ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ ΣΤΑ ΝΟΜΙΚΑ ΕΝΑ MINI MANIFESTO

35 Όχι στις νομότυπες ανηθικότητες. Ο ανήθικος νόμος του Πάγκαλου. Ο σκοπός δεν πρέπει να αγιάζει τα μέσα, εκτός εάν η ηθική απαξία των μέσων, ωχριά μπροστά στην ιερότητα του σκοπού. I. Ο ανήθικος νόμος του δικτάτορα Πάγκαλου είναι μία ιστορική πραγματικότητα. Σκοπός ήταν η καταπολέμηση της ληστείας, που πραγματικά επιτεύχθηκε. Αλλά με τί μέσα; Διέταξε τότε ο νόμος. Όποιος ληστής σκοτώσει δύο άλλους ληστές και φέρει τα κεφάλια τους, του αφέονται οι αμαρτίες και καθίσταται καθ’ όλα νόμιμος πολίτης. Πραγματικά, η «μέθοδος» αυτή έπιασε.. Παράδειγμα ο λήσταρχος Καραθανάσης. Σκότωσε δύο άλλους ληστές και έφερε τα κεφάλια τους. Έγινε νόμιμος, παντρεύθηκε μία πραγματικά εξαιρετική σύζυγο, έκανε δύο θαυμάσιες θυ- γατέρες και ζούσε στη Χαλκίδα, κατά τις δεκαετίες του 1930 και του 1940. Το κράτος, τον «αντάμειψε» και άλλο. Του έδωσε και άδεια, να ανοίξει χαρτοπαικτική λέσχη! Και άνοιξε. Προσεχώρισε στο τότε παρακράτος και υπήρξε πρωταγωνιστής της απόπειρας δολο- φονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου στη Λεωφόρο Κηφισίας! Όταν πάλι επανήλθαν οι αντιβενιζε- λικοί (μοιραίοι) λαϊκοί, να σου πάλι ο Καραθανάσης πρώτος και καλύτερος. Μέχρι που αργότε- ρα εκτελέστηκε από τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, γιατί το θράσος του έφθασε μέχρι να πραγματοποιήσει υπε- ξαίρεση του σταριού που προορίζονταν για τον χειμαζόμενο λαό της Χαλκίδας τότε και (1944). Συμπέρασμα: Μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι ο εν λόγω νόμος του Πάγκαλου ήταν ανήθικος; Ήταν ανήθικος και ως τέτοιος είχε ως επακόλουθο ένα σωρό ανήθικες παρενέργειες. Άρα ούτε ο σκοπός του, τον εξαγιάσε ως μέσο. Η ανηθικότητα ενός νόμου, ενοχλεί το ηθι- κό συναίσθημα του μέσου κοινωνικού ανθρώπου. Αυτό δεν είναι ένα ασφαλές κριτήριο; II. Κατ’ αρχήν με το γραπτό κείμενο των νόμων, διαγράφονται, με όση ακρίβεια επιτρέπει η τυπική γενίκευση, τα δικαιώματα σε αντιστοιχία προς τις υποχρεώσεις και κατοχυρώνεται, αυτό το κεκτημένο, δηλαδή το κάθε λογής δικαίωμα με εγγυήσεις και κολασμούς, ώστε ο άνθρωπος ως μέλος μιας οργανωμένης ομάδας, να εξασφαλίζεται (όσο πάλι αυτό είναι από τη φύση των πραγμάτων δυνατό) από την απρόοπτη και ασυνεπή αυθαιρεσία. Από αυτήν την άποψη η συ- νείδηση του Λαού αρχίζει να γνωρίζει την ελευθερία της, αφού και η σκληρότερη ακόμα δεσπο- τεία, διατυπώνοντας τις απαιτήσεις της, αυτοπεριορίζεται, δηλαδή αναλαμβάνει την υποχρέωση να μην τις αλλάζει απροειδοποίητα και να μη ζητάει περισσότερα από όσα καθορίζει. Από εκεί και πέρα αρχίζει η ωμή βία. Επειδή όμως το κύρος του νόμου δεν επιτρέπεται να κλονισθεί, κάποτε στο τυπικό δίκαιο μπορεί να θυσιασθεί η ουσιαστική δικαιοσύνη.