Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΗ

Έννοια, λειτουργία και ταξινόμηση της απόδειξης  I Ι. ΒΑΛΜΑΝΤΩΝΗΣ 5 αναλήθεια των πραγματικών ισχυρισμών των διαδίκων 5 . Στην προκειμένη πε- ρίπτωση γίνεται λόγος και για αποδεικτική διαδικασία. Β. Η λειτουργία της απόδειξης Η λειτουργία της απόδειξης συνδέεται με την εκπλήρωση από πλευράς του δι- καστή μιας από τις δυο επιμέρους πτυχές της δικανικής κρίσης, και ειδικότε- ρα τη γνώση για τη διαπίστωση της αλήθειας των κρίσιμων για την έκβαση της δίκης πραγματικών γεγονότων. Ο δικαστής δρα ως ιστορικός, προκειμένου να αποκτήσει γνώση της πραγματικότητας και να διαπιστώσει την αλήθεια ή την αναλήθεια των ουσιωδών πραγματικών ισχυρισμών. ∆εν πρόκειται λοιπόν για μια λειτουργία ρητορική ή ψυχολογική, με σκοπό την πειθώ (ικανότητα του πεί- θειν) στα δικαστήρια. Ο δικαστής πρέπει να προβεί σε μια γνωσιολογική κατά- κτηση. Η γνώση αυτή αποκτάται σύμφωνα με τους κανόνες της πολιτικής δικο- νομίας και με τη βοήθεια της λογικής. Επομένως η εργασία του δικαστή είναι διαπιστωτική και συνδέεται με την ελάσσονα πρόταση του δικανικού συλλογι- σμού 6 . Αντίθετα η άλλη πλευρά του δικανικού συλλογισμού, στην οποία ο δικα- στής ενεργεί ως νομικός, ήτοι η διαμόρφωση της μείζονος πρότασης, η εφαρ- μογή και η ερμηνεία του κανόνα δικαίου δεν ενδιαφέρει καθόλου το δίκαιο της απόδειξης. Απαραίτητες είναι μερικές επισημάνσεις: Στην πολιτική δίκη δεν αποτελεί πεδίο αναζήτησης η απόλυτη αλήθεια. Στο σημερινό πολιτισμό η ιδέα της απόλυτης αλήθειας επιβιώνει στο θρησκευτι- κό ή σε κάποιο άλλο μεταφυσικό χώρο, αλλά δεν έχει κανένα νόημα σε άλλα πεδία γνώσης, όπως στον επιστημονικό τομέα ή στην καθημερινή εμπειρία 7 . Η προσέγγιση της αλήθειας των πραγματικών γεγονότων στην πολιτική δίκη είναι σχετική και προδιαγράφεται από τα αποδεικτικά μέσα που προσκομίζο- νται ενώπιον του δικαστή. Για το λόγο αυτό, θεωρείται ως αληθές το πραγμα- τικό γεγονός που επιβεβαιώνεται από πρόσφορα αποδεικτικά μέσα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνεται αναφορά σε δικονομική ή τυπική αλήθεια 8 , 5.  Μητσόπουλος Γ ., Θέματα γενικής θεωρίας και λογικής του δικαίου, 2005, σελ. 114. Από υποκειμενικής πλευράς, κατά το Μιχελάκη Ε. , Περί του αντικειμένου της δικονο- μικής αποδείξεως, 1940, σελ. 29, η δικονομική απόδειξη αποτελεί για μεν το δικαστή μέσο κτήσεως παραστάσεων προς σχηματισμό γνώσεως, για δε το διάδικο μέσο βε- βαίωσης του ισχυρισμού του. 6.  ∆έδες Χ. , Η αποδεικτική διαδικασία σήμερα, ΝοΒ 2006, 1. 7.  Βλ. εκτενέστερα Taruffo M., La semplice verità, Il giudice e la costruzione dei fatti, 2009, σελ. 82 επ. 8.  Tuzet G ., Filosofia della prova giuridica, 2016, σελ. 94. Βλ. όμως ∆εληκωστόπουλο Ι. , Η αναζήτηση της αλήθειας στην πολιτική δίκη, 2016, σελ. 98 και Γέμτο Π., Η απόδειξη 4 5