ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΔΕΙΞΗΣ

XII ψή της είναι δυνατό να επηρεάσει αρνητικά την υπόθεση π.χ. του Ενάγοντα με αποτέ- λεσμα να υπάρχει κίνδυνος ανατροπής στο Εφετείο. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς ότι ισχύει και στις περιπτώσεις όπου αποδοχή μαρτυρίας είναι δυνατόν να αντικρούσει αποτελεσματικά τις απαιτήσεις του Ενάγοντα με αποτέλεσμα την απόρριψη της αγω- γής προς όφελος της Υπεράσπισης. Βεβαίως τον έλεγχο της αποδοχής ή μη της μαρ- τυρίας τον έχει σε τελικό στάδιο το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, δηλαδή το Ανώτατο Δικαστήριο. Πολλές φορές η αποδοχή ή μη συγκεκριμένης μαρτυρίας από μόνη της μπορεί να μην είναι καθοριστική για την έκβαση μίας υπόθεσης αλλά στην πράξη και πάλι η πείρα μου με διδάσκει ότι μπορεί να δημιουργήσει σοβαρή προκατάληψη υπέρ ή κατά μίας υπόθεσης. Μετά τη ριζική αναθεώρηση του Δικαίου της Απόδειξης το 2004 και την κατάργηση ουσιαστικά του αποκλεισμού της εξ ακοής μαρτυρίας, σήμερα πολύ δύσκολα γίνεται δεκτή ένσταση για απόρριψη της οποιασδήποτε μαρτυρίας είτε αυτή συμπεριλαμβά- νεται σε έγγραφα είτε είναι προφορική. Όμως, τούτο δεν απαλλάττει το Δικαστήριο από την υποχρέωση να αξιολογήσει στη βάση συγκεκριμένων κριτηρίων τη βαρύ- τητα αυτής της μαρτυρίας στο στάδιο προετοιμασίας και έκδοσης της απόφασής του. Στις ποινικές υποθέσεις εξακολουθεί να τηρείται έστω και κατά την άσκηση διακρι- τικής ευχέρειας του δικαστηρίου ο αποκλεισμός της εξ ακοής μαρτυρίας. Η τροπο- ποίηση του 2004 ήταν το προϊόν της άποψης η οποία επικράτησε, παρά τις έντονες διαφωνίες νομικών, ότι κάθε μαρτυρία είναι σχεδόν αποδεκτή για να μπορέσει το Δικαστήριο να διαλευκάνει τα γεγονότα μίας υπόθεσης, ιδιαίτερα σε σχέση με υπο- θέσεις που αφορούσαν τότε τη χρηματιστηριακή κρίση. Έτσι φωτοτυπίες με κάποιες προϋποθέσεις γίνονται δεκτές, όπως επίσης και εξ ακοής μαρτυρία και έγγραφα τρί- των. Όλα τίθενται ενώπιον του Δικαστηρίου το οποίο κατά την άσκηση της διακριτι- κής του ευχέρειας στο τέλος της ημέρας θα αξιολογήσει το σύνολο της μαρτυρίας. Επικράτησε η άποψη ότι, αφού ακόμα και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το κατ’ εξο- χήν όργανο προάσπισης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, γίνεται δεκτή όπου διεξάγεται η εξέταση μαρτύρων και η εξ ακοής μαρτυρία και δεν συντρέχει λόγος γιατί τούτο να μην είναι επιτρεπτό και στην εκδίκαση υποθέσεων στην Κύπρο. Δεν θα ξεχάσω χαρακτηριστικά όταν υπεράσπιζα την Κυπριακή Δημοκρατία σε δίκη η οποία διεξή- χθη σε ειδικά διαμορφωθείσα αίθουσα στο Λήδρα Πάλας στην πράσινη γραμμή στη Λευκωσία, τον τότε Πρόεδρο Άγγλο Δικαστή Νίκολας Μπράτσα, ο οποίος είχε την ευ- θύνη λήψης προφορικής μαρτυρίας, να ρωτά τη μητέρα Τούρκου εκ Κύπρου παρα- πονούμενης «ποιος ή ποιοι κατά τη γνώμη της είχαν διαπράξει τον φόνο του γιου σας». Μαρτυρία η οποία σύμφωνα με το δικό μας δίκαιο δεν είναι ακόμα ούτε και σήμερα επιτρεπτή εφόσον εκφράζει γνώμη από μη εμπειρογνώμονα. Οι κανόνες του Δικαίου της Απόδειξης έχουν υποστεί τεράστιες χαλαρώσεις αλ- λά εξακολουθούν να ισχύουν και είναι αναγκαίο τόσο για τους δικαστές όσο και για