ΑΣΤΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ

209 ΕΜΠΡΑΓΜΑΤΟ ΔΙΚΑΙΟ Προστασία της κυριότητας Άρθ. 1094 από το δικαίωμα της κυριότητας. Βασικό στοιχείο της διεκδικητικής αγωγής είναι η ύπαρξη κυριότητας του ενάγοντος, κυριότητα που θεμελιώνεται είτε με σύμβαση είτε με κληρονομική διαδοχή (βλ. Παπαδόπουλο , Αγωγές Εμπρ. Δικ. σελ. 237, ΠΠρΘεσ 11961/2014 Αρμ 2015,775). Για την άσκηση της αγωγής αυτής, πρέπει η αφαίρεση ή κατακράτηση του πράγματος να ανάγεται στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου ή ακρι- βέστερα να μη συνιστά πράξη της διοίκησης ή άσκηση πολιτικής εξουσίας (βλ. ΕφΑθ 7217/91 ΕλλΔνη 34,637, ΕφΑθ 10786/88 ΑρχΝ 41,22). Περιεχόμενο της αγωγής. Η αναγνώριση της κυριότητας του ενάγοντος και η από- δοση του πράγματος (βλ. Τούση Εμπρ. Δικ. σελ. 550, Κ. Παπαδόπουλο , Αγωγές Εμπρ. Δικ. σελ. 237 επ., ΑΠ 1372/2014 ΝοΒ 2015,69, ΑΠ 135/2012 ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 968/2007 ΝοΒ 2008,81, ΑΠ 1279/2005 ΝοΒ 2006,214, ΠΠρΘεσ 15203/2014 Αρμ 2014,1854). Αν αμφισβητείται μόνο η κυριότητα ο κύριος μπορεί να εγείρει μόνο αναγνωριστι- κή της κυριότητας αγωγή (βλ. ΑΠ 1105/2014 ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 916/2012 ΝοΒ 2013,147, ΕφΑθ 2067/2005 ΕλλΔνη 2006,534). Στην περίπτωση που ο ενάγων περιορίσει το αί- τημά του σε αναγνωριστικό, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει έννομο συμφέρον για την αναγνώριση του επιδίκου δικαιώματος (βλ. ΕφΑθ 9643/2003 ΕλλΔνη 2004,1446). Για την πληρότητα της αναγνωριστικής αγωγής απαιτείται η παράθεση όλων των στοι- χείων που απαιτούνται για τη διεκδικητική αγωγή, πλην της επίκλησης της νομής ή κατοχής του πράγματος από τον εναγόμενο. Επιπλέον η ειδική επίκληση του εννό- μου συμφέροντος του ενάγοντος για την αιτούμενη αναγνώριση που αποτελεί ειδι- κή προϋπόθεση του παραδεκτού της (βλ. ΑΠ 139/2017 ΝοΒ 2017,1119, ΑΠ 102/2014 ΕφΑΔΠολΔ 2014,1055, ΕφΘεσ 2471/2014 Αρμ 2015,599). Ο κύριος δεν μπορεί να ζητήσει την προστασία της κυριότητάς του με αγωγή στηριζόμενη στην ΑΚ 281 (βλ. ΕφΑθ 7217/91 ΕλλΔνη 34,637). Αντικείμενο της αγωγής. Μόνο πράγμα κινητό ή ακίνητο με την έννοια του νόμου (ΑΚ 947), ατομικά ορισμένο (βλ. Τούση ό.π. σελ. 552, Βαβούσκο παρ. 294, ΑΠ 944/77 ΝοΒ 26,735). Και ιδανικό μέρος πράγματος. Σε ομάδα πραγμάτων αντικείμενο της αγωγής τα καθ’ έκαστον πράγματα (βλ. Μπαλή Εμπρ. Δικ. παρ. 91). Τα οστά του αν- θρώπου δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο διεκδικητικής αγωγής (βλ. ΕφΑθ 5316/90 ΕλλΔνη 32,1043). Ενάγων. Ο κύριος του πράγματος (βλ. ΑΠ 1574/2002 ΕλλΔνη 2004,1023) και μη νομέ- ας τουπράγματος (βλ. ΕφΑθ 4662/99 ΕλλΔνη 2001,166). Αδιάφορα αν αυτός δεν υπήρ- ξε ποτέ νομέας ή κάτοχος του διεκδικούμενου πράγματος. Αν είχε τη νομή και τη στε- ρήθηκε. Αν είναι νομέας μεν, αλλά στερείται την κατοχή (βλ. Γεωργιάδη/Σταθόπουλο Αστ. Κώδ. άρθρο 1094 αρ. 3, ΑΠ 1332/2015 ΝοΒ 2016,618, ΕφΑθ 4662/99 ό.π.). Ο ψιλός κύριος (βλ. ΑΠ 1332/2015 ό.π., ΑΠ 1230/2009 ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 108/2004 ΕλλΔνη 2004,1023), όχι όμως ο επικαρπωτής (βλ. ΑΠ Ολ 8/2002 ΝοΒ 2003,649). Κάθε συγκύ- ριος όταν προσβάλλεται το δικαίωμα της συγκυριότητας από τρίτο (βλ. ΑΠ 503/2009 ΕλλΔνη 2009,1006, ΑΠ 438/2001 ΕλλΔνη 2002,381) ή από άλλο συγκύριο (βλ. ΑΠ 443/2011 ΝοΒ 201,2154, ΑΠ 1633/2009 ΧρΙΔ 2010,531). Ο ιδιοκτήτης ορόφου (βλ. ΑΠ 1799/2006 ΧρΙΔ 2007,418). Ο εκδοχέας, στον οποίο εκχωρήθηκε η αξίωση διεκ- δίκησης και του μεταβιβάστηκε συγχρόνως το δικαίωμα (βλ. Βαβούσκο Εμπρ. Δικ. 2 3 4