Η ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ & ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

αποτελεί «δυσφήμιση», με αποτέλεσμα να αποφεύγεται εξέταση δια- φόρων πτυχών των εν λόγω επιμέρους υπερασπίσεων. Το θέμα που εγείρεται από την πιο πάνω μεθοδολογία δεν είναι χωρίς τα προβλήματά του. Όπως θα παρατηρήσουμε και σε άλλα σημεία της πα- ρούσας Μελέτης, ορισμένες φορές, κυρίως εκεί που το Δικαστήριο προ- χωρεί επί τη βάσει της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Αν- θρωπίνων Δικαιωμάτων, υιοθετείται κάποια ολική προσέγγιση στο τι αποτελεί «δυσφήμιση». Το Δικαστήριο δεν προχωρεί επί τη βάσει της συνήθους μεθοδολογίας που συνηθίζεται σε υποθέσεις δυσφήμισης, δη- λαδή με την υποβολή δύο ερωτημάτων, πρώτον κατά πόσο υπήρξε δυ- σφήμιση (υπό την έννοια του δημοσιεύματος που τείνει να μειώσει κάποιο στα μάτια τρίτων προσώπων) και δεύτερον στην περίπτωση καταφατικής απάντησης κατά πόσο μπορεί να στοιχειοθετηθεί κάποια συγκεκριμένη υπεράσπιση. Αντίθετα, υποβάλλεται ένα και μόνο ερώτημα, κατά πόσο οι επίδικες δηλώσεις συνιστούσαν «δυσφήμιση», επί τη βάσει όλων των δεδομένων και στοιχείων της υπόθεσης συμπεριλαμβανομένου του δη- μοσίου συμφέροντος. Η πιο πάνω μεθοδολογία ενθυμίζει την αντιμετώ- πιση τέτοιων υποθέσεων από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων όταν το ερώτημα δεν αφορά τόσο τον ορισμό ή την ερμη- νεία της έννοιας της δυσφήμισης αλλά μάλλον το κατά πόσο ο επίδικος περιορισμός ενώπιον του Δικαστηρίου θα πρέπει να κριθεί παράνομος κα- θότι δεν κρίνεται θεμιτός και αναγκαίος στο πλαίσιο του υπέρτερου δι- καιώματος της ελευθερίας του λόγου και έκφρασης. Η μεθοδολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου επιβάλλεται τόσο από το ρόλο του όσο και από το ότι το δίκαιο που εφαρμόζει αποτελείται ουσιαστικά από τα άρθρα 8 και 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης, ενώ συνήθως το εθνικό δίκαιο προ- χωρεί με διαφορετικό τρόπο, με την υποβολή και αντιμετώπιση συγκε- κριμένων ερωτημάτων που αφορούν πρώτον την κατ’ αρχή στοιχειοθέ- τηση κάποιου αστικού αδικήματος και δεύτερον το κατά πόσο σε περί- πτωση καταφατικής απάντησης ισχύει κάποια εξειδικευμένη υπεράσπιση. Ταυτόχρονα όμως είναι καθολικά αποδεκτό και θα πρέπει να αναφερ- θεί ότι οι λέξεις στις οποίες αποδίδεται δυσφημιστικό περιεχόμενο θα πρέπει να ερμηνεύονται εντασσόμενες στο σύνολο του κειμένου. 175 Είναι δυνατόν η μια ή η άλλη λέξη ή πρόταση ή ακόμα και ορισμένες λέξεις ή προτάσεις από μόνες τους να θεωρούνται δυσφημιστικές, είναι όμως εξίσου δυνατόν να υπάρχουν άλλες φράσεις ή προτάσεις ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ-ΕΡΜΗΝΕΙΑ 121 175 Δέστε επίσης την υπόθεση ΡΙΚ και Α.Σ. Αγγελίδης ν. Δώρος Γεωργιάδης (2013) 1Β Α.Α.Δ 1189.