Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΥΝΟΙΑΣ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

Προλογικό σημείωμα συγγραφέα Το Εργατικό Δίκαιο αποτελείται από κανόνες διαφορετικής προέλευσης και διαφορετικής ιεραρχικής βαθμίδας. Οι κανόνες αυτοί, όταν ρυθμίζουν διαφο- ρετικά ζητήματα αλληλοσυμπληρώνονται και ισχύουν παράλληλα, αλλά όταν ρυθμίζουν τα ίδια θέματα αλληλοσυγκρούονται. Κανόνες προερχόμενοι από ατομική σύμβαση εργασίας, συλλογική σύμβαση εργασίας, διαιτητική από- φαση, νόμους, Νομοθετικά Διατάγματα, Προεδρικά Διατάγματα, Υπουργικές αποφάσεις, Οδηγίες της Ε.Ε., Διεθνείς Συνθήκες ή ακόμη και το ίδιο το Σύ- νταγμα είναι δυνατόν να ρυθμίζουν τη σχέση εργασίας, δημιουργώντας αμ- φιβολίες ως προς το ποιοι τελικά είναι οι εφαρμοστέοι όροι εργασίας. Ο συ- σχετισμός των πηγών του Εργατικού Δικαίου και η άρση της σύγκρουσης είναι απαραίτητος για την εξεύρεση των εφαρμοστέων όρων της σχέσης εργασίας. Με ποιον τρόπο όμως γίνεται αυτός ο συσχετισμός των πηγών, προκειμένου να επιτυγχάνεται ο σκοπός του Εργατικού Δικαίου, η προστασία του ασθενέ- στερου μέρους της σύμβασης εργασίας, δηλ. η προστασία του εργαζόμενου; Νομιμοποιείται ο εργαζόμενος χάριν της προστασίας του να επιλέγει την εκά- στοτε ευνοϊκότερη –κατά την κρίση του- ρύθμιση ή πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψη του και τα συμφέροντα των συναδέλφων του; Και ποια είναι η πράγματι ευνοϊκότερη ρύθμιση; Ποια είναι τα όρια της συλλογικής αυτονομίας και μέχρι ποιου σημείου δικαιούται αυτή να επεμβαίνει κατά τη διαμόρφωση των όρων εργασίας; Στην παρούσα μελέτη γίνεται προσπάθεια να ερευνηθεί η αρχή της εύνοιας και τα ερωτήματα που προκύπτουν από την εφαρμογή της. Η αρχή της εύνοιας ή ευνοϊκότερης ρύθμισης υπέρ του εργαζόμενου, μία θεμελιώδης αρχή του Ερ- γατικού Δικαίου, η οποία απορρέει από την αρχή της προστασίας, και η εφαρ- μογή της είναι το «εργαλείο» με το οποίο αίρονται οι συγκρούσεις των πηγών του Εργατικού Δικαίου και διαμορφώνονται οι εφαρμοστέοι όροι εργασίας, κατά τρόπο ώστε να διαφυλάσσεται η συμβατική ελευθερία των μερών της ατομικής σύμβασης και η συλλογική αυτονομία, χωρίς να θίγονται διατάξεις