ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

Π ΡΑΚΤΙΚΑ Θ ΕΜΑΤΑ Π ΟΙΝΙΚΟΥ Δ ΙΚΑΙΟΥ 92 Ε. Σ ΥΜΕΩΝΙΔΟΥ -Κ ΑΣΤΑΝΙΔΟΥ κών μονάδων κ.α. 1 . Αναγκαία, βέβαια, προϋπόθεση για την άρση του αδίκου στις περιπτώσεις αυτές είναι να τηρούνται οι κανόνες λειτουργίας των συγκε- κριμένων χώρων, τους οποίους έχει θεσπίσει ο νομοθέτης, γνωρίζοντας ακρι- βώς και έχοντας αξιολογήσει τους υπάρχοντες κινδύνους. Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά τις ιατρικές πράξεις, χρειάζεται να συντρέχουν σω- ρευτικά οι ακόλουθες τέσσερεις προϋποθέσεις: (ι) Να έχει επιλεγεί η ενδεδειγ- μένη, με βάση τους γενικά αναγνωρισμένους κανόνες, μέθοδος για την αντιμε- τώπιση του ιατρικού προβλήματος. (ιι) Ο γιατρός να έχει ενημερώσει πλήρως τον ασθενή για το πρόβλημα που υπάρχει, τις μεθόδους με τις οποίες μπορεί να αντιμετωπιστεί και τους κινδύνους που συνεπάγεται κάθε μέθοδος (άρθρο 11 Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας). (ιιι) Ο ασθενής να έχει δώσει τη συναίνε- σή του για την πραγματοποίηση της ιατρικής πράξης (άρθρο 12 Κώδικα Ιατρι- κής Δεοντολογίας). (ιν) Η ιατρική πράξη να υλοποιείται lege artis, σύμφωνα, δηλαδή με τους ισχύοντες γενικά παραδεκτούς κανόνες της ιατρικής τέχνης. Από τα παραπάνω, είναι προφανές ότι το αρχικό άδικο της πράξης του Γ δεν είναι τελικά δυνατό να αρθεί με βάση τον κανόνα της επιτρεπόμενης κινδυνώ- δους δράσης. Γιατί μπορεί πράγματι να έχει επιλέξει μια μέθοδο η οποία είναι κατάλληλη κατά τα πορίσματα της ιατρικής επιστήμης για την αντιμετώπιση του ιατρικού προβλήματος που υπάρχει (αποτροπή επανεμφάνισης του καρκί- νου), μπορεί να έχει εξασφαλίσει τη συναίνεση της Γ και μπορεί ακόμα να έχει πραγματοποιήσει την ιατρική πράξη lege artis, ωστόσο δεν έχει φροντίσει να ενημερώσει την Α με τον τρόπο που απαιτεί ο νόμος. Η απλή διαβεβαίωση ότι «οι κίνδυνοι από τη θεραπεία είναι ελάχιστοι» δεν συνιστά πλήρη ενημέρωση, εφόσον δεν της εξηγεί το σύνολο των κινδύνων, τα ποσοστά της εμφάνισής τους και τις εναλλακτικές λύσεις που υπάρχουν, ώστε η Α να μπορεί μόνη να επιλέξει την θεραπεία που επιθυμεί ή ακόμα και να αναλάβει το ρίσκο της μη υποβολής της σε προληπτική θεραπευτική αγωγή. Το γεγονός ότι η έμπειρη νοσοκόμα Ν ενημέρωσε την Α για τον κίνδυνο βλά- βης του ουροποιητικού της συστήματος δεν είναι επίσης αρκετό για την άρση του αδίκου. Η υποχρέωση ενημέρωσης βαρύνει τον γιατρό και προσδιορίζει τη 1. Για τον λόγο αυτό άρσης του αδίκου βλ. Α. Κατσαντώνη , Ποινικόν Δίκαιον Ι, 1972, σ. 154 επ., 234 επ.· Γ. Α. Μαγκάκη , Η «επιτρεπομένη κινδυνώδης δράσις» ως λόγος απο- κλείων το άδικον, Τιμητικός Τόμος Αρείου Πάγου, 1961, σ. 103 επ.· Ι. Μανωλεδάκη , Γενική Θεωρία, 2004, σ. 837 επ.· Δ. Παπαγεωργίου , Δικαιοσύνη και ιατρική αμέλεια στην πράξη – Ποινική δίωξη και αποδεικτικές δυσχέρειες στην ποινική διαδικασία, σε: Δικτύου ΑΠΘ «Σύγχρονη Ιατρική Πράξη, Βιοϊατρική και Δίκαιο», Επίκαιρα Ζητήματα Ια- τρικού Δικαίου, 2012, σ. 10, σημ. 8· Ε. Συμεωνίδου – Καστανίδου , σε: Ι. Μανωλεδάκη, Ποινικό Δίκαιο - Επιτομή Γενικού Μέρους, ζ΄ έκδ., 2005, σ. 642 επ.· Ν. Χωραφά , Ποι- νικόν Δίκαιον Ι, 1978, σ. 226.