Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΣΥΜΒΑΣΗΣ

Πρόλογος Στο Πρώτο τμήμα της ανά χείρας μελέτης, το οποίο επιγράφεται «Εκπλήρωση σύμβασης και έλλειψη πληρεξουσιότητας», ο συγγραφέας εκθέτει την ιστορι- κή εξέλιξη της αστικής ευθύνης λόγω έλλειψης πληρεξουσιότητας με εκτετα- μένες αναφορές στη Γερμανική έννομη τάξη. Ιδιαιτέρως, ο συγγραφέας απο- φαίνεται υπέρ του ex lege χαρακτήρα της ευθύνης του ψευδοπληρεξουσίου και την απόρριψη της δικαιοπρακτικής προσέγγισης που υποστηρίζεται από μερίδα σημαντικών Γερμανών θεωρητικών. Εν προκειμένω κρίσιμο επιχείρη- μα για τον συγγραφέα αφενός μεν αποτελεί η έλλειψη βουλητικού στοιχείου ως γενεσιουργού βάσης της ευθύνης. Όπως επισημαίνεται, ο falsus procura- tor δεν επιθυμεί τη γέννηση συμβατικών συνεπειών στο πρόσωπό του. Η συ- ναλλακτική συμπεριφορά του δεν κατατείνει στην επίτευξη ενός ιδιωφελούς σκοπού δια μέσου της ελευθερίας των συμβάσεων, με αποτέλεσμα η γέννηση υποχρεώσεων εκ συμβάσεως, εξ ορισμού, να αποκλείεται. Αφετέρου δε ελ- λείπει ο αποδέκτης της δήλωσης βουλήσεως του αντισυμβαλλομένου του δή- θεν αντιπροσώπου, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται, από δομική άποψη, δι- καιοπραξία. Στο Δεύτερο τμήμα της μελέτης, το οποίο επιγράφεται «Φαινόμενη πληρε- ξουσιότητα: Συμπλήρωμα της συμβατικής ευθύνης;», ο συγγραφέας πραγ- ματεύεται το ανοικτό ζήτημα της αποδοχής (ή μη) στο Αστικό δίκαιο της ευ- θύνης της φαινόμενης πληρεξουσιότητας. Κατά την επεξεργασία της εν λόγω θεματικής ο συγγραφέας σκιαγραφεί αρχικά την ιδιορρυθμία του Εμπορικού δικαίου στο συγκεκριμένο σημείο σε αντιπαραβολή με την πρακτική κατάρτι- σης της αμιγώς αστικής συναλλαγής. Στη συνέχεια αναζητεί το δικαιοφιλοσο- φικό και δικαιοπολιτικό υπόβαθρο της ιδέας της ευθύνης εκ της φαινόμενης πληρεξουσιότητας με σκοπό την διερεύνηση των επί μέρους προϋποθέσεων εν δυνάμει γέννησης της αντίστοιχης αξίωσης. Η αντιπαράταξη της αρχής ασφάλειας των συναλλαγών προς την αρχή της ελευθερίας των συμβάσεων κατά την περιγραφόμενη ερευνητική πορεία κατατείνει σε κατόπτευση των θεμελιωδών αξιολογήσεων του συστήματος του Αστικού Κώδικα. Το ερώτη- μα της διάπλασης του δικαίου τελικά απορρίπτεται από το συγγραφέα, αφού έχει διέλθει με κριτική διάθεση το κανονιστικό περιεχόμενο των ΑΚ 221, 224, 225, 231 και 426 ως εξ ορισμού προσφερόμενο πεδίο στάθμισης των αντιτιθέ- μενων εννόμων συμφερόντων.