιο ευθύνη εκπληρώσεως. Η διαφορετική μεταχείριση που προκύπτει για δύο κατά βάση όμοιες συμπεριφορές οδηγεί σε αξιολο- γική αντινομία, για την οποία δεν υφίσταται δικαιολογητική βάση. 93 Η εφαρμογή της φαινόμενης πληρεξουσιότητας δεν μπορεί επίσης να θεμε- λιωθεί σε αναλογία προς τις διατάξεις του άρθρου 179 BGB, όπως επιχει- ρεί ο Fikentscher . 94 Συγκεκριμένα, ο Γερμανός θεωρητικός υποστηρίζει ότι «ο λόγος γι’ αυτήν την εξαίρεση [σ.σ. τη συναγωγή της έννομης συνέπει- ας της ευθύνης εκπληρώσεως στο πρόσωπο του κυρίου της υπόθεσης] βρί- σκεται στην ιδιαίτερη ανάγκη προστασίας των συναλλαγών, που γεννάται λόγω της ενεργοποίησης ενός τρίτου, δηλαδή του αντιπροσώπου. Ως γνω- στόν ο στερούμενος πληρεξουσιότητας αντιπρόσωπος ευθύνεται έναντι του τρίτου με τον οποίο συναλλάχθηκε κατ’ επιλογή είτε σε εκπλήρωση εί- τε σε αποκατάσταση του ενδιαφέροντος εκπληρώσεως, άρθρο 179 Ι BGB». Ωστόσο, όπως προκύπτει από την έρευνα του άρθρου 179 BGB, 95 η έννομη συνέπεια της ευθύνης εκπληρώσεως στο πρόσωπο του δήθεν αντιπροσώ- που οφείλεται στο ότι ο falsus procurator γνωρίζει ότι δεν διαθέτει πληρε- ξουσιότητα και επομένως δρα δολίως (αφού είτε είναι πεπεισμένος ότι δεν θα εγκριθεί η κατάρτιση της σύμβασης από το δήθεν αντιπροσωπευόμενο, είτε, παρ’ ότι αναμένει ότι θα εγκριθεί η σύμβαση, είναι συμβιβασμένος και με το ενδεχόμενο να μην εγκριθεί και άρα δρα «ιδίω κινδύνω»). Συνεπώς, η φυσιογνωμία της ευθύνης του falsus procurator υποδεικνύει την ακαταλ- ληλότητα του άρθρου 179 BGB ως βάσης αναλογίας για τη φαινόμενη πλη- 92. Ό.π. (υποσ. 91). 93. Πρβλ. ό.π. (υποσ. 9), σελ. 50 επ.· Rothoeft , System der Irrtumslehre als Methodenfrage der Rechtsvergleichung, 1968, σελ. 97. 94. Ό.π. (υποσ. 87), σελ. 1 επ., 9. 95. Πρβλ. παραπ., υπό § 1 ΙΙ 1 γ).