Η νομική αναγνώριση

70 Η νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου μεινε με τον σύζυγό του/της ως παντρεμένο ζευγάρι. Μετά τη υιοθέτηση του Νό- μου περί Αναγνώρισης Φύλου το 2004 (Gender Recognition Act 2004), οι προσφεύ- γοντες, οι οποίοι είχαν υποβληθεί σε εγχείρηση επαναπροσδιορισμού φύλου, υπέ- βαλαν αίτηση για έκδοση Πιστοποιητικού Αναγνώρισης Φύλου, το οποίο δεν θα μπορούσε να αποκτηθεί, αν δεν λυνόταν ο γάμος τους. Οι προσφεύγοντες κατήγ- γειλαν, ιδίως βάσει των άρθρων 8 και 12, ότι δεν μπορούσαν να αποκτήσουν νο- μική αναγνώριση του επίκτητου φύλου τους χωρίς να λύσουν τον γάμο τους. Το ΕΔΔΑ κήρυξε απαράδεκτες τις προσφυγές ως προδήλως αβάσιμες. Οι προσφεύ- γοντες κλήθηκαν να ακυρώσουν το γάμο τους, επειδή οι ομόφυλοι γάμοι δεν επι- τρέπονταν κατά το αγγλικό δίκαιο. Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είχε παραλείψει να προβεί σε νομική αναγνώριση του επαναπροσδιορισμού του φύλου και οι προ- σφεύγοντες θα μπορούσαν να συνεχίσουν την σχέση τους μέσω ενός συμφώ- νου συμβίωσης, το οποίο συνεπαγόταν σχεδόν τα ίδια νομικά δικαιώματα και υποχρεώσεις. Το ΕΔΔΑ επισήμανε δε πως, όταν εισήχθη το νέο σύστημα μετά την απόφαση Christine Goodwin, ο νομοθέτης είχε επίγνωση του γεγονότος ότι υπήρ- χε ένας μικρός αριθμός διαφυλικών ατόμων σε υφιστάμενους γάμους, αλλά σκο- πίμως δεν προέβη σε καμμία πρόβλεψη για να συνεχιστούν αυτοί οι γάμοι σε πε- ρίπτωση που ένας σύντροφος έκανε χρήση της διαδικασίας αναγνώρισης φύλου. Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι δεν θα μπορούσε να υποχρεωθεί να κάνει παραχωρήσεις για αυτό το μικρό αριθμό των γάμων. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ίδιο σκεπτικό του ΕΔΔΑ θα συναντήσουμε και στην μεταγενέστερη υπόθεση Hämäläinen κατά Φιν- λανδίας, η οποία θα αναλυθεί στο οικείο χωρίο 217 . Ενδιαφέρον εμφανίζει και η υπόθεση L. κατά Λιθουανίας 218 , καθώς για πρώ- τη φορά προσφεύγον άτομο επικαλείται το άρθρο 3 περί βασανιστηρίων, απάν- θρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης. Στην προκειμένη περίπτωση ερειζόμενο ζήτημα ήταν η αποτυχία θέσπισης εφαρμοστικής νομοθεσίας που θα επέτρεπε σε ένα διαφυλικό πρόσωπο να υποβληθεί σε εγχείρηση επαναπροσδιορισμού φύ- λου και να αλλάξει την ταυτότητα φύλου του στα επίσημα έγγραφά του. Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι δεν υπήρξε καμμία παραβίαση του άρθρου 3. Ενώ ο προσφεύγων είχε σαφώς υποστεί δυσφορία και απογοήτευση, οι συνθήκες δεν ήταν τόσο έντονου βαθμού, περιλαμβάνουσες εξαιρετικές, απειλητικές για την ζωή του περιστάσεις, ώστε να εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της εν λόγω διάταξης. Όμως, το ΕΔΔΑ έκρινε, ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 8. Ενώ λιθουανικός νόμος αναγνώριζε το δικαίωμα των διαφυλικών ατόμων να αλλάζουν όχι μόνο το φύλο τους, αλλά και την προσωπική τους κατάσταση (civil status), υπήρχε ένα κενό στη νομοθεσία, καθότι δεν υφίστατο κανένας νόμος, που να ρυθμίζει την πλήρη εγχείρηση επα- ναπροσδιορισμού φύλου. Αυτό το νομοθετικό κενό είχε οδηγήσει τον προσφεύ- γοντα σε μια κατάσταση επώδυνης αβεβαιότητας αναφορικά με την προσωπι- κή του ζωή και την αναγνώριση της πραγματικής του ταυτότητας. Δημοσιονο- μικοί περιορισμοί στις δημόσιες υπηρεσίες υγείας θα μπορούσαν να δικαιολογή- σουν κάποιες αρχικές καθυστερήσεις στην εφαρμογή των δικαιωμάτων των δια- 217. Υπόθεση Hämäläinen κατά Φινλανδίας, Αριθμ. 37359/09, Απόφαση της 16.7.2014. 218. L. κατά Λιθουανίας, Αριθμ. 27527/03, Απόφαση της 11/9/2007, Τελική Απόφαση της 31.3.2008.