ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

εδώ με την εφεσίβλητη για σειρά ημερών, ακόμη ο τρόπος και η έκτα- ση της αντεξέτασης της, που επιβεβαίωσε την πολεμική εναντίον της, (σσ. 23-50 των πρακτικών), αποτελεί ένδειξη του συνεχούς ανελέη- του σφυροκοπήματος της και επομένως δεν μπορεί να γίνεται λόγος για οποιαδήποτε καλόπιστη κριτική, ιδιαιτέρως όταν αυτή είναι τόσο ειρωνική και χλευαστική ώστε κάθε προσπάθεια εκ μέρους των εφε- σειόντων προώθησης του καλόπιστου του δημοσιεύματος να πίπτει στο κενό. Συνάγεται ότι υπήρξε μια έντονη ενασχόληση με την εφεσί- βλητη χωρίς οι εφεσείοντες να ενδιαφέρονταν για την αλήθεια του πε- ριεχομένου των δημοσιευμάτων τους, γεγονός που εκθεμελιώνει την εισήγηση τους για καλοπιστία». 143 Στην υπόθεση Ανδρέας Πετρίδης ν. Εκδοτικός Οίκος Δίας Λτδ 144 το Ανώ- τατο Δικαστήριο υιοθέτησε μια πιο αυστηρή (δηλαδή ανεκτική) προ- σέγγιση όσο αφορά το στοιχείο της κακοπιστίας, υιοθετώντας τη σύγ- χρονη Αγγλική νομολογία η οποία εκτίθεται περιληπτικά στο πιο κάτω απόσπασμα: 145 “Α comment which falls within the objective limits of the defence of fair comment can lose its immunity only by proof that the defendant did not genuinely hold the view he expressed. Honesty of belief is the touchstone. Actuation by spite, animosity, intent to injure, intent to arouse controversy or other motivation, whatever it may be, even if it is the dominant or sole motive, does not of itself defeat the defence. However, proof of such motivation may be evidence, sometimes compelling evidence, from which lack of genuine belief in the view expressed may be inferred”. Το Κυπριακό Ανώτατο Δικαστήριο, στην Ανδρέας Πετρίδης, 146 κατέληξε ως ακολούθως μετά από ανασκόπηση του σύγχρονου Αγγλικού δικαίου: ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙΣ 91 143 Παρόλο που είναι δυνατό να γίνει διάκριση μεταξύ της διατύπωσης της αρχής της κακοβουλίας αφενός και της τεκμηρίωσης της κακοβουλίας αφετέρου, και παρόλο που τα αντικειμενικά στοιχεία και διατυπώσεις συνήθως αναφέρονται στη δεύτερη διεργασία και όχι στην πρώτη, εντούτοις ορισμένοι Δικαστές, π.χ. ο Δικαστής Ναθα- ναήλ, δεν απορρίπτουν τη βασικά «αντικειμενική» διατύπωση, διότι αντιμετωπίζουν ως σχεδόν ισότιμες τις αξίες της ελεύθερης έκφρασης και λόγου αφενός και της υπόληψης και προσωπικότητας αφετέρου. 144 (2013) 1 ΑΑΔ 1464. 145 Τse Wai Chun v. Cheng [2000] HKCFA 86. 146 Δέστε supra .