Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΤΑΚΤΙΚΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ

Η ΑΠΟ∆ΕΙΞΗ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΤΑΚΤΙΚΩΝ ∆ΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ∆ΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ 26 όπου η αλήθεια προκύπτει από τη μεταξύ τους «συζήτηση»- αλλά κυρίως στο δικαστή, ο οποίος έχει υποχρέωση να διακριβώσει αυτεπαγγέλτως την αλή- θεια. Έτσι, οι διάδικοι στην πολιτική δίκη μπορούν να παρακάμψουν την ου- σιαστική αλήθεια αποσιωπώντας κρίσιμα πραγματικά περιστατικά 126 ή επι- καλούμενοι ακόμα και ψευδή στο πλαίσιο συμπαιγνίας υποχρεώνοντας, όμως, τον δικαστή να στηρίξει την κρίση του σ’ αυτά μέσω, παραδείγματος χάριν, της ομολογίας αυτών, της ερημοδικίας του εναγομένου, της σύναψης ορι- σμένης αποδεικτικής σύμβασης κ.ά. Αντίθετα στη διοικητική δίκη, ανεξαρτή- τως των ισχυρισμών των διαδίκων, ο δικαστής ερευνά αυτεπαγγέλτως την ύπαρξη των ουσιωδών αμφισβητούμενων πραγματικών γεγονότων 127 . Έτσι, στη διοικητική δίκη η ερημοδικία του καθ’ ου δεν έχει έννομες συνέπειες ως προς την αλήθεια των προβαλλόμενων πραγματικών περιστατικών, δεν νοεί- ται ομολογία επιβλαβών γεγονότων εκ μέρους της διοίκησης 128 , ενώη ομολο- γία του ιδιώτη διαδίκου εκτιμάται ελευθέρως απ’ το δικαστήριο, δεν νοείται σύναψη αποδεικτικών συμβάσεων κ.ά. Αν αναλογιστούμε, άλλωστε, ότι η αλή- θεια της δικαστικής απόφασης, εφόσον πληρούνται συγκεκριμένες προϋπο- θέσεις, καλύπτεται με ισχύ δεδικασμένου αποτελώντας μια σταθερή και αμε- τακίνητη βάση που θα αποτελεί το αναγκαίο βάθρο και θα προσδιορίζει κατα- λυτικά τις μελλοντικές έννομες σχέσεις κράτους - πολίτη 129 , η αναζήτησή της αποκτά πρόσθετη αξία 130 . Όλα τα παραπάνω, όμως, ισχύουν υπό την επιφύλαξη ότι η διαδικασία ανεύ- ρεσης της ουσιαστικής αλήθειας δεν πρέπει να επιτείνει χρονικά την αβε- βαιότητα που υπάρχει στις έννομες σχέσεις κράτους - πολίτη. Μια χρονοβό- ρα διαδικασία αναζήτησης της αλήθειας όχι μόνο δεν εγγυάται τον εντοπισμό της, αλλά σίγουρα αποβαίνει σε βάρος της έγκαιρης εκκαθάρισης των εννό- μων σχέσεων υπονομεύοντας την απονομή ουσιαστικής δικαιοσύνης και απο- τελώντας σοβαρή απειλή για την κοινωνική ειρήνη και την ασφάλεια του δι- 126.  Ράικος ∆., Τα γνωσιολογικά θεμέλια της αποφάσεως του διοικητικού δικαστή, ∆ι∆ικ 3/2005, σελ. 567, υπ. 46. 127.  ΣτΕ 485/1991 Ολ. 128.  Βλ., όμως, contra ΣτΕ 2398/2013. 129.  Για την έννοια του δεδικασμένου στη διοικητική δίκη βλ. Κουτούπα - Ρεγκάκου Ε., Το δεδικασμένο των αποφάσεων των διοικητικών δικαστηρίων, εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα - Θεσσαλονίκη, 2002. 130.  Πρβλ. το άρ. 120 παρ. 2 του προϊσχύοντος ΚΦορ∆ κατά τον οποίο «Οι αποφάσεις των πολιτικών δικαστηρίων οι οποίες, σύμφωνα με τις διατάξεις της πολιτικής δικονομίας, ισχύουν έναντι όλων και εκδίδονται για υποθέσεις στις οποίες πρέ- πει να αναζητείται, για λόγους δημόσιου συμφέροντος, η αντικειμενική αλήθεια, αποτελούν δεδικασμένο και στη φορολογική δίκη …». Βλ. σχετικά ΣτΕ 357/1989, ∆ΕφΑθ 699/1988, ∆ΕφΛαρ 168/1991.