Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΤΑΚΤΙΚΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ

29 Θεμελιώδεις αρχές του δικαίου της απόδειξης λιστα, ο ίδιος ο ιδιώτης διάδικος είναι κυρίαρχος του αντικειμένου της δί- κης διότι σ’ αυτόν εναπόκειται, κατ’ αρχήν 140 , η διαχείριση (επέκταση ή περι- ορισμός) και ο τερματισμός (με παραίτηση ή συμβιβασμό) της έννομης σχέ- σης της δίκης 141 . Ταυτόχρονα, ο δικαστής κρίνει τη διαφορά μόνο εντός του πλαισίου που όρισε ο αιτών την έννομη προστασία και δεν μπορεί να εξέρχε- ται απ’ το αντικείμενο της δίκης, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί (άρθ. 68, 73, 79 και 80 Κ∆∆) 142 . Έτσι, στον αντίποδα της διαθετικής αρχής δεν βρίσκεται η ανακριτική αρχή αλλά η αυτεπάγγελτη κίνηση της δίκης 143 . Από τη σύζευξη, λοιπόν, διαθετικής αρχής και ανακριτικού συστήματος προκύπτει ότι η πρω- τοβουλία του δικαστηρίου για συλλογή των κρίσιμων πραγματικών περιστα- τικών δεν πρέπει να υπερβαίνει τα όρια που τίθενται απ’ το αντικείμενο της δίκης. Έτσι, το δικαστήριο δεν έχει την εξουσία να εισέλθει στην έρευνα άλ- λων πραγματικών περιστατικών έξω από το πλαίσιο που έχει τεθεί, έστω και αν πρόκειται για κρίσιμα, κατά τον εφαρμοστέο κανόνα δικαίου, πραγματι- κά γεγονότα. Αντιθέτως, εξετάζει την προσβαλλόμενη πράξη μέσα στα όρια της προσφυγής, όπως προσδιορίζονται απ’ τους λόγους και το αίτημά της, και δεν μπορεί να εξετάσει λόγους που δεν έχουν προβληθεί 144 και να ανα- λάβει την πρωτοβουλία για συγκέντρωση σχετικού μ’ αυτούς αποδεικτικού υλικού 145 , παρεκτός αν πρόκειται για αυτεπαγγέλτως εξεταζόμενα ζητήμα- τα 146 . Ακόμα, όμως, και στην περίπτωση αυτή αποκλείεται στο διοικητικό δι- καστήριο η αναζήτηση πραγματικού υλικού πέραν του κειμένου της ίδιας της 140.  Υπάρχουν, όμως, περιπτώσεις που το ένδικο βοήθημα καθίσταται αλυσιτελές ή άνευ αντικειμένου λόγω πραγματικών ή νομοθετικών μεταβολών. 141.  ΣτΕ 2097/2011, 4399/2001. 142.  Ne eat iudex ultra petita partium, Πρβλ. ΣτΕ 959/2015 Ολ. 143.  Ράικος ∆., ∆ιαθετική αρχή και διοικητική δίκη, ό.π., σελ. 1099. 144.  Σκιαδά Α., Ο αυτεπάγγελτος έλεγχος της τυπικής νομιμότητας των διοικητικών πράξεων, ΘΠ∆∆ 7/2015, σελ. 619, ΣτΕ 323/2010. 145.  Βλ., όμως, και contra ∆ετσαρίδης Χ., Ζητήματα συνταγματικότητας των διατάξεων του ν. 3900/2010 που ρυθμίζουν τις φορολογικές διαφορές (οι τροποποιήσεις των άρθρων 6, 79 και 277 Κ∆∆), Εφημ∆∆ 3/2011, σελ. 413, κατά τον οποίο το ανα- κριτικό σύστημα διεξαγωγής της διοικητικής δίκης, επιβάλλει στο δικαστή προ- κειμένου να διαμορφώσει τη δική του αντίληψη και να προβεί στο δικανικό του συλλογισμό, να συλλέξει με ευθύνη του όλα τα κατά την κρίση του αναγκαία στοι- χεία, μη δεσμευόμενο ούτε από το αίτημα και πέρα από τους ισχυρισμούς των δια- δίκων. 146.  Βλ. ∆ΕφΑθ 100/2014 με την οποία το δικαστήριο ανέβαλε τη συζήτηση αγωγής προκειμένου η διοίκηση να προσκομίσει την επίδικη σύμβαση ούτως ώστε να απο- φασίσει για τη δικαιοδοσία του.