ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

“The law will not permit a man to recover damages in respect of an injury to a character which he does not or ought not to possess”. Πιο συγκεκριμένα, κάποιος ισχυρισμός για να είναι δυσφημιστικός θα πρέπει να είναι ψευδής ή αναληθής. Εάν ανταποκρίνεται στην αλήθεια ή την πραγματικότητα δεν συνιστά δυσφήμιση. Το δεύτερο θεωρητικό έρεισμα της υπεράσπισης της αλήθειας είναι η ίδια η ελευθερία του λόγου και έκφρασης. Και πάλι σύμφωνα με μια παλαιά αλλά εξαιρετικά σημαντική δικαστική απόφαση, η ελευθερία του λόγου, παρά τη σημασία της και τα νομικά τεκμήρια υπέρ της απρό- σκοπτης άσκησής της, δεν περιλαμβάνει «μεμπτή ενέργεια» (wrongful act). Επομένως, η ελευθερία του λόγου και έκφρασης μπορεί να περιο- ριστεί εκεί που υπάρχει δυσφημιστικός ισχυρισμός εκ μέρους του ενα- γομένου, υπό την έννοια ότι είναι νομικά επιτρεπτό να επιβληθούν νο- μικές κυρώσεις σε περίπτωση που δημοσιεύονται αναληθείς δυσφημι- στικοί ισχυρισμοί. Διατυπώνοντας το θέμα κάπως διαφορετικά, η δη- μοσίευση δυσφημιστικών ισχυρισμών συνιστά νομικά «μεμπτή ενέρ- γεια» (wrongful act) η οποία μπορεί να υποβληθεί σε νομικές κυρώ- σεις, εκτός φυσικά εκεί που μπορεί να τύχει επίκλησης κάποια εξειδι- κευμένη υπεράσπιση. Η δημοσίευση της αλήθειας δεν συνιστά μεμπτή ή παράνομη ή κολάσιμη πράξη ή ενέργεια, όποιο και να είναι το περιε- χόμενο του επίδικου δημοσιεύματος, με αποτέλεσμα αυτό να μην πρέ- πει να αποτελεί αντικείμενο αγωγής για δυσφήμιση. “The right of free speech is one which it is for the public interest that individuals should possess, and, indeed, that they should exercise without impediment, so long as no wrongful act is done; and, unless an alleged libel is untrue, there is no wrong committed”. 112 Παρά την κάπως αναχρονιστική διατύπωση του πιο πάνω αποσπάσμα- τος, η ουσία ήταν και παραμένει ότι όταν κάποιο δημοσίευμα ανταπο- κρίνεται ουσιωδώς στην πραγματικότητα τότε δεν μπορεί να θεωρηθεί δυσφημιστικό (με τη νομική έννοια), διότι ουδέν αστικό ή άλλο αδίκη- μα διαπράττεται. Στην πραγματικότητα, δεν είναι ανάγκη η υπεράσπιση της αλήθειας να βασιστεί σε οποιαδήποτε θεωρία, φιλοσοφική ή άλλη. Το υπόβαθρο της ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙΣ 75 112 Bonnard v. Perryman [1891] 2 Ch 269.