ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ 2 νται, όμως, από την ανάγκη προστασίας των εργαζομένων, οι οποίοι, σε κάθε μεταβολή του προσώπου του αντισυμβαλλόμενού τους εργοδότη, θα βρίσκο- νταν απροστάτευτοι καθώς η σύμβαση εργασίας τους θα λυόταν, όπως συνέ- βαινε π.χ. στο Ηνωμένο Βασίλειο πριν την υιοθέτηση, αρχικά το 1963, σχετι- κής νομοθεσίας περί συνέχισης της απασχόλησης ( preservation of continuity of employment ) σε περίπτωση μεταβολής του προσώπου του εργοδότη και, εν συνεχεία, το 1981 της νομοθεσίας με την οποία ενσωματώθηκε στο Βρετανικό δίκαιο η Οδηγία 77/187/ΕΟΚ 3 . Η προστατευτική αυτή στόχευση της σχετικής νομοθεσίας έχει γίνει, με σαφή τρόπο, δεκτή και από το ∆.Ε.Ε. 4 ήδη από τις πρώτες αποφάσεις του για το ζή- τημα αυτό 5 . Ωστόσο, πιο πρόσφατα, το ∆.Ε.Ε. επεσήμανε ότι η προστασία των συμφερόντων των εργαζομένων δεν είναι ο αποκλειστικός της σκοπός, αφού μία από τις βασικές επιδιώξεις των διατάξεων περί μεταβίβασης επιχείρη- σης είναι και η πραγματοποίηση της εσωτερικής αγοράς 6 . Προς τούτο, ναι μεν « πρέπει να προστατεύονται τα συμφέροντα των εργαζομένων τους οποίους αφορά η μεταβίβαση, δεν μπορούν όμως να αγνοηθούν και τα συμφέροντα του εκδοχέα, ο οποίος θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να προβαίνει στις αλλαγές και τις προσαρμογές που είναι αναγκαίες για τη συνέχιση της δραστηριότητάς του » 7 . Η διασφάλιση μιας δίκαιης ισορροπίας μεταξύ των συμφερόντων των εργαζο- μένων και αυτών του εργοδότη, βρίσκεται στον πυρήνα της διατήρησης της θέσης εργασίας σε περίπτωση μεταβίβασης επιχείρησης. Από τη μία ο μισθω- τός εξασφαλίζει ότι το περιστατικό της μεταβολής του προσώπου του εργο- δότη του είναι περιστατικό νομικά αδιάφορο για την συνέχιση της εργασίας 3.  Βλ. Charles Wynn-Evans, The Law of TUPE Transfers, OUP, 2013, σελ. 2. 4.  Με την Συνθήκη της Λισσαβώνας την 1.12.2009, η Ευρωπαϊκή Ένωση απέκτησε νο- μική προσωπικότητα και ανέλαβε τις αρμοδιότητες που είχε προηγουμένως η Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Μεταξύ των αλλαγών που πραγματοποιήθηκαν ήταν και η με- τονομασία του ∆ικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (∆ΕΚ) σε ∆ικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην παρούσα μελέτη για λόγους ομοιομορφίας γίνεται αναφο- ρά στο ∆ΕΕ ανεξαρτήτως του εάν οι αποφάσεις έχουν εκδοθεί πριν ή μετά το έτος 2009. 5.  Βλ. ενδεικτικά ∆ΕΕ, Ny Mølle Kro, υπόθεση 287/86, απόφαση της 17ης ∆εκεμβρίου 1987, σκέψη 25. 6.  ∆ΕΕ, Güney-Görres και Demir, υπόθεση C-232/04 και C-233/04, απόφαση της 15ης ∆εκεμβρίου 2005, σκέψη 40. 7.  ∆ΕΕ, Werhof, υπόθεση C-499/04, απόφαση της 9ης Μαρτίου 2006, σκέψη 31. Τα αυ- τά ακολουθήθηκαν και στις μεταγενέστερες αποφάσεις, της 27 ης Απριλίου 2017, Asklepios Kiniken, συνεκδικαζόμενες υποθέσεις C-680/15 και C-681/15, σκέψη 22, της 18ης Ιουλίου 2013, Alemo-Herron κ.λπ. , C-426/11, σκέψη 25, και της 11ης Σεπτεμβρίου 2014, Österreichischer Gewerkschaftsbund, C 328/13, σκέψη 29.